به گزارش "ورزش سه"، تعداد کمی از استعدادها به اندازه برزیلی‌ها، ویتور روکه و اندریک، پس از ورود به فوتبال اروپا، هیجان ایجاد کردند. گفته می‌شد که آن‌ها چهره‌های اصلی رئال مادرید و بارسلونا در سال‌های آینده خواهند بود، اما واقعیت به شکل دیگری رقم خورد. اولی در برنامه‌های ژاوی جا نیفتاد، کسی که درخواست جذب او را نکرده بود و در نهایت به بازیکنان آکادمی بیشتر بازی داد، و دومی در اولین فصل خود در رئال مادرید تحت هدایت آنچلوتی برای به دست آوردن دقایق بازی به شدت تلاش می‌کند.

انتظار می‌رفت که سال 2024 شروعی برای لذت بردن از اولین نبرد یک رقابت پر از گل و استعداد باشد. تصور می‌شد که آن‌ها در تمام دوران حرفه‌ای خود به طور ناگزیر همراه خواهند بود، اما اینطور نشد. هیجان به قدری زیاد بود که هیچ‌کس جرات نمی‌کرد سقفی برای هیچ‌یک از این دو استعداد جوان تعیین کند: سریع، قوی، انفجاری و دریبل‌زن. آن‌ها یک رویای مشترک داشتند، پیراهنی متفاوت، که در حال حاضر بیشتر شبیه به کابوس است.

 فرار از کابوس تیگرینیو

اولین مقطع ویتور روکه در بارسلونا، باید دید آیا گزینه‌ای برای مقطع دوم وجود دارد یا خیر، پس از تنها هشت ماه به پایان رسید، زمانی که مهاجم باشگاه آبی‌اناری را ترک کرد تا به صورت قرضی به بتیس بپیوندد. دو گل، 16 بازی و تنها 353 دقیقه بازی، مهاجم برزیلی دید که درهای بارسا به سرعت به روی او بسته شد. او به دقایق بازی نیاز داشت تا ریتم بگیرد و به لالیگا عادت کند، به همین دلیل به صورت قرضی رفت و در بارسا مشارکتش ناچیز بود، چیزی که اندریک نمی‌خواهد برای او اتفاق بیفتد.

دکو درباره حملات سخت و غیرقابل درک به ویتور روکه در بارسلونا اعتراف کرد: «از زمانی که بارسا را می‌شناسم، به یاد ندارم که حمله‌ای به این زشتی و شدت به یک پسر 18 ساله صورت گرفته باشد. نمی‌دانم از کجا آمده، نمی‌دانم آیا حمله به من یا به باشگاه است، اما به او با بدخواهی حمله شد، بسیار شدید، بدون هیچ دلیلی، بدون هیچ منطقی».

اندریک نیز برای این موضوع راه‌حلی پیدا کرده است، او از سر و صدا و انتقادات به آنچلوتی به خاطر استفاده همیشگی از همان بازیکنان دوری کرده و بر کار روزانه تمرکز کرده تا فرصت او برسد. این موارد کمی متفاوت هستند زیرا حملات مستقیماً علیه بازیکن برزیلی رئال نیست، بلکه علیه مربی است که به جوانان فرصت نمی‌دهد.

شماره 16 رئال مادرید با فرآیندی منطقی مواجه است. همیشه استثناهایی وجود دارد که یک بازیکن جوان هنگام ورود به قلمرو رئال باید با آن روبرو شود. اندریک از این موضوع آگاه است و می‌داند که زمان او خواهد رسید، اما همچنین می‌داند که اکنون باید سرش را پایین بیندازد، بدون سر و صدا اما بدون توقف کار کند. استفاده از فرصت‌هایی که به ندرت پیش می‌آیند یکی از کلیدهای موفقیت است. و اینجاست که شخصیت او مانند بازی مقابل اشتوتگارت وارد عمل می‌شود. آن روز در دقیقه 80 وارد زمین شد، تا آن لحظه یک گل در 10 دقیقه داشت، و با یک گل دیگر از زمین خارج شد، آخرین گلی که تا به امروز به ثمر رسانده است.

خودخواهی او در آخرین دقیقه به خوبی نشان‌دهنده تمایل او برای تحت تأثیر قرار دادن برنابئو است. به هیچ‌کس نگاه نکرد و شلیک کرد تا شکار را به خانه ببرد. چنین حرکاتی اگر به خوبی انجام شوند، معمولاً برنابئو را عاشق می‌کنند. اندریک دقایق بسیار کمی نصیبش شده و در مقطعی متوالی روی نیمکت بود اما او با درس گرفتن از مورد ویتور روکه، به دور از اعتراض، منتظر رسیدن زمان خودش است.