به گزارش وبدا؛ پس از سال‌ها تلاش، یک تیم چندرشته‌ای از پزشکان در مایو کلینیک در فینیکس، آریزونا، در فوریه ۲۰۲۴ سومین پیوند کامل حنجره شناخته‌شده در ایالات متحده را انجام دادند. این جراحی ۲۱ ساعته شامل سه تیم مجزا از متخصصان بیهوشی، به علاوه شش جراح و کارکنان پشتیبانی بود. این مورد یک نقطه عطف پزشکی محسوب می‌شود، زیرا اولین پیوند کامل حنجره شناخته‌شده است که به عنوان بخشی از یک آزمایش بالینی انجام شده و اولین در بیمار مبتلا به سرطان فعال در ایالات متحده است.
«موارد جدید زیادی وجود دارد»، دیوید لات، رئیس بخش گوش و حلق و بینی (ENT) -جراحی سر و گردن/شنوایی‌شناسی در مایو کلینیک و جراح اصلی در این مورد می‌گوید. «جراحی بسیار موفقیت‌آمیز بود و بیمار اکنون حدود ۶۰ درصد از صدای خود را باز یافته است، که فکر نمی‌کردم تا یک سال این اتفاق بیفتد. او همچنین می‌تواند تقریباً هر چیزی بخورد و بدون مشکل بلع کند. اکنون که او می‌تواند دوباره صحبت کند و برای نوه جدیدش بخواند، زندگی‌اش تغییر کرده است. قطعاً بخشی از موفقیت به دلیل کار و آماده‌سازی تیم‌های بیهوشی بود. بیست و یک ساعت زمان طولانی تحت بیهوشی است و بیمار در طول کل فرایند بسیار پایدار بود».
ایجاد پایه‌های موفقیت
برنامه پیوند حنجره و نای مایو کلینیک در سال ۲۰۱۶ تأسیس شد و در پردیس این کلینیک در آریزونا واقع شده است. این برنامه به افرادی که به دلیل سرطان، بیماری یا آسیب، حنجره یا نای خود را از دست داده یا آسیب دیده‌اند، کمک می‌کند.
این برنامه پیوند در نهایت از شبکه متحد به اشتراک‌گذاری اندام (UNOS) تأییدیه دریافت کرد و پیش از توقف در طول شیوع اولیه کووید، در حال مصاحبه با بیماران بالقوه بود.
مالی کراوس، معاون بخش بیهوشی و پزشکی پری‌عملیاتی در مایو کلینیک، به توسعه پروتکلی برای تیم بیهوشی بر اساس توصیه‌های کمیته عمل بالینی این بخش کمک کرد. آنها مراحل مورد انتظار جراحی را با لات مشخص کردند و اینکه چگونه ممکن است بر ارائه بیهوشی تأثیر بگذارد. پروتکل‌ها به صورت آنلاین برای همه متخصصان بیهوشی منتشر شد تا در هر زمان که پیوندی رخ داد، بتوانند به آنها دسترسی داشته باشند.
یافتن بیمار مناسب
پیوند حنجره (LT) بر روی مردی ۵۹ ساله از ماساچوست انجام شد که قبلاً رزکسیون‌های ساب‌توتال از کندروسارکومای کم‌درجه با تلاش‌های مختلف برای بازسازی پیچیده داشته است. به مدت ۱۰ سال، بیمار تحت ده‌ها جراحی قرار گرفت که در نهایت صدای او و توانایی بلع و تنفس عادی را از او گرفت. چند سال پیش، او تراکئوستومی داشت تا بتواند از طریق سوراخی در گردنش نفس بکشد. با این حال، پس از سال‌ها جراحی، تنها گزینه باقی‌مانده برای او دریافت لارینگکتومی بود که در آن حنجره او به طور کامل برداشته می‌شد (asamonitor.pub/۳MuzZGX/). او این گزینه را رد کرد و برنامه را در مایو کلینیک یافت.
لات توضیح می‌دهد: «او یک نامزد ایده‌آل برای پیوند بود، زیرا اگرچه سرطان داشت، اما به دلیل پیوند کلیه قبلی در حال حاضر دارو‌های سرکوب سیستم ایمنی مصرف می‌کرد.» «معمولاً ما پیوند را بر روی بیماری با سرطان فعال انجام نمی‌دهیم، زیرا نگران افزایش خطر عود یا متاستاز هستیم. این به طور قابل توجهی تعداد نامزد‌های بالقوه پیوند حنجره را محدود می‌کند، زیرا اکثر بیمارانی که از آن سود می‌برند، سرطان حنجره دارند».
«او همچنین انتخاب خوبی بود، زیرا دلایل درستی برای خواستن پیوند داشت، دیدگاه درستی نسبت به چگونگی بهبودی و نتیجه کلی داشت و از حمایت خانوادگی عالی برخوردار بود.» لات ادامه می‌دهد. «بیمار همه این موارد را داشت و علاوه بر این، می‌داند که پیوند حنجره چه نعمتی است و می‌خواهد با ما همکاری کند تا درباره این روش و اینکه چگونه می‌تواند زندگی شما را تغییر دهد، اطلاع‌رسانی کنیم».
به گفته کراوس، که بخشی از کمیته انتخاب بود که بیماران بالقوه را بررسی می‌کرد، از دیدگاه متخصص بیهوشی نیز بیمار یک نامزد ایده‌آل بود. «از دید ما، وضعیت عملکردی او بسیار خوب بود. او فعال بود و عملکرد قلبی خوبی داشت. ما آزمایش‌های پایه زیادی انجام دادیم — اکوکاردیوگرام، نوار قلب، آزمایش‌های خون — و یک پیاده‌روی شش دقیقه‌ای».
اشتراک‌گذاری راه هوایی
پیوند حنجره نمونه‌ای از پیوند آلوگرافت ترکیبی عروق‌دار (VCA) است که در آن اجزای بافتی متعدد پیوند می‌شوند. در طول این جراحی، حنجره، حلق، مری پروگزیمال، نای پروگزیمال، غده تیروئید و غدد پاراتیروئید پیوند شدند (نشریه مایوکلینیک ۲۰۲۴؛۹۹:۱۴۴۵-۸). این عمل از ساعت ۲:۳۰ بعد از ظهر، ۲۹ فوریه ۲۰۲۴ آغاز شد و تا ساعت ۱۱:۳۰ صبح روز بعد ادامه یافت. در طول این عمل طولانی، سه گروه مختلف از متخصصان بیهوشی به بیمار رسیدگی کردند.
تونی ین، مشاور ارشد، که در آخرین تیم از سه تیم بیهوشی خدمت کرد، می‌گوید: «سه متخصص بیهوشی، یک رزیدنت و دو CRNA از ابتدا تا انتها در این مورد دخیل بودند.» «ما از سر بیمار دور بودیم تا به جراحان فضای بیشتری برای کار بدهیم. ارتباط با تیم جراحی در دوره‌هایی که مدیریت راه هوایی را به اشتراک می‌گذاشتیم، کلیدی بود. ما همچنین از ابزار‌های ویژه راه هوایی مانند لوله‌های داخل نای با سیم تقویت‌شده استفاده کردیم تا در طول این عمل طولانی از خم شدن آنها جلوگیری کنیم.»
انتهای پیام/