نگار فیض‌آبادی، انصاف نیوز: چند دهه هشتادی درباره‌ی تتوهایشان می‌گویند که طرح تتو را طبق معنی و مسیر زندگی‌شان انتخاب کرده‌اند. بعضی‌ها هم بدون توجه به معنی طرح و پیروی از مد، تتو زده‌اند. یک تتوآرتیست هم به انصاف نیوز می‌گوید دهه هشتادی‌ها بی‌پرواتر و جسورانه‌تر تتو می‌زنند!
طرح‌های مختلفی برای تتو بر روی بدن ایرانی‌ها دیده می‌شود؛ از طرح‌هایی واقع‌گرایانه، طرح‌هایی که آبرنگی خوانده می‌شوند، ژاپنی و سیاه‌قلم و… هم تعداد دیگری از آنها هستند.
امیرمهدی، متولد ۸۴ است و برای تمرین، روی بدنش طرح‌های ناشیانه و خامی زده است که شاید بتوان اسمش را نوعی چرک‌نویس گذاشت! او حدود ۱۰-۱۲ میلیون تومان برای خرید تجهیزات تتو هزینه کرده است و خودش را تتو آرتیست می‌داند.
داستان را این‌طور روایت میکند که: می‌خواستم یاد بگیرم، گفتم روی دست خودم تمرین کنم، اما بعدا آن را با طرح رنگی خانه‌ی ژاپنی زمان سامورایی‌ها کاور می‌کنم. او علت انتخاب این طرح را در کلمه‌ی «خفنه» خلاصه میکند و با هیجان خاصی می‌گوید اگر از من بپرسند علم یا ثروت؟ من می‌گویم تتو!
مهدی، متولد ۸۲، در کنار دوستش ایستاده و دستانش را نشان می‌دهد که روی آن طرح آدیداس و یک جمله را تتو کرده است. تتوها کارِ دوستش امیرمهدی هستند. به کتونی آدیداسش اشاره میکند و می‌گوید: با طرح آدیداس حال می‌کنم. کنار تتوی آدیداس، نشانههایی از خودجرحی هم به چشم می‌خورد اما مهدی از جواب دادن پرهیز میکند.
معنی جمله‌ای که روی دستش حک شده را توضیح می‌دهد که «زنده‌باد اشتباه خوب زندگی من» بخشی از شعر رپری به نام بهرام است و درحالی‌که در فکر فرو رفته است می‌گوید: باید کل آلبومش رو گوش کنی تا متوجه بشی چی داره می‌گه. مهدی از طرح سومی روی پایش نام می‌برد که یک آدم فضایی ژاپنی است.
هر سه نفرشان به طرح‌های ژاپنی علاقه داشتند و سریال‌های ژاپنی را دنبال می‌کردند و یکی‌شان هم از طرح‌های oldmoney خوشش می‌آمد. مهدی برخلاف میل خانواده‌اش اولین تتویش را وقتی زده بود که کلاس ششم بود. خانواده هم او را تهدید کرده بودند که «با اسید آن را پاک می‌کنند!» اما مهدی می‌گفت: بیشتر تهدید بود، دلشون سوخت و هیچ وقت این کار رو نکردن.
علی هم دهه هشتادی است و در جواب این سوال که نسل شما بیشتر از چه طرح‌هایی خوششان می‌آید می‌گوید: هرکسی طبق مسیر زندگی شخصیش طرح تتو رو انتخاب می‌کنه تا بعدا یادش نره چه مسیری رو طی کرده! مثلا اینایی که طبق اتفاق‌های سیاسی و اجتماعی یه طرحی رو می‌زنن، به خاطر هیجانه و دست خودشون نبوده.
یکی از پسرها عدد «۴/۲۰» را به انگلیسی روی پایش تتو کرده است و می‌گوید: این ساعتِ مدیتیشن است و تایمی است که زمین به بیشترین ارتعاش خودش می‌رسد و کل انرژی منفی زمین دور می‌شود! او با لحنی قاطعانه می‌گوید که به انرژی کائنات و… خیلی اعتقاد دارد.
علی، متولد ۸۵ است و دستش را نشان می‌دهد که طرح ولکُنات روی آن تتو شده است. می‌گوید: این تتوی وایکینگی را به خاطر معنی‌اش انتخاب کردم، یعنی «مرگ آغاز و پایان هرچیز است!»
قیمت پشیمانی از تتو چقدر است؟
امیر یکی دیگر از دهه هشتادی‌ها است که روی چمن‌های پارک لاله با دوستانش در حال پاسور بازی کردن است و می‌گوید: از پینترست پیداش کردم، نمی‌دونم معنیش چیه، فقط خوشم اومد. دوستش سربه‌سرش می‌گذارد و می‌گوید: تتو زده که اگه سیگار گرفت دستش، بقیه تتوش رو ببینن! امیر آن تتو را یک سال پیش و با پول مادرش (۷۰۰ هزار تومان) زده بود. او با قطعیت می‌گفت هرگز از این تتو پشمان نخواهد شد.
یک تتو آرتیست خانم که چهار سال است کار میکند می‌گوید «تتو نسبت به گذشته خیلی باب شده است و دیگر آن نگاه قبل که انگار کاراکتر ناهنجاری روی بدن است، وجود ندارد. بسیاری از مادرها و پدرها هم تتو می‌زنند و طرح‌ها هم به سلیقه‌ی آنها بستگی دارد.
قیمت‌‌ها هم متغیر هستند و از زیر یک میلیون تومان شروع می‌شود (تتوکارهای غیرحرفه‌ای) و تتوکارهای حرفه‌ای مبلغ‌هایی از پنج میلیون به بالا را دریافت می‌کنند. هزینه‌‌ی یک تتوی مینیمال به شکل متوسط حدود ۸۰۰ هزار تا یک میلیون است و بقیه‌ی هزینه مربوط به دستمزد است.
