جوان آنلاین: «باران ارجمند» ملی‌پوش نوجوان تیم پینگ‌پنگ زیر ۱۵سال دختران ایران که برای حضور در مسابقات قهرمانی جهان در سوئد حضور داشت، پس از پایان مسابقات در دانمارک کاروان را ترک کرد. 
این خبری بود که شامگاه جمعه حتی افتخارآفرینی «بنیامین فرجی» در همین مسابقات را هم تحت‌الشعاع خود قرار داد. حالا توجه کنید که فدراسیون پینگ‌پنگ در این خصوص بیانیه صادر کرده و گفته است: «این ورزشکار نوجوان بدون اطلاع و هماهنگی فدراسیون پس از پایان مسابقات قهرمانی جهان و حین بازگشت تیم به کشور، خود را به پلیس شهر کپنهاگ معرفی کرد و از دسترس مسئولان تیم خارج شد، این در حالی است که شیوه‌نامه‌های مراقبتی و معمول، در تمامی مراحل برای ورزشکاران اعزامی انجام گرفته بود.»
خب از آقایان فدراسیون‌نشین که احتمالاً اینقدر بابت درخشش فرجی از خود‌بی‌خود شده و بقیه را به امان خدا رها کرده بودند، باید پرسید که مگر سابقه هم داشته ورزشکاری با اطلاع قبلی و هماهنگی با فدراسیون اقدام به فرار از اردو و ترک تیم کند که باران ارجمند بدون اطلاع شما این کار را انجام داده است، اگر اطلاع داده بود و رفته بود که باید... در ثانی این مسئله اصلاً غفلت شما را توجیه نمی‌کند که چگونه از کنترل و مراقبت یک دختر نوجوان زیر ۱۵ سال ناتوان هستید. 
در مرحله بعد چگونه مدعی هستید که شیوه‌نامه‌های مراقبتی و معمول را انجام داده‌اید یا تعریف‌تان از شیوه‌نامه مراقبتی با آنچه همه می‌دانند، متفاوت است یا آنکه بدون تعارف مشغول شانه خالی کردن از زیر بار مسئولیت هستید. 
اما قسمت جالب‌تر ماجرا و البته تأسفبار‌تر اینکه چرا کاروان‌های ورزشی ایران باید یک دور کره زمین را بگردند تا به محل مسابقات برسند و بعد باز یک دور دیگر دور کره خاکی بزنند تا به ایران برگردند. اینکه مسابقات در سوئد برگزار شود، اما دختر نوجوان ایران در دانمارک پناهنده شود، خود جای سؤال زیای دارد که آقایان کت‌و‌شلوارپوش و عشق به فوتبال ورزش باید پاسخگوی آن باشند؛ همان‌ها که برای فوتبال پرواز اختصاصی می‌گیرند، اما برای آینده‌سازان ورزش کشور کوچک‌ترین اهمیتی قائل نیستند. ما امروز در حالی که از عملکرد درخشان فرجی خوشحالیم از ترک اردوی ارجمند ناراحت هستیم. علتش اصلاً مهم نیست، مهم این است که وقتی تمام توجه آقایان کت و شلوارپوش ورزش به فوتبال است، نسل فردای ورزش ایران که اتفاقاً شانس‌های افتخار‌آفرینی و مدال‌آوری هم محسوب می‌شوند، اینگونه از دست‌مان خارج می‌شوند. این غفلت نابخشودنی است.