طرفداری | فدریکو والورده در نوجوانی، آینده خود را در لیگ برتر انگلیس و باشگاه آرسنال می‌دید.
فده والورده هفتمین فصل حضور خود در رئال مادرید را پشت سر می‌گذارد. ستاره اروگوئه‌ای زیر نظر زین الدین زیدان به شکوفایی و رسید و در تیم تحت هدایت کارلو آنچلوتی به یکی از بهترین هافبک‌های جهان تبدیل شد. اگر از فوتبال‌دوستان، خصوصاً هواداران رئال مادرید بپرسید، پرتلاش‌ترین و جنگنده‌ترین بازیکن این تیم کیست، قریب به اتفاق نام والورده را بر زبان می‌آورند.
با این حال فده والورده می‌گوید در بچگی و نوجوانی اصلاً بازیکن سختکوش و کوشایی نبود و از دویدن زیاد نفرت داشت! ال هالکون در مصاحبه‌ای با Universo Valdano حرف‌های جالبی زده که خواندن آن خالی از لطف نیست:
- آیا می‌توانی ده سال دیگر بازی کنی؟
ده سال دیگر؟ می‌خواهم کمی خون از لوکا مودریچ بگیرم تا ببینم می‌توانم مثل او شوم (می‌خندد). نمی‌دانم آیا خودم حتی به 32 سالگی می‌رسم یا نه، در حالی که لوکا به زودی 40 ساله می‌شود!
- از رتبه‌ات در رده‌بندی توپ طلا راضی بودی؟
انتظار داشتم کمی بالاتر باشم، اما این یک افتخار بزرگ بود. خیلی خوشحال بودم. اگرچه انتظار داشتم چند پله بالاتر باشم، اما کلاً آدم طلبکاری نیستم.
- چرا به تو لقب «قناری» داده بودند؟
لقب پاخاریتو را وقتی بچه بودم، به خاطر اینکه خیلی لاغر و کوچک بودم به من دادند. مربی‌ام به من می‌گفت شبیه یک پرنده کوچک هستم. پدرم خیلی از این لقب بدش می‌آمد. مادرم به او می‌گفت: «این بچه انقدر سریع حرکت می‌کنه که انگار پرواز می‌کنه! برا همین بهش می‌گن قناری».
- کمی از خانواده‌ات برایمان بگو
بیشترین سختی را والدینم کشیدند. آن‌ها به عنوان پیک کار می‌کردند و یکی از آن‌ها در یک فروشگاه سخت‌افزاری بود. می‌دیدم آن‌ها 24 ساعت شبانه‌روز برای این که من راحت باشم، کار می‌کنند. همه چیز خیلی سخت بود. آن‌ها برای خریدن یک کفش برای من، سختی زیادی کشیدند. همیشه تلاششان این بود بهترین‌ها را برایم فراهم کنند. پول تاکسی من را می‌دادند تا بتوانم بدون خیس شدن به تمرین بروم. من بسیار، بسیار سپاسگزار آن‌ها هستم.
فده والورده موفقیت خود را مدیون پدر و مادرش می‌داند.
- فده والورده چطور به یک بازیکن پرتلاش تبدیل شد؟
راستش را بخواهید من از دویدن و تمرین متنفر بودم. فکر می‌کردم استعداد مارادونا را دارم! با خودم می‌گفتم چرا باید مدام بدوم؟ در حالی که می‌توانم مهاجم باشم؟ درک آن برایم سخت بود. مربی‌ای داشتم، چوئکو پردومو، که در دسته ششم من را به خاطر دفاع نکردن تعویض کرد. آن موقع بود که شروع کردم بیشتر بدوم، تا به هم‌تیمی‌هایم کمک کنم. بله، من به هم‌تیمی‌هایم کمک نمی‌کردم!
- وقتی نوجوان بودی، مدتی با بازیکنان آرسنال تمرین کردی. تجربه آن روزها چطور بود؟
فکر می‌کردم آینده طولانی‌مدتی در آرسنال خواهم داشت. ۱۶ سالم بود و گفتم: «همینه. آرسنال باشگاه رویاهای منه». در اروگوئه، لیگ برتر انگلیس زیاد تماشا می‌شد. من هم آینده‌ای را آنجا تصور می‌کردم. از آنجا لذت بردم و با بازیکنان فوق‌العاده‌ای تمرین کردم. نمی‌دانم آیا او مرا به یاد می‌آورد یا نه، اما دیبو (امی مارتینز) یکی از کسانی بود که بیشترین کمک را در همه چیز به من کرد، همراه با هکتور بیرین، الکسیس سانچز و سانتی کازورلا. من انگلیسی بلد نبودم و آن‌ها مجبور بودند همه کارها را برای من توضیح دهند.
گل تماشایی فده والورده به ویارئال