صاحب‌خبر - به گزارش خبرنگار اقتصادی نسل فردا؛ مدت زمان زیادی تا بازگشت دونالد ترامپ به کاخ سفید باقی نمانده است. در این راستا، شمار زیادی از تحلیلگران و صاحب نظران به این نکته اشاره دارند که با توجه به تشدید تنش های ژئوپلیتیک در منطقه غرب آسیا، کاملا محتمل است که رئیس جمهور جدید آمریکا، رویکرد توام با فشار خود علیه ایران و اقتصاد این کشور را که در فاصله میان سال های 2016 و 2020 نیز به نحوی ویژه علیه ایران برقرار بود، احیا کند. به بیان ساده تر، ترامپ سعی خواهد کرد تا سطح فشارها به اقتصاد ایران را به نقطه ای برساند که در نهایت تهران مجبور شود در همان ریل و مسیری قرار گیرد که مطلوب واشینگتن است. با این حال، به نظر می‌رسد که موانع عدیده ای در این رابطه در مسیر دولت جدید ترامپ و تندروهای حاضر در آن خواهند بود. در این راستا، یکی از حوزه هایی که احتمالا و به زعم بسیاری از صاحب نظران، نقطه اصلی تحمیل فشارهای اقتصادی دولت آتی ترامپ خواهد بود، بخش نفتی ایران و به طور خاص صادرات انرژی این کشور خواهد بود. موضوعی که ترامپ در دوره نخست حضورش در قدرت نیز آن را به نحوی ویژه در اولویت و دستورکار قرار داد و کار به جایی رسید که صادرات نفت روزانه ایران در برهه ای به 200 هزار بشکه هم کاهش یافت. با این همه، ترامپ در احیا دستورکار مذکور، با یک مانع بسیار بزرگ و مهم رو به رو است که بعید است بتواند برای آن تدبیری بیندیشد و آن را از سر راه خود بردارد. آن مانع نیز این است که کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس تا حد زیادی به یک ادراک تازه در مورد ایران رسیده اند که پیشتر این فهم و دیدگاه را نداشتند. این ادراک به این نکته اشاره دارد که ایران دیگر در مواجهه با تهدیدات مستقیمی که علیه امنیت و منافع ملی آن مطرح می شوند، صبر راهبردی پیشه نمی کند و به طور مستقیم به جریان های مخالف و معاند با خود واکنش نشان می دهد. به بیان ساده تر، ایران در دکرین امنیت ملی خود یک تغییر کوچک ایجاد کرده که کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس باید آن را جدی بگیرند. بر پایه این نگاه جدید، هرگونه همراهی و همدستی دولت های عربی با جریان های مخالف با ایران جهت اعمال فشار اقتصادی و امنیتی به کشورمان، به معنای به خطر افتادن منافع خودِ آن ها خواهد بود. موضوعی که در قالب تحولاتی نظیر حمله به تاسیسات نفتی آرامکو در سال 2019 و یا حمله به بندر فجیره امارات در همان دوره زمانی می تواند صورت حساب های سنگین و قابل توجهی را روی دست دولت های عربی حاشیه خلیج فارس قرار دهد. درست به هیمن دلیل هم بود که شاهد بودیم پس از اجرای عملیات وعده صادق 2 از سوی ایران، دولت های عربی رایزنی های گسترده ای را انجام دادند تا مانع از حمله رژیم اشغالگر قدس به تاسیسات نفتی کشورمان شوند. دلیل آن ها نیز این بود که این اقدام می تواند امنیت میادین انرژی آن ها را به نحو موثری تهدید کند. تهدیدی که این دسته از کشورها به هیچ عنوان آمادگی مواجهه با آن را نداشته و ندارند. از این رو، شرایط مثل گذشته برای دولت ترامپ نخواهد بود و این دولت نمی تواند کارزار فشار حداکثری به اقتصاد ایران را با شدت و شکل سابق احیا کند.∎​