البته پیش آمده که مشتری‌های تتو، به خاطر خانواده، نظرات دوستان یا تحولات فکری شخصی از طرحی که تتو کرده‌اند، پشیمان شده‌اند. گاهی بعد از این پشیمانی، می‌گویند این بخشی از ما را نشان می‌دهد که در زمانی این گونه دوست داشتیم و حالا رشد کرده‌ایم.
بعضی‌ها هم طرح‌های اغراق‌آمیزی در گذشته زده‌اند ولی به دلیل پشیمانی آن را دوست ندارند و نهایتا می‌شود آن را کاور (تتوی طرح جدید روی تتوی قبلی) کرد و به‌عنوان یک تتو آرتیست می‌گویم طرح‌ها عمری هستند و کاری از دست لیزرها هم برنمی‌آید و عوارض خاص خودش را دارد.»
دانیال، متولد ۸۴ است و در خیابان هفت‌چنار زندگی میکند. تتوی روی دستش طرحی سمبلیک و ابداع خود اوست و معنی‌اش می‌شود «خدا بزرگ‌تر از بلندی‌ها و پستی‌هاست.» این طرح را یک آشنا یک سال پیش آن هم رایگان برایش زده بود. می‌گفت حال کردم و برای دل خودم زدم. او درباره‌ی بازخوردهای بقیه می‌گوید که هم‌سن‌های خودش آن را طرح قشنگی می‌دانند.
ایده‌ی طرح‌ها از کجا می‌آید؟
او چند تتوی دیگر هم روی بدنش دارد و آنها را زمانی زده است که به قول خودش حالش خراب بوده است و با این تتوها برای ادامه‌ی زندگی انگیزه پیدا می‌کرده است. مشکلات خانوادگی و رابطه بخشی از این حال خراب بوده‌اند. دانیال تتوهایی که هم‌سن و سال‌های خودش انتخاب می‌کنند را «عجق وجق» می‌داند و معتقد است طرح‌هایی که خودش می‌زند، معنی خاصی دارند.
تتوی روی پایش را نشان می‌دهد و می‌گوید خط‌های پررنگ نشان‌دهنده‌ی سختی‌ها هستند و خط نازک‌تر نشان‌دهنده‌ی این است که سختی‌ها دارند جبران می‌شوند. علامت‌های وسط هم برای قشنگی هستند.
چهار دختر دهه هشتادی می‌گویند که ما چون دوست نداشتیم و حال نمی‌کردیم یا خانواده نمی‌گذاشتند، شرایطش پیش نیامده، تتو نداریم. یکی هم می‌گوید چون پول نداشتم، طرح مینیمال که من دوست دارم بالای دو سه میلیون است! یکی از پسرها هم می‌گوید: با تتو حال می‌کنم ولی چون درد دارد نمی‌زنم.
خانم تتو آرتیست می‌گوید: «نه فقط تتو، برای خیلی چیزهای دیگر هم جنسیت اهمیت چندانی ندارد و افراد فارغ از جنسیت، هر طرحی که بخواهند را انتخاب می‌کنند؛ مثلا پسرهایی را می‌بینیم که طرح گل و پروانه را انتخاب می‌کنند و دخترهایی هم هستند که سراغ طرح‌های خشن‌تر مثل شمشیر و تفنگ می‌روند!
انتخاب طرح تتو هم به علاقه، سلیقه، باورها و ارزش‌ها و کاراکتر افراد بستگی دارد. پینترست منبع اصلی طرح‌ها است و کسانی هم هستند که دست‌نوشته‌هایی از مادر، پدر یا عزیزانشان را می‌آورند. بعضی تتوها هم طرح و نقاشی خود مشتری‌هاست.
دهه هشتادی‌ها بی‌پرواتر و جسورانه‌تر تتو می‌زنند و کمتر به معنی طرحی که می‌زنند، توجه می‌کنند. از طرفی جاهایی از بدن را (مثل زیر چشم، گردن و…) برای تتو انتخاب می‌کنند که بیشتر جلوی چشم است!
طرح مار به‌عنوان «نماد زنانگی» 
هشت پا (کاراکتری از انیمیشن باب اسفنجی)
طبق صحبت‌های خانم تتوآرتیست می‌توان گفت تحولات سیاسی و اجتماعی، با درصد بالایی در انتخاب طرح‌ها موثر است. مثلا در سال ۱۴۰۱، ژانر جدیدی را در تتو به وجود آمد و هنوز هم افراد می‌خواهند تتوهایی متناسب با آن فضا داشته باشند و موضع خودشان را نشان بدهند.
او می‌گوید «تتو مثل یک اثر هنری شده است که فرد طبق نظر و جهت‌گیری‌اش طرحی را انتخاب میکند و تتو آرتیست در نهایت آن را اجرا میکند. همانطور که موسیقی و سلیقه‌ی شنوندگانش همراه با تحولات سیاسی، مذهبی و اجتماعی، تغییر میکند، تتو هم هنری است که از اتفاقات جامعه تاثیر می‌پذیرد.
ایده‌ی طرح‌ها از باورها و روحیات افراد سرچشمه می‌گیرد. مثلا کسانی بوده‌اند که کلمه‌ی «آنارشیست» یا طرح چه گوارا برای تتو انتخاب کرده‌اند. بعضی‌ها هم نشانههایی مثل نقطه ویرگول «؛» را برای حمایت از کسانی که فکر خودکشی دارند، انتخاب کرده‌اند!»
ماهی سیاه کوچولو 
تتوی ویتگنشتاین
انتهای پیام