به گزارش ''ورزش سه''، توانایی راه رفتن برای هر انسانی، شاید مهم‌ترین نعمتی است که از بدو تولد او را همراهی می‌کند. نعمتی که گاهی انقدر به آن عادت می‌کنیم، فراموشمان می‌شود برای آن شکرگزار باشیم. در طول روز مفصلی به نام زانو با کمک چهار رباط صلیبی میلیون‌ها بار به حرکت درمی‌آیند تا انسان به راحتی پاهایش را حرکت بدهد و بعد از گذشت شش میلیارد سال از کشف کره زمین، برای کشف جاهای دیده نشده، تلاش کند.

اما ماجرای این مفصل مهم و چهار رباط به آن پیوسته برای فوتبالیست‌ها متفاوت است. فوتبالیست‌ها با پاهای‌شان زندگی می‌کنند، مشهور می‌شوند، به پول می‌رسند و سال‌های سال مثل چشمان‌شان از آن مراقبت می‌کنند. آن‌ها هر روز به طور مستمر یک ماموریت دارند، تقویت عضلات پا برای یک رقص تماشایی در زمین فوتبال. آرزویی که برای میلیون‌ها انسان هرگز به واقعیت بدل نشد و حالا آن‌ها باید برای ادامه پیدا کردن این رویای دل‌نشین، هر روز بیشتر از روز قبل مراقب پاهای‌شان باشند. اگر زانو و چهار رباط صلیبی هر انسان وظیفه به حرکت درآوردن پاها را دارد، برای آن‌ها اما قصه متفاوت است، رباط‌های به هم پیوسته شده آن‌ها باید ساق و مچ پاها را به رقص در زمین وادار کنند.

پس با تمام این توضیحات باید باور کنیم که برای یک فوتبالیست هیچ چیز بدتر از آسیب‌دیدگی از ناحیه پا به ویژه رباط صلیبی نیست. در میان خودشان پارگی رباط صلیبی را مرگ یک فوتبالیست می‌نامند. به محض شنیده شدن آن صدای وحشتناک، متوجه می‌شوند که رباط از زانو جدا شده و حداقل برای یک فصل خانه نشین خواهند شد. در حالی که اطرافیان برای آن‌ها آرزوی بازگشت به میادین می‌کنند، خودشان اما در ذهن مرور می‌کنند: «آیا این پا همان پای سابق خواهد شد؟» درست مثل شیشه‌ای که ترک برداشته، باید از آن مراقبت کرد و این ترس همراه بازیکنی که یک بار رباط پاره کرده تا پایان دوران فوتبالش همراه خواهد بود.

هنوز نیمی از نیم فصل اول لیگ بیست و چهارم نگذشته که چهار بار این خبر تلخ در صدر اخبار فوتبال ایران قرار گرفته است. ابوالفضل کوهی، یونس اکبرپور، کمال کامیابی‌نیا و حالا آخرین قربانی، امیرمحمد نسایی، کاپیتان شمس‌آذر است. همان بازیکنی که فصل قبل مقابل استقلال درخشید و حضور مادرش روی سکوهای استادیوم آزادی خبرساز شد، اما حالا خیلی زود فوتبال روی ناخوشش را به او و مادرش نشان داده. نسایی در جریان تمرینات شمس‌آذر در لحظه‌ای که خودش هم درست متوجه نشده چه اتفاقی رخ داده و هیچ برخوردی هم نداشته است، آن صدای ترسناک را می‌شنود و صبح امروز باید زیر تیغ جراحی برود.

در چنین شرایطی وظیفه جامعه فوتبال به ویژه باشگاه‌های این بازیکنان حمایت و یادآوری همیشگی نام آن‌هاست. در باشگاه‌های اروپایی بارها شاهد این بوده‌ایم که بعد از آسیب‌های این‌چنینی قرارداد بازیکن را تمدید کرده‌اند و در مسابقات مختلف به بهانه‌های مختلف از ستاره‌های مصدوم خود یاد کرده‌اند، اتفاقی که هنوز در فوتبال ما رایج نشده است اما امید داریم که این بازیکنان در روزهای سخت دوری از فوتبال تنها نمانند.