علی جنتی وزیر ارشاد دولت یازدهم و دیپلمات پیشین ایران، در بخشی از گفت‌وگوی خود با شرق درباره زندگی شخصی خود گفته است: ما در داخل خانواده‌مان آزادی عمل داشتیم؛ به این معنا که من حتی برای اینکه درس حوزوی بخوانم یا بلافاصله مثلاً دانشگاه بروم. ایشان (پدرم) ما رو مختار گذاشته بود، یا حتی هر شغل دیگری میخواستم انتخاب بکنم مختار بودم. من خودم انتخاب کردم که وارد حوزه شوم و حوزویه را بخوانم.

به گزارش شرق، وی افزود: پدرم از نظر شخصیتی از همان ابتدا واقعا یک فرد فوق العاده متدین، زاهد و متقی بودند. یعنی من از ۶ سالگی دیدم ایشان مثلاً همیشه یک ساعت قبل از اذان صبح برای نماز شب پا می‌شدند تا بعد نماز صبح بخوانند. در تمام این مدت من دیدم که ایشان چقدر تقید دارند. من هیچ وقت از ایشان دروغ نشنیدم، هیچ وقت ندیدم که پشت سر کسی بدگویی کند، گاهی هم که ما بعضی وقت‌ها راجع به فردی صحبت می‌کنیم، ایشان ما را منع می‌کنند که غیبت نکنید.

علی جنتی در پاسخ به این سوال که رابطه پدرتان با شما که بچه بودید چگونه بود؟ آیا مثلاً با بچه‌ها بازی می‌کرد؟ خوش خلق بود، برای بچه‌ها وقت می‌گذاشت؟ در خانه هم برای خودش یک احمد جنتی دبیر شورای نگهبان بود یا نه؟ گفت: ایشان که آن وقت اصلاً دبیر نبود. یک روحانی ساده بودند. اولا خیلی اهل جوک و اینا نبودند. افراد بر طبق شخصیت شان به طور طبیعی بعضی‌ها خیلی شوخ طبع هستند، اما او نبود. اینها از تقیدات مذهبی بود که خوب خیلی تقید داشتند. محیط شهر قم یک محیط ویژه‌ای بود؛ یعنی زنان روحانی هیچ کدام بدون پوشیه بیرون نمی‌آمدند. چون همه از نظر سیاسی یک مسیر را قبول داشتیم و از نظر فکری بین ما و اینها هیچ تعارضی وجود نداشت.

او ادامه داد: خیلی وقت‌ها هر چند وقت یکبار مثلا جمکران می‌رفتیم و خیلی وقت‌ها پیاده می‌رفتیم و بعضی وقت‌ها هم ممکن بود با ماشین برویم. یک ساعت راه بود، البته خانوادگی اگر می‌رفتیم حتما با ماشین می‌رفتیم، مثلا یک صبح تا غروب آنجا بودیم و در آنجا ما که بچه بودیم بازی و تفریح می‌کردیم. قم در آن زمان جای خیلی زیادی برای تفریح اصلا نداشت.