به گزارش "ورزش سه"، تراکتور این فصل یکی از موردتوجه‌ترین تیم‌های فوتبال ایران بوده و موقعیتی بسیار متفاوت نسبت به فصول گذشته خود داشته است. این موضوع به دلیل انتقال سه بازیکن از پرسپولیس و همچنین انتخاب دراگان اسکوچیچ و در عین حال حضور تنی چند از بازیکنان سابق پرسپولیس و استقلال که به خودی خود، نگاه‌ها را به سمت این تیم برمی‌گردانند.

در بین تمام این نفرات اما، علیرضا بیرانوند، جایگاه متمایزی دارد. دقایقی پیش از آنکه سه بار مقابل حمله‌وران الوکره تسلیم شود، او بازیکنان تراکتور را دور خود جمع کرد و به سخنران حلقه اتحاد قرمزها تبدیل شد: «دیروز مربی این تیم گفته شانس اول قهرمانی آسیا هستیم. من دیگه هیچی نمیگم بهتون، اینجاست که ما باید شخصیت خودمان را نشان بدهیم و بگوییم سرمربی ما دروغ نگفته.»

این البته نخستین باری نیست که علیرضا بیرانوند، همبازیان خود را تهییج و هم‌قسم می‌کند. گلر شماره یک تیم ملی، به واسطه این قدرت رهبری، نقشی جالب را در تیم تراکتور برعهده دارد و تبدیل به یکی از رهبران رختکن این تیم شده است. گلری توانمند، باتجربه، پر روحیه، شوخ‌طبع و همچنین دارای ارتباط حسنه با تقریبا تمامی بازیکنان و اعضای کادرفنی. اما یک شب کابوس‌وار، حتی به سراغ چنین دروازه‌بانی هم می‌آید.

بیرانوند، زمانی به قفس توری تراکتور بازگشت که در دیدار قبلی، لحظات خاصی را پست سر گذاشت. در حالی که او از روی نیمکت تماشاگر دیدار جام حذفی تراکتور بود، گل‌گهر دو بار دروازه حسین پورحمیدی را گشود و در شرایطی که سرخپوشان تبریزی در آستانه حذف قرار داشتند، تماشاگران نام بیرانوند را فریاد زده و علیه پورحمیدی شعار دادند؛ اتفاقی که البته با واکنش بیرو همراه شد و او از تماشاگران خواست تا دروازه‌بان داخل دروازه را تشویق کنند.

اما کسی فکرش را هم نمی‌کرد که تراکتور با حضور بیرانوند نیز روز متزلزلی را پشت سر بگذارد. این بار دروازه تراکتور سه بار باز شد و شاید تنها تفاوت، کامبک قرمزهای تبریزی بود که این تیم را از شکست نجات داد، شکستی که می‌توانست منجر به از دست رفتن موقعیت صدرنشینی شود.

در حالی که دو گل دریافتی بیرانوند خشم هواداران تراکتور را به همراه خود آورده بود، دریافت سه گل از سوی بیرانوند، بیش از آنکه با واکنش تراکتوری‌ها همراه شود، توجه طرفداران پرسپولیس را به خود جلب کرد؛ طرفدارانی که بازیهای تراکتور را اساسا برای تماشای چنین لحظاتی دنبال می‌کنند.

اما شاید مرور دوباره این گل‌ها، نتایج متفاوتی را به دست می‌دهد:

تراکتور ۱ - گل‌گهر ۱ (مهدی تیکدری): همه چیز از لو دادن توپ توسط ریکاردو آلوز در مرکز زمین آغاز می‌شود. محمد نادری دریبل می‌خورد و توپ با برخورد به عارف آقاسی، از بالای سر پورحمیدی تبدیل به گل می‌شود.

تراکتور ۱ - گل‌گهر ۲ (پوریا لطیفی‌فر): در نیمه دوم، یک ضدحمله از سوی بازیکنان گل‌گهر با ضربه بازیکن تعویضی این تیم وارد دروازه شد. پوریا لطیفی‌فر در میان غیبت هافبک دفاعی تراکتور این شوت را زد، شوتی که بعد از برخورد به زمین و اشتباه محاسباتی پورحمیدی، راه دروازه او را پیدا کرد.

