عصر ایران؛ مهرداد خدیر- زودتر از آنچه تصور می‌شد دبیر ستاد امر به معروف و نهی از منکر به پیشنهاد منطقی عزت‌الله ضرغامی رییس اسبق صدا وسیما ( ادغام این ستاد در سازمان تبلیغات) واکنش نشان داده است.
البته قاعدتا از آقای ضرغامی باید با عنوان وزیر پیشین میراث فرهنگی و گردشگری یاد کنیم ولی شهرت اصلی او به خاطر آن 10 سالی است که رییس صدا وسیما بوده و قبل از آن هم سال‌ها معاون سازمان و در دولت مرحوم رییسی نتوانست خود را با دیگران سازگار کند چرا که خیلی از اعضای کابینه زمان ریاست او بر صدا و سیما جایگاه سیاسی قابل توجهی نداشتند.
باری، او پیشنهاد کرده ستاد‌های امر به معروف و نهی از منکر، اقامۀ نماز، امور مساجد، شورای هماهنگی تبلیغات و امثال آن در سازمان تبلیغات اسلامی ادغام شوند تا هم در بودجه صرفه جویی شود و هم سیاست‌گذاری واحد و اثر بخش صورت گیرد.
البته این اولین بار نیست که آقای ضرغامی از ستاد امر به معروف انتقاد می‌کند. در پاییز 1401 و در اوج التهابات پسامهسا هم به صراحت گفته بود برخی از شیوه‌ها نه تنها امر به معروف و نهی ازمنکر نیست بلکه خود بالاترین منکر است.
این بار اما خواستار ادغام شده که می‌تواند کلمه محترمانه‌تری برای انحلال این ستاد باشد و به نظر می‌رسد اعلام تأسیس کلینک ترک بدحجابی - که به طنز بیشتر می‌مانست- در صراحت وزیر سابق بی تأثیر نبوده باشد.
محمد حسین طاهری آکردی پیشنهاد آقای ضرغامی را غیر تخصصی و تعجب‌آور خوانده و گفته گاهی ادغام به بهانه صرفه جویی کلید واژه‌ای برای به تعطیلی کشاندن دستگاه‌های مطالبه‌گر از مسؤولین است و از رییس اسبق صدا وسیما پرسیده آیا گسترش بی‌پشتوانۀ شبکه‌های تلویزیونی در زمان مدیریت ایشان در رسانۀ ملی مصداق اسراف بودجه نبود؟!
در تأیید پیشنهاد چند نکته را می‌توان یادآور شد:
1. آقای طاهری آکردی آن را غیر تخصصی خوانده اما کجای آن غیر تخصصی است؟ این که بودجه نهادهای غیر مولد را کم کنند و به جای کارهای موازی همه را ببرند ذیل سازمان تبلیغات، غیر تخصصی است؟ لابد ایده تأسیس کلینیک ترک بی‌‌حجابی خیلی تخصصی بوده که دست‌‌مایۀ طنز یا اعتراضات انجمن‌های تخصصی روان شناسی شده است!
همچنین گفته‌اند تعجب‌آور است! اتفاقا تعجب‌آور بودجه‌های کم اثری است که صرف این ستادها می‌شود. آیا هزار‌و‌چند صد سال قبل از تشکیل ستاد اقامه نماز این ملت نماز نمی‌خوانده که حالا نیاز به بودجه بودجه و اداره و ستاد باشد؟ نهج‌البلاغه را دکتر سید جعفر شهیدی به مردم شناساند که ریالی بابت ترجمه نگرفت یا بنیادهای مربوطه با بودجه‌های دولتی بعد از انقلاب؟
2. بله. در زمان ضرغامی شبکه‌های صدا و سیما گسترش یافت اما برای تأمین اوقات فراغت مردم و همین حالا هم آی‌فیلم و شبکه نمایش جور شبکه های کم بیننده را می‌کشند. تازه آگهی هم می‌گرفتند و درآمد‌زایی هم کردند. ستاد امر به معروف جز ناراضی تراشی چه هنری داشته است؟ جنبه‌های سیاسی به جای خود ولی واقعا اگر در دوران ضرغامی فکری به حال سرگرمی نشده بودهمین چهار تا مشتری باقی مانده هم پریده بود.
3. آقای دبیر خود را در جایگاه مطالبه‌گر از مسؤولان نشانده‌اند. بله باید مطالبه کرد. اما کی از کی مطالبه کند؟ جامعه مدنی و رسانه‌ها باید این کار را انجام دهند نه ستادی که معلوم نیست ذیل کدام قوه فعالیت می‌کند؟ همین لحن نشان می‌دهد که پیشنهاد ضرغامی چقدر درست است. خیلی سال پیش ستاد امر به معروف از نشریات هم شکایت می کرد و این کار را در راستای وظایف خود می‌دانست. تعریف گَل و گشادی از امر به معروف و نهی از منکر درست کرده‌اند و بابت آن بودجه می گیرند و دم و دستگاه دارند و ضرغامی گفته اگر قصد تبلیغ دارید همه‌تان یک‌جا جمع شوید. البته که اگر برچیده شود بهتر است ولی عجالتاً همین ادغام.
منتها معلوم است مخالفت می‌کنند. چون هر کدام ساختمان و بودجه و دبیر جداگانه دارد و معلوم است که حاضر نیستند زیر بلیت یک‌جا مثلا سازمان تبلیغات بروند.
4.واضح است که این ستادها راه به جایی نمی برند. چون اگر کار تبلیغی می‌خواهند بکنند سازمان تبلیغات هست. اگر می‌خواهند به زور متوسل شوند نیروی انتظامی و تازه پلیس هم به قدر کافی از اعتراضات مهسا لطمه خورده و در صدد ترمیم است. می ماند این که پیشنهادهای عجیب و غریب کلینیک ترک بی حجابی را مطرح کنند و البته مشکل اصلی شان این است که در دولت مرحوم رییسی به اینها بها می دادند و اکنون نه شخص پزشکیان و نه مدیران او مگر از روی رو در بایستی باوری به این شیوه‌ها ندارند و راز تجلیل از آقای شیخ حسین انصاریان هم تأکید بررفتار شخص به جای ستاد و بودجه بود و رییس جمهورهم به صراحت اشاره کرد.
تفاوت ضرغامی با دیگر مدیران اصول‌گرا این است که کار رسانه‌ای کرده و با اهل فرهنگ و هنر نشست و برخاست دارد و مدتی هم جلساتی با چهره های بیرون از قدرت داشت که البته حمل بر تمایل او به کاندیداتوری ریاست جمهوری شد ولی در این سه سال وزارت احتمالا بیش از پیش پی برده که چه ظرفیت‌های عظیم فرهنگی و قابلیت‌هایی مغفول مانده و درگیر چه موضوعاتی هستیم.
