وقتی پس از بازی‌های آسیایی ۱۹۸۶ سئول ۱۴ بازیکن وقت تیم ملی علیه پرویز دهداری طومار جمع کردند (البته سه نفر از آن‌ها بعدا امضای خود را پس گرفتند) و مدعی شدند که تا وقتی او هدایت تیم ملی ایران را بر عهده داشته باشد دیگر حاضر به پوشیدن پیراهن این تیم نیستند، خیلی‌ها فکر می‌کردند دوران حضور پرویزخان در این تیم به پایان رسیده اما فدراسیون فوتبال وقت تصمیمی بی‌سابقه گرفت و پای سرمربی خود ایستاد تا زمینه برای یک تحول تاریخی در فوتبال ایران فراهم شود.
به دهداری ماموریت داده شد با استفاده از بازیکنان جوان، تیم ملی ایران را آماده حضور در پیکارهای انتخابی المپیک ۱۹۸۸ سئول و البته جام ملت‌های ۱۹۸۸ دوحه بکند. در آن مقطع کمتر کسی تصور می‌کرد او در کار خود موفق شود اما مربی منضبطی که در فوتبال ایران به «معلم اخلاق» معروف شد، روی پاهای خود استوار ماند و سراغ بازیکنان گمنامی رفت که معتقد بود از آن‌ها می‌توان یک تیم ملی جدید ساخت.
پرورش ستاره‌ها
دهداری کارش برای انتخاب ملی‌پوشان جدید را از آبان ۱۳۶۵ استارت زد و حاصل آن معرفی بزرگانی همچون احمدرضا عابدزاده، جواد زرینچه، مجتبی محرمی، نادر محمدخانی، مهدی فنونی‌زاده، سیامک رحیم‌پور، نادر میراحمدیان، سیدعلی افتخاری، کریم باوی، صمد مرفاوی، مجید نامجومطلق و... به فوتبال ایران شد. بازیکنانی که بلافاصله پس از درخشیدن در تیم دهداری به ستارگان تازه‌نفس فوتبال ما تبدیل شده و اغلب آن‌ها سالیان سال علاوه بر تیم ملی، برای استقلال و پرسپولیس هم درخشیدند.
چشمان گریان
پرویز دهداری سوم آذر سال ۱۳۷۱ چشم از جهان فرو بست و مسافر ابدیت شد تا یکی از روزهای تلخ فوتبال ایران رقم بخورد. البته مرحوم دهداری در زمستان سال ۶۷ پس از این‌که گروهی از تماشاگران در ورزشگاه آزادی تحریک شده و فضای نامناسبی را برای او به وجود آوردند، از هدایت تیم ملی کشورمان استعفا کرده بود.
در روز تشییع پیکر مرحوم دهداری بسیاری از ستارگان فوتبال ایران که فوتبال و به نوعی زندگی خود را مدیون معلم اخلاق بودند، با چشمان گریان تابوت او را تا منزلگاه ابدی مشایعت کردند. سال‌ها بعد از فوت دهداری، مجید جلالی در یک برنامه تلویزیونی کنایه تندی زد و گفت: بعضی از اهالی فوتبال که مردم را تحریک کرده بودند تا علیه آقای دهداری موضع بگیرند، پس از فوت پرویزخان لقب معلم اخلاق را بلندتر از هر فرد دیگری برای او به کار می‌بردند!