به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما  علی حجازی در گفتگو با شبکه الجزیره گفت:  «این حمله در چارچوب تهدیدات مستمر از زمان آغاز حملات علیه لبنان صورت گرفت. این ساختمان در معرض دو حمله هوایی قرار گرفت. مجموعه ای از تهدیدهایی وجود داشت که برخی پایگاه های اینترنتی و فعالان در شبکه های مجازی مطرح کردند و کسانی که ما آنها را سخنگویان عربی برای دشمن صهیونیست توصیف می کنیم، این تهدیدات را مطرح کردند. آنها همواره درباره محل حضورم سوال می پرسیدند. ساختمانی که هدف قرار گرفت، ساختمان رهبری مرکزی حزب بعث عربی سوسیالیست بود. این ساختمان پنج طبقه است. این حزب متعلق به حزب بعث عربی سوسیالیست است. غیر نظامیان در آن حضور ندارند. این ساختمان، ساختمان محرمانه نبوده است و اصولا ما این ساختمان را مخفی نکرده ایم، زیرا فرض بر این است که دشمن می گوید نبرد بین آن و نیروهای مقاومت است؛ نه با ساختمان های احزاب که به فعالیت سیاسی و رسانه ای اختصاص یافته اند. نه موشک ها را ذخیره کرده ایم و نه سلاح هسته ای در آن ساختمان ها داریم. گروهی موظف به حراست از ساختمان به عنوان ساختمان حزب هستند و در این ساختمان هیچ نوع تفتیشی صورت نمی گیرد. 

 

 

 این ساختمان مسکونی نبود و در محلی واقع شده است که به دور از ساختمان های مسکونی است. در طول جنگ، در این ساختمان نشست های علنی و نه محرمانه برگزار می شد. از جمله، نشست گرامیداشت هفت اکتبر برای اعلام همبستگی گسترده در این ساختمان برگزار شد و رسانه ها در این نشست حضور داشتند. همه نشست های این حزب در این برهه در این ساختمان برگزار و بیانیه های رسمی منتشر می شد.

 

 

در بیانیه هم می آمد که نشست در ساختمان رهبری مرکزی حزب بعث عربی سوسیالیست برگزار شد. نکته جدید این است که من از یکی از دوستان و مسئولان حزب پیامی دریافت کردم که می گوید یک فرد به دست نیروهای دستگاه های امنیتی لبنان بازداشت شده و به مزدوری برای دشمن اسرائیلی متهم است. وی در حدود دو ماه پیش بازداشت شد و اذعان کرد که وظیفه داشت از ساختمان رهبری مرکزی حزب بعث عربی سوسیالیست در راس النبع تصویربرداری کند. با احترام کامل به دستگاه های امنیتی، سوالم از آنها این است: اگر صحت داشته است که این فرد بازداشت شده دو ماه پیش اذعان کرد که دشمن اسرائیلی تصویربرداری از این ساختمان را برعهده وی گذاشته است، چرا این موضوع به اطلاع ما رسانده نشد؟ برای امنیت همسایگان و نه خودمان، امنیت دوستانمان و امنیت گروه زیادی از شخصیت های سیاسی و رسانه ای که به این ساختمان رفت و آمد می کردند و حفظ جان کسانی که امروز به شهادت رسیدند،   

 

از جمله حاج محمد عفیف مسئول روابط عمومی حزب الله لبنان، باید این موضوع به ما اطلاع داده می شد. وی به شکل تصادفی در ساختمان حضور داشت تا کارش را پیگیری کند. آیا نباید این موضوع به ما اطلاع داده می شد؟ برخی از جمله کسانی که به شکل روزانه در شبکه های تلویزیونی حضور می یابند، جرات کردند مناطق حضور ما را اعلام کنند. برای مثال، می گویند علی حجازی در فلان محل حضور دارد. برخی از آنها پرسیدند آیا کسی می داند که علی حجازی کجاست؟ باید این موضوع به ما اطلاع داده شود. دانستید چرا باید در برابر این افراد بازدارندگی ایجاد شود؟ این تهدیدات ادامه دارد.   

 

 

در ابتدا منزلم در دو حمله هوایی هدف قرار گرفت. اکنون این سؤال را از احزابی که با ما خصومت دارند، می پرسم: ما حزب دارای مجوز در لبنان هستیم و قانون لبنان به ما اجازه داده که فعالیت سیاسی در حزب انجام دهیم. آیا می پذیرید که مرکز یک حزب سیاسی هدف قرار بگیرد؟ حزبی که نظامی و امنیتی نیست. نظر شما چیست؟ آیا این از جمله حملات به مراکز انبار موشک هاست؟

این حملات نشان دهنده سطح اعمال فشار گسترده دشمن است. در اینجا از دستگاه های امنیتی می پرسم. برخی حساب های کاربری در شبکه های مجازی دیروز درباره موج جدید ترورها سخن گفتند. آیا اکنون نباید صاحبان این حساب های کاربری برای تحقیق و بازجویی احضار شوند؟

 

 

با توجه به اینکه حضور آقای لاریجانی در بیروت برای برخی تحریک کننده بود، تصمیم گرفتند که وی در فرودگاه تفتیش شود. برخی در شبکه های مجازی به طور مشخص نام محمد عفیف را ذکر کردند و در رسانه های داخلی و عربی این اتفاق افتاد و به وی گفته شد که ترور خواهد شد. اما چرا این حمله صورت گرفت؟ علت آن همان چیزی است که به سببش المیادین را هدف قرار دادند. هدف از این حملات، ساکت کردن صدای مقاومت است نه فقط مغزهای مقاومت. ساکت کردن صدای مقاومت در رسانه ها و عرصه سیاسی و در همه سطوح، هدف است، زیرا صدای مقاومت آنها را آزار می دهد. صدای مقاومت جنایات آنها و واقعیت ها را فاش می کند.

 

وزیر اطلاع رسانی کجاست؟ آیا شبکه های مجازی را بررسی کرده اند؟ این تهدیدها چیست؟ از یکی از مهمانان یک برنامه تلویزیونی شنیدم که گفت من اسرائیل را دشمن تلقی نمی کنم. این به چه معناست؟ آیا معقول است که کار به جایی برسد که حیات من، حاج عفیف و شخصیت های متعدد سیاسی تهدید شود؟ آیا معقول است که در قبال این نوع اقدامات سکوت پیشه کنیم و به راحتی از کنار آن بگذریم؟ ما از مقاومت حمایت می کنیم و مقاومت به طور یقین پیروز خواهد شد؛ چه ما حضور داشته باشیم یا نه، این مقاومت پیروز خواهد شد و با کسانی که باقی بمانند، این مسیر ادامه خواهد یافت. به شکل واضح می گویم

 

 

 بین تسلیم شدن و رویارویی، گزینه ما رویارویی است، زیرا هزینه تسلیم شدن بسیار بیشتر از رویارویی است. حاج محمد عفیف با سلاح نجنگید و سلاح در دست نداشت و هیچ واحد نظامی حزب الله را فرماندهی نکرد؛ بلکه تیم رسانه ای را رهبری کرد. حتی فعالیت رسانه ها ممنوع است؟