سرنوشت  شـــــام چه می‌شود؟
محبوبه نیاورانی/ هنوز توافق آتش بس در لبنان منعقد نشده، گروههای مسلح و تروریستی در سوریه خبر ساز شدند و توجه رسانه‌ها و افکارعمومی دنیا را به خود جلب کردند. اتفاقی که همه را در بهت فرو برد که چگونه در این شرایط حساس منطقه، مجددا این گروههای تروریستی سر برآوردند و جنگی دیگر در منطقه آغاز کردند و پشت سر این گروهها چه جریانی قرار دارد؟
رژیم اسرائیل در طول یک سال گذشته با جنایت‌های بی‌شمار خود در غزه و لبنان چهره‌ای منفور از خود در جهان اسلام ساخت که این جنایت‌ها هر روز بر وحدت کشورهای اسلامی می‌افزود و بیش از گذشته طرح سازش را به محاق می‌برد. موضوعی که موجب نگرانی صهیونیست‌ها شد و تلاش کردند زمین بازی را تغییر دهند. اسرائیل با ایجاد فتنه به دنبال آن است که جنگ میان مسلمانان با صهیونیست‌ها را به جنگ بین مسلمانان با یکدیگر تبدیل کند تا به اتحاد کشورهای اسلامی بر سر فلسطین آسیب بزند و موجب نفاق میان کشورهای اسلامی شود. دراین میان اما بازی اردوغان در زمین صهیونیست‌ها، خیانت به اسلام و کشورهای اسلامی است و ترکیه امروز به عنوان عامل ناتو در خدمت منافع غرب و صهیوینست عمل می‌کند.
البته این بار حربه غرب و صهیونیست‌ها کار ساز نخواهد بود؛ چرا که امروز منافع بسیاری از کشورها به امنیت در سوریه گره خورده و دیگر کشورهای منطقه از سقوط دولت سوریه و روی کار آمدن گروهی که گرایش‌های اخوانی نیز دارند، خرسند نیستند. همچنانکه سید عباس عراقچی، وزیر خارجه ایران گفته است:« تهدید تروریست فقط به سوریه محدود نخواهد ماند و به کشورهای همسایه مانند عراق اردن و ترکیه سرایت خواهد کرد.» مصر و اردن اولین کشورهایی هستند با گسترش چنین تفکری امنیت  داخلی‌شان تهدید می‌شود. اتفاقی که  تهدیدی برای راهبرد و سیاست‌های «توسعه» عربستان و امارات نیز هست و سیاست‌های توسعه‌گرای بن سلمان و بن زاید را به چالش خواهد کشید. از سوی دیگر در مرزهای غربی عراق نیز ناامنی ایجاد می‌شود و می‌تواند این کشور را مجددا با مخاطرات امنیتی و حتی خطر تجزیه روبرو سازد. با قدرت گرفتن کردها در سوریه که از حمایت آمریکا هم برخوردار هستند، امنیت ترکیه نیز با چالش جدی از سوی کردها مواجه خواهد شد. 
همچنین ناتو نیز قصد دارد با دور کردن روسیه از سوریه این کشور را محدود سازد و با این اتفاق روسیه پایگاه مهم خود در مدیترانه را تقدیم ناتو خواهد کرد و بندر طرطوس و لاذقیه را که پایگاهی برای کشتی‌‌های روسی در دریای مدیترانه تبدیل شده بود، از دست خواهد داد و دریای مدیترانه به یک دریاچه‌ تحت کنترل پیمان آتلانتیک شمالی تبدیل می‌شود.
بنابراین بر خلاف پروپاگاندای رسانه‌های فارسی زبان که سعی دارند تحولات سوریه را نوعی شکست ایران تلقی کنند اما تغییرات احتمالی سیاسی در سوریه بیش از آنکه برای ایران چالش‌زا باشد برای دیگر کشورهای منطقه مخاطره‌آمیز خواهد بود.
بعد از ظهور داعش و درگیری جبهه مقاومت با این پدیده نوظهور و خطرناک در جهان اسلام شاهد برقراری امنیت در منطقه شامات و عراق بودیم که به دنبال آن نیز ایران توانست عمق استراتژیک خود را تا مدیترانه افزایش دهد. اما آنچه که موجب ورود ایران و جبهه مقاومت به جنگ با تروریست ها شد نه برای نفوذ تا شامات بلکه به دلیل خطری بود که تمام کشورهای منطقه را تهدید می‌کرد و البته در این مسیر نیز ایران به تنهایی تمام هزینه‌های این امنیت را پرداخت کرد و در آخر به جای آنکه از سوی کشورهای منطقه و غرب مورد تشویق قرار بگیرد سردارش را در بغداد ترور کردند!
اما امروز دیگر ماجرا متفاوت است. تا به امروز ایران به طور رسمی نیروهای خود را وارد سوریه نکرده و به تلاش دیپلماتیک بسنده کرده است. شاید امروز ایران نمی‌خواهد همچون گذشته هزینه تامین امنیت در منطقه را به تنهایی بپردازد و همه کشورهایی که از این تحولات آسیب می‌بینند باید سهم خود را برای حفظ امنیت منطقه بپردازند.