نورنیوز-گروه اجتماعی: همه‌چیز از همان لحظه‌ی بیدار شدن آغاز می‌شود؛ وقتی شتابان از خواب برخاسته، آماده می‌شوی و با عجله به سمت نزدیک‌ترین ایستگاه مترو حرکت می‌کنی. در شهری مانند تهران که ترافیک صبحگاهی فرصتی برای خطا باقی نمی‌گذارد، زمان‌بندی دقیق اهمیت ویژه‌ای دارد. حتی پنج دقیقه تأخیر می‌تواند تمام برنامه‌ریزی‌ها را بر هم زند و نتیجه آن چیزی نیست، جز کلافگی ناشی از تأخیر و دیر رسیدن به مقصد.

شتاب‌زده وارد ایستگاه مترو می‌شوی؛ اما این شتاب مختص تو نیست. همه در تکاپوی رسیدن به مقصد، با قدم‌های سریع و نگاهی که از اطراف غافل است، در حرکت‌  هستند. حرارت بدن ناشی از عجله، عرقی که روی پیشانی نقش می‌بندد و ازدحام جمعیت، لحظاتی آزاردهنده ایجاد می‌کند. با این حال، امید به تهویه خنک‌کننده مترو تنها دلخوشی است که می‌تواند این کلافگی ناشی گرما و آشفتگی را کمی کاهش دهد.

اما این امید با ورود به ایستگاه‌های تازه‌تأسیس مترو رنگ می‌بازد. به جای خنکای تهویه، هوای گرم و نامطبوع محیط به استقبال تو می‌آید؛ گرمایی چنان طاقت‌فرسا که گویی وارد سونای خشک شده‌ای و انگار نه انگار که فصل پاییز است و خنک. لحظه‌ای آرزو می‌کنی کاش می‌توانستی عقب‌گرد کنی، اما واقعیت ترافیک تهران مانع از این خیال خام می‌شود و تو را وادار به ادامه مسیر در این محیط داغ و شلوغ می‌کند.

از پله‌های برقی و گاه پله‌های معمولی با عجله پایین می‌روی، گرما و ازدحام هر لحظه بیشتر می‌شود. در کنار قطار، میان انبوه مسافران، احساس خفگی از هوای نامطبوع به اوج می‌رسد. وقتی قطار می‌رسد، ازدحام و فشار جمعیت چنان است که حتی اگر نخواهی، به داخل واگن هل داده می‌شوی. در این میان، تنه‌زدن‌ها و اعتراض‌های مکرر «هل نده!» و «به من تکیه نکن!» به فضا داخل واگن اضافه می‌شود.

داخل واگن، حرارت بدن‌ها، تهویه ناکافی و ازدحام، آستانه تحمل را به حد انفجار می‌رساند. امکان تکان‌خوردن نیست و تنها دلخوشی، تصور رسیدن به مقصد است. به بالا نگاه می‌کنی، شاید نسیمی از تهویه خنک‌کننده ذاخل واگن راهی به صورتت پیدا کند، اما این هم آرزویی محال است.

سرانجام با هزار زحمت، به مقصد می‌رسی. اما انتظار هوای خنک بیرون از ایستگاه نیز تو را ناامید می‌کند؛ هوای گرم و سنگین زیرزمین تا روی زمین ادامه دارد. هرچند از ازدحام خلاص شده‌ای، اما گرما و هوای نامطبوع طاقت‌فرسا و خستگی مسیر، انرژی‌ات را گرفته و آماده انجام وظایف کاری نیستی.

این وضعیت، به‌ویژه در ایستگاه‌هایی مانند «میرزای شیرازی» در خط ۳ مترو، به معضلی روزمره برای مسافران تبدیل شده است. بسیاری از مسافران این ایستگاه به دلیل وجود تنها یک راه ورود و خروج و تهویه ناکافی، آن را شبیه به «سونای خشک» توصیف می‌کنند. دمای بالای این ایستگاه نه‌تنها موجب تعریق شدید می‌شود، بلکه به‌دلیل اختلاف دمای داخل و خارج از واگن‌ها، احتمال سرماخوردگی را نیز افزایش می‌دهد.

مسافران می‌گویند بارها این مشکل را با کارکنان مترو در میان گذاشته‌اند، اما پاسخی دریافت نکرده‌اند. از طرفی، فشار جمعیت هنگام خروج از ایستگاه، در پاگردها و مسیرهای باریک، شرایط را بدتر می‌کند و به بحث و مشاجره میان مسافران و کارکنان منجر می‌شود.

این معضل نیازمند توجه جدی مدیریت شهری و مسئولان متروی شهر تهران است. انتظار می‌رود شورای شهر تهران با بازدیدهای میدانی و برنامه‌ریزی‌های مؤثر، راه‌حلی برای رفع این شرایط نامطلوب و طاقت‌فرسا پیدا کند. مسافران، خواهان فضایی با تهویه هوای بهتر برای رفت‌وآمد در مترو هستند.