به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایسنا،اختلالات ارتوپدی و نورولوژی از شایع‌ترین مشکلات سلامتی هستند که می‌توانند به شدت بر حرکت، عملکرد سیستم عصبی و در نتیجه کیفیت زندگی افراد تأثیر بگذارند. این اختلالات می‌توانند از عوامل مختلفی نظیر آسیب‌های فیزیکی، بیماری‌های مزمن، تغییرات ناشی از پیری یا مشکلات ژنتیکی ناشی شوند و اغلب تأثیرات آن‌ها تا مدت‌های طولانی یا حتی به‌طور دائمی باقی می‌ماند.
اختلالات ارتوپدی به مشکلاتی اشاره دارند که سیستم اسکلتی‌عضلانی بدن را درگیر می‌کند و شامل بیماری‌هایی مانند آرتروز، دیسک کمر، پوکی استخوان، زانودرد و شکستگی‌ها می‌شود. این اختلالات اغلب با درد، کاهش توان حرکتی و محدودیت در انجام فعالیت‌های روزمره همراه هستند. از سوی دیگر، اختلالات نورولوژی به مشکلات سیستم عصبی از جمله مغز، نخاع و اعصاب محیطی اشاره دارند و بیماری‌هایی نظیر سکته مغزی، پارکینسون، ام‌اس و نوروپاتی را شامل می‌شوند. این بیماری‌ها می‌توانند علائمی همچون ضعف عضلانی، تشنج، اختلالات حرکتی یا حسی، و مشکلات شناختی ایجاد کنند.
نقش کاردرمانی در درمان اختلالات ارتوپدی و نورولوژی
آرزو شیرزادی، متخصص کاردرمانی و استاد دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، در گفتگو با ایسنا به توضیح چگونگی تأثیر این اختلالات بر زندگی روزمره و اهمیت کاردرمانی در درمان آن‌ها پرداخت.
چه اختلالاتی به کاردرمانی نیاز دارند؟
اختلالات ارتوپدی و نورولوژی بسیاری نیاز به کاردرمانی دارند. از جمله این اختلالات می‌توان به شکستگی‌ها، پارگی تاندون‌ها، مشکلات عضلانی، سوختگی‌ها، آسیب‌های عصبی، و مشکلات استخوان و مفاصل در بخش ارتوپدی اشاره کرد. در بخش نورولوژی، بیماری‌هایی مانند سکته مغزی، ضربه مغزی، ام‌اس، پارکینسون و بیماری‌های خودایمن نظیر نوروپاتی و فلج مغزی جزو اختلالاتی هستند که نیاز به کاردرمانی دارند.
چه تکنیک‌هایی برای درمان اختلالات ترکیبی ارتوپدی و نورولوژی استفاده می‌شود؟
در درمان اختلالات ترکیبی ارتوپدی و نورولوژی، ابتدا هدف بیمار مشخص می‌شود. اگر اولویت بیمار راه رفتن یا استقلال در فعالیت‌های روزمره باشد، درمان بر اساس این هدف تنظیم می‌شود. تکنیک‌های کاردرمانی شامل تمرینات تقویتی، موبیلیزیشن (حرکات دستی برای بهبود دامنه حرکتی مفاصل)، و آموزش مجدد حرکات به فرد می‌باشد. هدف نهایی کاردرمانی همیشه افزایش استقلال فردی و بهبود کیفیت زندگی است.
نقش کاردرمانی در بهبود کیفیت زندگی بیماران چیست؟
کاردرمانی نقش بسیار مهمی در بهبود کیفیت زندگی بیماران دارد. این روش درمانی به افراد کمک می‌کند تا به استقلال بیشتر دست یابند و در خانه و جامعه به بهترین شکل ممکن عمل کنند. بسته به نیاز هر فرد، ممکن است هدف کاردرمانی کاهش درد، بهبود تعادل، افزایش دامنه حرکتی یا توانایی‌های حرکتی باشد. کاردرمانی مراجع‌محور است و بر اساس نیازهای فردی بیمار برنامه‌ریزی می‌شود.
چگونه می‌توان مشکلات حرکتی ناشی از آرتروز یا دیسک کمر را کاهش داد؟
برای کاهش مشکلات حرکتی ناشی از آرتروز یا دیسک کمر، باید ابتدا مرحله و شدت بیماری ارزیابی شود. در آرتروز، تقویت عضلات اطراف مفصل به کاهش درد کمک می‌کند. برای دیسک کمر، اصلاح وضعیت بدن و انجام تمرینات کششی می‌تواند به کاهش درد و بهبود وضعیت بیمار کمک کند.
نقش کاردرمانی در بهبود دامنه حرکتی پس از جراحی
پس از جراحی ارتوپدی، یکی از اهداف کاردرمانی، افزایش دامنه حرکتی مفاصل است. استفاده از تکنیک‌های موبیلیزیشن دستی و تمرینات تقویتی می‌تواند در این زمینه بسیار مؤثر باشد. این مداخلات نه تنها به بهبود عملکرد مفاصل کمک می‌کند، بلکه باعث کاهش درد و بازگشت سریع‌تر فرد به فعالیت‌های روزمره می‌شود.
تأثیر کاردرمانی در بیماری‌های نورولوژیکی
در بیماری‌های نورولوژیکی همچون سکته مغزی، پارکینسون و ام‌اس، کاردرمانی با هدف بهبود عملکرد فرد و افزایش رضایت از زندگی انجام می‌شود. این نوع درمان به بیماران کمک می‌کند تا در کنار محدودیت‌ها، استقلال بیشتری در انجام کارهای روزمره پیدا کنند. کاردرمانی با رویکرد فردمحور، به نیازها و اهداف بیمار توجه کرده و تأثیرات مثبتی در بهبود کیفیت زندگی بیماران دارد.
تکنیک‌های تقویت هماهنگی عضلات و تعادل در بیماران نورولوژیک
بیماران نورولوژیک که مشکلاتی در هماهنگی عضلات و تعادل دارند، از تکنیک‌های مختلف کاردرمانی استفاده می‌کنند. این تکنیک‌ها ممکن است شامل تمرینات خاص تقویتی، استفاده از ابزارهای کمکی مثل واکر یا عصا، و انجام تمرینات تعادلی باشد. با این رویکردها، بیماران قادر خواهند بود تا مستقل‌تر در جامعه حرکت کنند و کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند.
اختلالات ارتوپدی و نورولوژی می‌توانند تأثیرات شدیدی بر زندگی روزمره افراد بگذارند، اما کاردرمانی می‌تواند به عنوان یک روش مؤثر در کاهش این تأثیرات و بهبود کیفیت زندگی بیماران عمل کند. از طریق استفاده از تکنیک‌های مختلف و توجه به نیازهای فردی بیمار، کاردرمانی می‌تواند به افزایش استقلال و کاهش محدودیت‌های حرکتی کمک کند. به همین دلیل، درمان‌های کاردرمانی باید در کنار دیگر روش‌های درمانی، به عنوان یک بخش اساسی از فرآیند بهبودی در نظر گرفته شوند.