یکی از ضرورت های فوتبال ما توجه اساسی به بازیکنان تیم های پایه و بهره بردن از پتانسیل آنهاست، امری که به خاطر شرایط حاکم بر فوتبال ما به ورطه کم توجهی و حتی فراموشی سپرده شده است؛ کار مهمی که باید در دستور کار قرار بگیرد، اما در سودای "عشق به کسب قهرمانی" مدیران و مربیانمان محو شده است!
همان فراموشی و محوی که در نتیجه آن، سرمربی تیم ملی در جواب نقد کارشناسان و رسانه ها به مسن بودن تیم و نیاز به جوانگرایی، لزوم ساخته شدن آنها در باشگاه ها را یادآوری می کند که البته بیراه دلیلی نیز نمی تواند باشد.
متاسفانه سالهاست مربیان داخلی (به خصوص در تیم های مطرح) به ندرت ریسک بها دادن به جوانان یا بازیکنان گمنام مستعد را تقبل می کنند و ترجیح می دهند با جمع آوری ستاره ها رزومه خود را پربار سازند که همیشه هم با کامیابی شان توام نشده است اما مربیان خارجی شاغل در فوتبال ما از این منظر، ریسک پذیری مقبولی داشته اند و ثمره آن نصیب فوتبال ما در عرصه باشگاهی و ملی شده است.
اینک یک مربی خارجی تازه شاغل در فوتبال ما به نام پیتسو موسیمانه هرچند بیشتر به خاطر مضیقه و اجبار، به استفاده از بازیکنان جوان و توجه بدانها روی آورده است و برای این ضرورت فوتبال ما در باشگاه استقلال پیشقدم شده است. ضرورتی که توسط مربیانی چون مجیدی و نکونام که خود را از مکتب استقلال می دانستند هم مغفول واقع شد.
لازم به ذکر است صرفا استفاده چند دقیقه ای در هربازی ملاک کاملی نیست بلکه پرورش و رشد بازیکنان جوان را باید مدنظر قرار داد. کاری که شفر و استراماچونی به ترتیب در قبال اللهیار صیادمنش و مهدی قایدی کردند و آنها را به ستاره های استقلال تبدیل کردند.
به هرحال این توفیق اجباری می تواند منشا خیری برای باشگاه استقلال باشد؛ افسوس که فقط طی این چند سال اخیر خیلی از جوانان مستعد آکادمی استقلال به خاطر بی توجهی یا عدم اعتقاد (بخوانید ترس) سرمربیان استقلال به استفاده از آنها، راهی تیم های دیگر شدند و شاید روزی استقلال برای به خدمت گرفتنشان مجبور به هزینه هنگفت شود، زارع و رضایی بازیکنان خوب این فصل گل گهر و ملوان از این جمله اند. موسیمانه شاید بدشانس است که وقتی سراغ آکادمی استقلال می رود که آنجا هم امسال حال و روز خوبی ندارد و اگر با موجودی سال های قبل آکادمی مواجه می شد، با دست پرتری به تمرینات بزرگسالان باز می گشت!
به هرحال وقتی سرمربی آفریقایی می گوید: تا من هستم اجازه جدایی هیچ بازیکنی از آکادمی استقلال را نمی دهم.
و هنگامی که برای استفاده از آن مجموعه اهتمام می ورزد و وقت می گذارد، خود موضوعی امیدوار کننده و ارزشمند است؛ موضوعی که می تواند خدمت به فوتبال استقلال و تیم ملی را به همراه داشته باشد.
این موضوع می تواند بخش مهمی از منافع مادی و معنوی باشگاه استقلال را تامین سازد و به ارتقای سطح آکادمی استقلال نیز بینجامد. ضرورتی که طی سالها توسط مربیان داخلی ما با بی محلی مواجه شده بود قرار است توسط مربی ای خارجی مورد توجه قرار گیرد! اگر این مهم توسط موسیمانه یا هر مربی دیگری با اهتمام دنبال شود، می توان مجددا به ظهور امثال روشن، حاجیلو، بیانی ها، ورمزیار، پاشازاده، قربانی، صادقی، طالب لو، جباری، آندو، حیدری و...که دست پرورده تیم های پایه استقلال بودند، امیدوار گشت.
فقط بدانیم که این کار زمان بر است و نیازمند صبر برای ساختن و رشد. پس توقع میوه دهی زودرسش را نداشته باشیم.