فارغ از تمام حاشیه‌هایی که در هفته‌های اخیر برای تیم ملی ایجاد شده باز هم قلب میلیون‌ها ایرانی برای این تیم خواهد تپید. چه خیلی‌ها این تیم را دوست داشته باشند و چه خیلی‌ها دوستش نداشته باشند. چه امیر در نشست خبری اش به خیلی‌ها بتازد و چه از هر فرصتی که گیرشان می‌آید این تیم را برجسته کنند. خودمان را که نمی‌خواهیم گول بزنیم؛ این تیم مشکلات زیادی دارد و برای حضور در جام‌جهانی هم بدون شک یکی از پیرترین تیم‌ها خواهد بود. مشکل از جای دیگری است که هیچ پشتوانه‌سازی در طول این سال‌ها صورت نگرفته و مثل همیشه نتیجه‌گرا بودن و این‌که تیم‌هایی مثل قطر و امارات را شکست بدهیم کفایت می‌کند! با همه این حرف‌ها حتی اگر چشم‌انداز ما دیگر فقط صعود به جام‌جهانی نباشد، اما خود همین حضور هم باعث افتخار است؛ حتی اگر جام‌جهانی ۴۸ تیمی باشد و خیلی‌ها تیم ژنرال را سینه دیوار بگذارند که تیمی از محلات هم اگر در مرحله مقدماتی شرکت می‌کرد؛ می‌توانست با شرایط جدید صعود به جام‌جهانی را جشن بگیرد. فرض را بر پیروزی مقابل قرقیزستان ویک تساوی دیگر در بازی‌های بعد می‌گذاریم؛ این یعنی ما در جام‌جهانی هستیم وباید به فکراین باشیم که فارغ از قرعه‌ای که برایمان می‌کشند به دستاورد‌های بزرگ‌تر فکر کنیم. دستاوردی که هیچ‌وقت برای این مملکت درجام‌جهانی فوتبال اتفاق نیفتاده و شاید یک صعود به مرحله حذفی جام‌جهانی بتواند خیلی از این حاشیه‌ها را با خودش بشورد و ببرد. اتفاقی که با ستاره‌های ایران مثل سردار و طارمی شاید بیفتد و شاید هم... فعلا نباید به چیز‌های بد فکر کرد. فعلا باید صعود احتمالی را جشن گرفت و به یک حضور مقتدر در آمریکا، کانادا و مکزیک فکر کرد. ان‌شاءا....