به گزارش خبرگزاری حوزه از ساری، علامه حائری، جلال‌الدین (۱۲۵۵-۱۳۵۷ش) فرزند شیخ علی، در کربلا دیده به جهان گشود.
وی پس از طی تحصیلات مقدماتی، سطوح عالیه را نزد پدر حضرت آیت الله علی علامه حائری ره، عمو و جد خود و دیگر فقهای عراق فراگرفت.
آنگاه راهی نجف گردید و این در حالی بود که پدرش مدّتها قبل به بابل رفته بود.
او در نجف اشرف ازحوزه درس فقها بهره فراوانی برد و به مدارج عالی نائل شد.
پس از چند سال اقامت در نجف به سامرا رفت و تحت سرپرستی میرزا محمّدتقی شیرازی به تکمیل تحصیلات خود همت گماشت.
پس از چندی عازم کربلا شد و در محضر علمای آنجا بهره برد و به درجه اجتهاد رسید.
وی در۱۳۳۳ شمسی در پی رحلت آیت الله شیخ ولی الله مدرس و به درخواست مردم بابل به این شهر آمد و امامت و تدریس در مدرسه علامه و نیز چندی هم در مسجد جامع را به عهده گرفت.
زندگانی علامه دارای ابعادی گوناگون بوده و در امور فرهنگی، سیاسی و اجتماعی آن روزگار مازندران نقشی مهم داشت.
او از طبعی لطیف و ذوقی سلیم برخودار بود ودرباره موضوعات مذهبی، اجتماعی نیز اشعار فراوانی سرود که در مجموعه ای به نام «دیوان الشتات» برگزیده‌ای از آن به چاپ رسیده است.
نمونه‌ای ازاشعارمرحوم آیت‌الله‌علامه‌حائری(ره)
آیت الله علامه حائری رشادت و شهادت را از اجداد خود که از خاندان رسالت بوده‌اند به ارث برد. او درباره انتصاب خود به آل عصمت و طهارت که در قصیده‌ای در رثای حضرت علی بن الحسین علیهما السلام سروده است چنین می‌گوید؛
این چکامه ز جلال است که از سمت پدر
قاسمی نسل ز آل حیدر
سمت مادر به حسن عم تو ای سرور من
تشنه لب اکبر من
تاریخ وفات: آفتاب عمر مرحوم آیت الله شیخ جلال الدین علامه حائری ره در چهارم آذر۱۳۵۷ هجری شمسی غروب کرده و پیکرش در کنار مضجع شریف امام زاده قاسم علیه السلام بابل به خاک سپردند.
تألیفات ایشان: تفسیرالکفایه ؛ کتاب طهارت ؛ مبانی تشیع ؛ تقریرات درس وصیت ؛ اجتماع الامر والنهی