شفقنا رسانه- یک مدرس روزنامه نگاری ضمن تاکید بر لزوم بازتعریف رابطه پزشک و بیمار و توجه به امنیت جانی و روانی کادر درمان می‌گوید: پزشکان و کادر درمان بعضاً شاهد تهدیدها و تنش هایی از سوی برخی افراد بوده اند که این امر در نتیجه ی عدم فرهنگ سازی و عدم روایت درست از دلسوزی ها و تلاش های کادر درمان صورت گرفته است، لذا نیازمند بازبینی در قوانین حمایتی از جامعه پزشکان هستیم تا کمتر کسی جرأت آسیب و تهدید به آن ها را داشته باشد. به عبارتی رسانه باید از طریق گفت‌وگو و برگزاری جلسات با دست اندرکاران جامعه پزشکی، حقوق دانان، جامعه شناسان و … به سمت طرح راهکارهای قانونی جهت افزایش امنیت جامعه پزشکی گام بردارند.
بیژن نفیسی، مدرس روزنامه نگاری با اشاره به عدم شکلگیری نگرش واقعبینانه درباره تلاش های جامعه پزشکی در بین مردم به شفقنا رسانه می گوید: باید تلاش شود تا جایگاه پزشکی در جامعه تعریف درستی داشته باشد. در حقیقت به نوعی سلامت مردم در شهرهای مختلف کشور به همت جامعه پزشکی است و رسانه باید در به تصویر کشیدن این مسئله گام های مثبتی بردارد، پیشرفت ها و موفقیت های پزشکان در نقاط مختلف کشور را مطرح کند و با آن ها گفتگوهای ویژه ای در قالب مکتوب و ویدئو انجام دهد. البته صداوسیما یک شبکه سلامت دارد که تلاش می کند تا مسائل پزشکی در آن مطرح شود ولی این شبکه بیشتر معطوف به آموزش مراقبت های لازم شده و به جایگاه پزشک اشاره ای ندارد.
او ادامه می دهد: سالانه از افراد نمونه در خیلی از مشاغل تجلیل می کنند و رسانه ها هم گاهی زحمات و اقدامات آن ها را پوشش می دهند، باید در رابطه با جامعه پزشکی هم همین تلاش را داشته باشیم. به عبارتی باید تلاش ها، زحمات و دلسوزی های جامعه پزشکی در رسانه ها به تصویر کشیده شود. از طرف دیگر رسانه باید نقش پزشک را در کنار امکانات محدودش ببیند، به عبارتی اگرچه پزشک تلاش و زحمات دلسوزانه ای برای بیماران دارد ولی به دلیل امکانات محدود پزشکی به نتیجه دلخواه و مطلوب نمی رسد. این درحالیست که اگر رسانه ها به محدودیت امکانات پزشکی اشاره کنند، خود به خود دستگاه های مسئول هم متوجه مشکلات می شوند و در تلاش برای رفع محدودیت ها خواهند بود.
نفیسی توضیح می دهد: منظورم از بیان کمبود امکانات پزشکی مسئله انتقادی نیست، بلکه باید تلاش کنیم به دنبال راهکار باشیم تا بدانیم برای رفع این کمبودها چکار کنیم. این اقدامات سبب می شود تا کم کم دانش و آگاهی مردم نسبت به جامعه پزشکی و خدمات آن‌ها بیشتر شود و شاهد قتل، اذیت، آزار و تهدید جامعه پزشکی و کادر درمان نباشیم. علاوه بر آن، نیازمند فرهنگ‌سازی در رابطه با تلاش‌ها و اقدمات جامعه پزشکی هستیم که رسانه می تواند در این زمینه کمک به سزایی داشته باشد. به عبارتی، رسانه می تواند دانش و آگاهی جامعه را نسبت به واقعیت‌های جامعه پزشکی بالا ببرد.
او انتقاد می کند: ما همواره شاهد حضور پزشکان در مناطق محروم و دور افتاده هم هستیم ولی رسانه‌های ما کمتر به سمت معرفی این افراد و تلاش‌هایشان رفته اند. این در حالی است که باید این پزشکان را دعوت و از آن‌ها دربارۀ دغدغه‌ها، اهداف و مشکلاتشان در این مسیر پرسید. رسانه حرفه ای می‌تواند به درون جامعه پزشکی برود و از نزدیک درباره مشکلات و روایت های آن ها در مسیر درمان گفت‌وگو کند.
این مدرس روزنامه نگاری معتقد است که پزشک دو نقش در جامعه ما دارد. اول؛ نقش درمانی است و زمان بیماری به او مراجعه می کنیم. دوم؛ نقش پیشگیری از بیماری های مختلف است. او می گوید: رسانه می تواند، تلاش های پزشکان را در پیشگیری از بیماری ها به تصویر بکشد.
نفیسی انتقاد می کند: متأسفانه رسانه های ما سیاست زده شده اند، یعنی بیش از اندازه به مسائل سیاسی پرداخته می شود و دغدغه ها، تلاش ها و زحمات جامعه پزشکی در آن ها کمرنگ‌تر است. به همین دلیل نگاه رسانه ها اعم از روزنامه، خبرگزاری، سایت، صداوسیما و … باید معطوف به این باشد که نقش پزشکان در پیشگیری از بیماری ها بیشتر به تصویر کشیده شود.
این مدرس روزنامه نگاری ضمن تاکید بر لزوم بازتعریف رابطه پزشک و بیمار و توجه به امنیت جانی و روانی کادر درمان می‌گوید: پزشکان و کادر درمان بعضاً شاهد تهدیدها و تنش هایی از سوی برخی افراد بوده اند که این امر در نتیجه ی عدم فرهنگ سازی و عدم روایت درست از دلسوزی ها و تلاش های کادر درمان صورت گرفته است، لذا نیازمند بازبینی در قوانین حمایتی از جامعه پزشکان هستیم تا کمتر کسی جرأت آسیب و تهدید به آن ها را داشته باشد. به عبارتی رسانه باید از طریق گفت‌وگو و برگزاری جلسات با دست اندرکاران جامعه پزشکی، حقوق دانان، جامعه شناسان و … به سمت طرح راهکارهای قانونی جهت افزایش امنیت جامعه پزشکی گام بردارند.
او ادامه می دهد: از طرفی نیازمند باز تعریفی برای رابطه بین پزشک و بیمار هستیم. باید همانطوری که کسی جرات تهدید و یا توهین به یک قاضی در دادگاه را ندارد، این حد و مرزها هم برای جامعه پزشکی تعیین شود. در نتیجه چنین اقدامی، این امر برای بیمار و خانواده آن ها درونی می شود که به جای توسل به خشونت و زور از مراجع قانونی به دنبال حق و مطالبه خود بروند.