جوان آنلاین: حامد وکیلی فعالیتش را از حوزه تئاتر شروع کرد و با بازی در چندین سریال تلویزیونی به چهره‌ای شناخته شده برای مردم تبدیل شد. حضور وکیلی در «تهران پلاک ۱» و «خندوانه» بخشی از خاطره‌انگیزترین بازی‌های او در سال‌های اخیر بوده است. وکیلی با ایفای نقش جهانگیر در سریال «لالایی» برای اولین قدم به حوزه کودک و نوجوان گذاشته و تجربه‌های خوبی در این زمینه کسب کرده است. با این بازیگر طناز درباره فعالیت‌های این روزهایش و تجربیاتش از حوزه کودک و نوجوان به گفتگو پرداختیم که در ادامه می‌خوانید.
شما فعالیت خود را از تئاتر آغاز کردید و برخی معتقدند کسانی که از صحنه تئاتر پا به عرصه تصویر می‌گذارند، بازیگرانی موفق‌تری هستند، آیا با این نظر موافقید؟
تئاتر به نظرم مادر رشته بازیگری است؛ دقیقاً مثل دوومیدانی که مادر همه رشته‌ها در ورزش است. معتقدم کسانی که از تئاتر شروع کرده‌اند، در ادامه بازیگران موفق‌تری بوده‌اند. در این میان البته صددرصد نمی‌توان گفت کسانی که در تئاتر موفق بودند در تصویر نیز موفق عمل کرده‌اند و بالعکس. تئاتر به بازیگر کمک می‌کند که خودش را بشناسد و من نیز مدیون تمام استادانی هستم که در تئاتر به من کمک کردند تا در عرصه تصویر نیز حضور موفقی داشته باشم.
از تفاوت‌های کار در عرصه کودک و نوجوان و آثار ویژه بزرگسالان برای‌مان بگویید. کدام یک برای شما جذاب‌تر است؟
نمی‌توان مقایسه کرد، چراکه هرکدام جذابیت‌های خاص خودش را دارد، اما کار در عرصه کودک و نوجوان بسیار خاص است. من حقیقتاً نزدیک به ۲۰ سال در جشنواره تئاتر کودک و نوجوان شرکت کردم و آن را بسیار دوست داشتم، اما در عرصه تصویر سریال «لالایی» اولین کاری بود که برای کودک و نوجوان انجام دادم و تفاوت‌ها و جذابیت‌هایی برایم داشت که کار بزرگسال ندارد. اینکه طرفدارانی را از گروه سنی پایین، یعنی از شش سال داشته باشیم، بسیار خوب است. بچه‌ها به دلیل ذات پاکی که دارند، ابراز احساسات‌شان بسیار واقعی و قشنگ است و نمی‌توان آن را با چیزی عوض کرد.
بیشتر آثاری که در آن ایفای نقش کردید، کمدی بودند. خودتان اینگونه آثار را بیشتر می‌پسندید یا پیشنهادات کاری شما را به این سمت برده است؟
من ژانر کمدی را بسیار دوست دارم، اما صرفاً کار کمدی نکرده‌ام، بلکه کار جدی نیز در تئاتر و عرصه تصویر زیاد داشته‌ام، اما احتمالاً کار‌های کمدی‌ام موفق‌تر بوده که پیشنهادات به این سمت سوق پیدا کرده است. در چند سال اخیر تلاش کرده‌ام به پیشنهادات غیرکمدی نیز به صورت جدی فکر کنم و بر حسب شرایط آن را انجام بدهم، اما کار کمدی را بیشتر به من پیشنهاد می‌دهند، چون احساس می‌کنم در این کار موفق‌تر هستم. البته بازیگر باید بتواند در ژانر‌های مختلف ایفای نقش کند، اما فعلاً قرعه ما به نام کمدی افتاده است.
چه عواملی موجب شد در سریال «لالایی» با داریوش فرضیایی کار کنید؟
سریال «لالایی» نقطه عطفی در کارنامه من است و بسیار خوشحالم که با احمد درویشعلی پور به عنوان کارگردان کار کردم. داریوش فرضیایی که واقعا در اخلاق و هنر جزو درجه یک‌ها و بهترین‌هاست. من با این تیم از قبل آشنایی نداشتم، اما آثار قبلی‌شان را دیده بودم و از طرفی هم، چون احمد درویشعلی‌پور بازی من را قبلا دیده بود شخصیت «جهانگیر» را برای من در نظر گرفت. در همان جلسه اولی که برای کار رفتم، ارتباط خوبی با عزیزان گرفتم و همان شب قرارداد بستیم.
