به گزارش خبر ورزشی، ایران در مقابل کره شمالی دو نیمه کاملاً متفاوت داشت، همان تکیه کلام همیشگی امیر قلعه نویی! مهدی طارمی کاپیتان تیم ملی پنجشنبه ۲۴ آبان ۱۴۰۳ و نود و بازی ملی عمرش را هرگز فراموش نخواهد کرد. او برای دوازدهمین بار بازوبند کاپیتانی تیم ملی را بر بازو داشت و برای اولین بار مقابل این حریف به میدان می‌رفت.
حتماً خیلی‌ها در مورد آماری که از طارمی طی این یکی دو روزه منتشر شده شنیده‌اید. اینکه طارمی به رتبه چهارم جدول گلسازان تاریخ تیم ملی رسید و بعد از خداداد عزیزی و داوود سید عباسی بیشترین پاس گل در یک بازی را داد.
نمایش درخشان طارمی در خط حمله و ساختن سه پاس گل فقط در یک نیمه، جنبه‌های دیگری هم داشت. او چند فرصت عالی روی دروازه حریف خلق کرد. هر سه گل ایران را به همشهری‌های جوان‌ترش پاس داد، مهدی قایدی و محمد محبی که در شروع فوتبال الگویی از شهر خودشان بوشهر به نام طارمی داشتند.
جالب اینکه طارمی به پرسپولیس آمد و آن دو نفر دیگر سابقه پوشیدن پیراهن استقلال را دارند! در صحنه ای از بازی محمد محبی یک پاس مسلم را به طارمی نداد و باعث دلخوری او شد! چند دقیقه بعد طارمی به او درس بزرگی داد، درس از خود گذشتگی به خاطر تیم ملی.
مهدی طارمی و البته سردار آزمون هرگز به کره شمالی گل نزده‌اند. او انگیزه زیادی داشت که در این مسابقه دروازه حریف را باز و به ایران برای صعود به چهارمین جام جهانی متوالی کمک کند. بهترین نتیجه تاریخ ما مقابل کره سه بر صفر بوده که به لطف درخشش طارمی در همان نیمه اول تکرار شد.
در پایان نیمه اول وقتی نمرات سایت‌های معتبر و رسانه‌ها را می‌دیدیم محمد محبی که دبل کرده بود نمره ۸.۹ را داشت اما مهدی طارمی با ۹.۴ ستاره زمین بود و این هم درسی دیگر برای فوتبال ماست که از نظر دنیا، گلساز بیشتر از گلزن می‌ارزد.
اما همین ستاره درخشان نیمه اول در نیمه دوم آن روی فوتبال را دید. او ابتدا ناخواسته یک گل به خودی زد. سپس با روش همیشگی‌اش یک پنالتی گرفت، پنالتی گیرترین بازیکن تاریخ ما تا قبل از این مسابقه هرگز در تیم ملی پنالتی خراب نکرده بود.
طارمی در دقیقه ۶۵ پنالتی را هم از دست داد تا پس از آن دیگر فقط یک سایه بی‌روح در زمین باشد. اما برخلاف نظر بسیاری این پنالتی نبود که روحیه و اعصاب طارمی را به هم ریخت، آن گل به خودی کار او را خراب کرد!
چیزی که کمتر کسی دید عقب نشینی طارمی تا آن منطقه از زمین برای کمک به خط دفاعی بود. کاری که یک بار دیگر در یک چهارم نهایی جام ملت‌های ۲۰۰۰ لبنان علی دایی با بازوبند کاپیتانی انجام داده بود. آن زمان علی دایی هم مثل امروز طارمی تنها ستاره ایران در تیم‌های بزرگ اروپایی بود و درست مثل طارمی، با وجود سابقه و بازی ملی کمتر به همین خاطر صاحب بازوبند کاپیتانی شده بود.
در بازی مقابل کره جنوبی ایران با گل کریم باقری پیش بود. عقربه‌های ساعت از دقیقه ۹۰ عبور کرد و دایی به عقب آمده بود تا به دفاع کمک کند و ایران به نیمه نهایی برسد اما در یک لحظه به جای دفع توپ، ملخک زد و دروازه ایران باز شد!
بلافاصله داور سوت پایان بازی را زد و وقت اضافه آغاز شد. تنها دوره‌ای که قانون گل طلایی اجرایی شد و به فاصله دو دقیقه تیم ملی هنوز خود را جمع و جور نکرده بود که گل دوم را هم خورد و از دور مسابقات کنار رفت.
با گذشت ۲۴ سال عیناً همان خاطره برای فوتبال ملی ایران تکرار شد. دوباره ستاره‌ای که در بالاترین سطح اروپا می‌درخشد، بازوبند کاپیتانی داشت و برای کمک به دفاع در تیم ۱۰ نفره عقب آمد و به اشتباه دروازه خودی را باز کرد. پس از آن طارمی تمام تلاشش را کرد و یک پنالتی گرفت اما با خراب کردن آن دیگر از نظر روحیه به طور کامل از دست رفت.