تراکتور ۰ - الوکره ۱ (ریکاردو گومس): بیرانوند در حالی شجاع را به عنوان هدف پاس خود انتخاب کرد که او با پرس شدید مواجه بود و باید به جای شجاع به ریکاردو پاس می‌داد. در نهایت از دست داده توپ باعث شد تا دروازه بیرانوند باز شود. 

تراکتور ۱ - الوکره ۲ (مختار المهدی): در حالی که هفت بازیکن در داخل محوطه جریمه تراکتور حضور دارند، بازیکنان الوکره سه بار توپ را لمس می‌کنند. یک ضربه سر کات بک، یک پاس و ضربه نهایی. جالب آنکه توپ ابتدا از بین پای شجاع و سپس از بین پای بیرانوند عبور می‌کند.

تراکتور ۱ - الوکره ۳ (گلسون): دو صحنه کلیدی در این گل وجود دارد؛ یکی شکستن خط هافبک تراکتور با پاس در عمق و دیگری مهاجم الوکره که یکی از مدافعان تراکتور را با خود می‌کشد و می‌برد تا گلسون به راحتی دروازه را باز کند.

این خلاصه جزییات پنج گلی است که در فاصله حدود ۱۰۰ دقیقه (از ۴۱ گل‌گهر تا ۶۹ الوکره) دریافت می‌کنند. جزییاتی که نشان می‌دهد اگرچه پورحمیدی و بیرانوند آخرین نفرات زمین تراکتور بودند اما تنها مقصران پرونده به شمار نمی‌روند و احتمالا شایسته این فشار از سوی افکار عمومی هم نیستند.

البته که در صحنه گل دوم تیم سیرجانی، پورحمیدی می‌توانست دروازه تیمش را نجات داد و بیرانوند نیز در صحنه گل دوم و سوم می‌توانست مانع از گلزنی حریف شود اما فراموش نکنید که حتی روی این سه گل هم مدافعان و هافبک‌ها مقصر بودند. حتی در صحنه گل سوم انگشت اتهام را می‌توان به سمت بازیکنان تهاجمی برد که تقریبا هیچ فشاری روی بازیکن حریف نیاوردند.

اما شاگردان امیلیو مارتینز، مربی سابق منچسریونایتد که حالا پورحمیدی و بیرانوند را تمرین می‌دهد، با روحیه کامل به تمرینات بازگشته‌اند.

البته زندگی یک دروازه‌بان مخاطرات این‌چنینی زیادی دارد و آنها بارها با چنین موقعیتی رودررو می‌شوند. بنابراین برای بیرانوند که پست دروازه‌بانی را انتخاب کرده، این وضعیت چندان برایش غریبه نیست و او بارها از وضعیت منجی تا مقصر شکست را تجربه کرده است.

با این حال امتیاز ویژه و وجه تمایز بیرانوند به عنوان یک دروازه‌بان، سابقه طولانی درخشش و موقعیت ممتاز است که به صورت مستمر در فوتبال ایران داشته و  باعث اقبال و اعتماد عمومی کامل نسبت به او شده است.

به این ترتیب سابقه درخشان علیرضا بیرانوند و همچنین تجربه بالای او، دست گلر شماره یک تیم ملی را گرفته و او را از این مسیر پر پیچ و خم عبور می‌دهد، جایی که بیرانوند تلاش می‌کند در پس تمام حواشی، ذهن خود را آرام نگه دارد و حتی در شب‌های سخت نظیر آنچه در دبی گذشت نیز از آنچه به عنوان توشه ذخیره کرده، بردارد و استفاده کند تا همچنان مورداعتمادترین گلر فوتبال ملی و باشگاهی ایران باقی بماند. امتیازی که پورحمیدی و بسیاری از گلرها فاقد آن هستند.