بستگان زندانیانی که نزدیک به چهار ماه پیش از زندان پلچرخی به زندان بگرام در شمال کابل منتقل شده‌اند، به ایندیپندنت فارسی گفتند که ده‌ها نفر از زندانیان به دلیل شکنجه، گرسنگی و نبود امکانات درمانی، به بیماری‌های روانی مبتلا شده‌اند.

آمنه (نام مستعار)، مادر روح‌الله، یکی از این زندانیان، می‌گوید که فرزند ۴۰ ساله‌اش مرداد ۱۴۰۰ به اتهام عضویت در جبهه مقاومت ملی افغانستان در شهرستان حصه دوم استان کاپیسا بازداشت شد و از آن زمان در زندان طالبان است. روح‌الله پس از بازداشت مدتی در زندان کاپیسا بود و سپس به زندان اداره استخبارات طالبان در کابل منتقل شد. او هشت ماه در زندان «ریاست ۴۰»، یکی از بخش‌های کلیدی اداره استخبارات طالبان، زندانی بود و پس از آن به زندان پلچرخی منتقل شد. پس از آنکه زندان بگرام در اواسط تیرماه فعال شد، روح‌الله و شماری دیگر از زندانیان از پلچرخی به بگرام منتقل شدند.

مادر روح‌الله که روز سه‌شنبه ۲۹ آبان، به دیدار پسرش در زندان بگرام رفته بود، گفت: «پسرم به دلیل شکنجه و بیماری حواسش را از دست داده است. او کودکانش را نمی‌شناخت و یک کلمه را بارها تکرار می‌کرد.»

او افزود که زندانیان در بگرام علاوه بر اینکه تحت انواع شکنجه‌های جسمی و روانی قرار دارند، به غذای کافی و امکانات درمانی نیز دسترسی ندارند. آمنه ادامه داد: «۲۰ تا ۳۰ نفر در یک اتاق کوچک که حتی فرش ندارد، نگهداری می‌شوند. همه بیمار و گرسنه‌اند و به دلیل شکنجه و تحقیر دچار آسیب‌های روانی شدید شده‌اند.»

آمنه توضیح داد که پسرش در دادگاه طالبان به جرم اقدام مسلحانه به پنج سال زندان محکوم شده، اما به دلیل بیماری و شرایط حاکم در زندان بگرام، امید به زنده ماندن او بسیار کم است. او افزود که هیچ نهادی در رژیم طالبان یا سازمان‌های بین‌المللی از جمله یوناما، بر وضعیت زندانیان در بگرام نظارت ندارد.

بهزاد (نام مستعار)، برادر یکی دیگر از زندانیان متهم به عضویت در جبهه مقاومت ملی است که در زندان بگرام به سر می‌برد. او می‌گوید که پس از انتقال زندانیان به بگرام، امکان ملاقات آن‌ها با خانواده‌هایشان محدود شده است و طالبان اجازه نمی‌دهند اشیایی مانند لباس، غذا، کتاب و حتی داروهای ضروری به زندانیان برسد.

بهزاد افزود: «وقتی پس از ۴۵ روز موفق شدم برادرم را ببینم، در ورودی زندان بگرام مادر یکی از زندانیان را دیدم که با خود قرآن آورده بود تا به فرزندش بدهد که در اوقات فراغت بخواند، اما مسئولان طالبان قرآن را از دست آن زن گرفتند و روی زمین گذاشتند. آن زن با فریاد به طالبان گفت: شما مسلمان نیستید، چون حتی اجازه خواندن قرآن هم به زندانیان نمی‌دهید.»

بهزاد تاکید کرد که وضعیت زندانیان در زندان پلچرخی بهتر بود، زیرا صلیب سرخ و یوناما بر عملکرد طالبان در آنجا نظارت داشتند و کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل مانند لباس و دارو، به زندانیان می‌رسید. اما در بگرام هیچ نهادی نظارت ندارد و اعضای طالبان با زندانیان بسیار بی‌رحمانه برخورد می‌کنند.

یک منبع مطلع در کابل به ایندیپندنت فارسی گفت که طالبان به منظور نگهداری زندانیان متهم به عضویت و همکاری با جبهه مقاومت ملی، جبهه آزادی افغانستان، داعش خراسان و دیگر گروه‌های مخالف، زندانی را که نیروهای آمریکایی در پایگاه نظامی بگرام ساخته بودند، دوباره فعال کرده‌اند. شمار دقیق زندانیان در بگرام مشخص نیست، اما این منبع گفت که زندانیان متهم به عضویت در گروه‌های مخالف طالبان از جمله جبهه مقاومت ملی، در یک سلول و اعضای داعش خراسان در سلول دیگر نگهداری می‌شوند.

بر اساس اطلاعات این منبع، برخی اعضای جبهه مقاومت ملی در سلول‌های انفرادی نگهداری می‌شوند، اما بیشتر آن‌ها در گروه‌های ۲۰ تا ۳۰ نفری و در اتاق‌هایی که ظرفیت یک تا پنج نفر را دارند، اسکان داده شده‌اند.

زندان بگرام که به «گوانتانامو افغانستان» شهرت دارد، در طول ۲۰ سال حاکمیت دولت جمهوری و حضور نیروهای آمریکایی و ائتلاف بین‌المللی، برای نگهداری فرماندهان کلیدی طالبان، القاعده و سران سایر گروه‌های تبهکار استفاده می‌شد. نیروهای آمریکایی نیز بارها به بدرفتاری با زندانیان در این زندان متهم شده بودند.

زندان بگرام زیر نظر اداره استخبارات طالبان قرار دارد و در آن زندانیانی که حکم بیش از شش ماه زندان دارند، نگهداری می‌شوند. سازمان امور زندان‌های طالبان هنوز در مورد تعداد زندانیان و شرایط نگهداری آن‌ها در این زندان هیچ‌گونه اطلاعاتی منتشر نکرده است، در حالی که درباره وضعیت دیگر زندان‌ها و بازداشتگاه‌ها گهگاه گزارش‌هایی ارائه می‌کند.