برای ایفای نقش «جهانگیر» با چه چالش‌هایی مواجه بودید؟
روز اول، کارگردان «لالایی» به من گفت که شاه نقش کار را به تو می‌دهم که کاراکتری منفی و بدمن ماجراست. من بسیار درباره این شخصیت فکر کردم و با مشورت‌هایی که از دوستان گرفتم، متوجه شدم اگر خیلی منفی باشم بچه‌ها از من متنفر می‌شوند پس سعی کردم شیرین و بانمک بازی کنم. بچه‌ها در عین اینکه شرور بازی‌های شخصیت را می‌بینند، لبخند هم بزنند. باید بگویم که به کمک دوستان بسیار راحت شخصیت را پیدا کردم.
نویسنده و کارگردان اثر چقدر دست شما را در ایفای نقش باز گذاشتند و همراه‌تان بودند؟
خالق اثر زمانی که شخصیت «جهانگیر» را نوشته بود، نمی‌دانست چه کسی قرار است آن را بازی کند، اما تکه‌کلام‌های شیرین و بانمکی مانند «جارو پارو می‌کنم» در آن گنجاند و در کلیت ماجرا شخصیت جذابی را خلق کرد. روز‌های اول با حساسیت جلو می‌رفتیم و کارگردان با وسواس و دقت نظر مرا زیر نظر داشت. من هم در کار خود وسواس به خرج می‌دادم و هر زمان که دیالوگ داشتم، خلاقیت به خرق داده و بعضا بداهه نیز می‌گفتم. از زمانی که با نقش بیشتر آشنا شدم و دیگر به اصطلاح دستم آمد، دوستان نیز دست مرا برای ایفای این کاراکتر باز گذاشتند و به من برای خلق بداهه‌های مختلف در راستای بهتر شدن کار انرژی می‌دادند.
لالایی چه ویژگی‌های متفاوتی برای جذب مخاطب امروز دارد و با چه ابزاری تلاش کرده است در دل مخاطبان جای خود را باز کند؟
مهم‌ترین ویژگی سریال «لالایی» این است که مخاطب کودک و نوجوان را هدف قرار داده است. در این اثر درباره محیط زیست که یکی از دغدغه‌های بسیار مهم جهان است، صحبت می‌شود و به بچه‌ها یادآوری می‌کند که از خردسالی باید حواس‌شان به محیط زیست باشد. مخاطب در این سریال شاهد اجرای شعر‌های پُرمحتواست که از سوی داریوش فرضیایی انجام می‌شود و آموزش هم به همراه دارد که شامل کار گروهی و... می‌شود. در حقیقت در هر قسمت به مخاطب یادآوری می‌شود که حضور بچه‌ها چقدر می‌تواند در زندگی تمام آدم‌ها مؤثر و جذاب باشد.
کودک و نوجوان امروز به واسطه حضور پررنگ انواع رسانه‌ها در زیست جهانش مدام در معرض کالا‌های فرهنگی است که ممکن است مناسب او نباشد و در نهایت به نتیجه‌ای ضدفرهنگی منجر شود. برای جلوگیری از این اتفاق باید چه کار‌هایی انجام شود؟
متأسفانه در حال حاضر این مسئله وجود دارد و دسترسی بچه‌ها به اینترنت و ماهواره و هر چیز دیگری آزاد و زیاد است و از سوی دیگر نمی‌توان بچه‌ها را از این فضا دور نگه داشت، اما کار فرهنگی می‌تواند به این قضیه کمک کند که شامل ساخت آثاری شبیه «لالایی» است که بچه‌ها دوست دارند. سال‌هاست که کار کودک با این شرایط و بدین شکل و شیوه در تلویزیون و پلتفرم‌های نمایش خانگی نداشتیم در صورتی که بچه‌ها به چنین آثاری اقبال نشان می‌دهند و از اینجا می‌توان فرهنگ درست را به بچه‌ها آموزش داد. تنها راه مقابله این است که از الان کار‌های جذابی را که فقط محدود به تصویر نمی‌شود بلکه تئاتر و موسیقی را نیز شامل می‌شود، ویژه بچه‌ها تولید و برای آن هزینه کنیم. متأسفانه در حال حاضر برای کار‌های ویژه بزرگسالان بسیار هزینه می‌شود، اما برای کار کودک نه و این بسیار بد است. امیدوارم مسئولان و مدیران مربوطه به این قضیه توجه کنند.
تاکنون چه بازخوردی از مخاطبان گرفته‌اید؟
بازخورد‌هایی که من از قشر‌های مختلف در فضا‌های متفاوت می‌بینم، همه به نوعی از کار تعریف می‌کنند. شاید برای‌تان جالب باشد که بدانید عده‌ای به خاطر بچه‌های‌شان این سریال را تماشا می‌کردند، اما با گذشت چند قسمت خودشان بیشتر مشتاق هستند تا آن را ببینند، چراکه اثری شریف و کاری درست است که نتیجه زحمات گروهی فوق‌العاده است.