به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، محمود واعظی، رئیس دفتر دولت دوازدهم در پاسخ به این سوال که شعار وفاق ملی پزشکیان به چه معنی است و آیا اصلاحطلبان این شعار را می پذیرند، گفت: وفاق ملی به این معنی است که رئیس جمهور بتواند با توجه به مطالبات مردم و برنامه ها و سیاست های اعلامی خود در انتخابات، در تعامل با حاکمیت و سایر قوا به یک تفاهم مشترک در جهت افزایش رضایت مردم برسد.
براساس آنچه کانال تلگرامی حزب اعتدال و توسعه منتشر کرده، وی افزود: وفاق تنها مربوط به افراد و جریانها نیست بلکه در نوع سیاستها و عمل است. وفاق در پاسخگویی شفاف به مطالبات مردم و وفق افزایش کارآمدی دولت آنهم به شکل عملی در تقویت معیشت و رفاه عمومی مردم تجلی مییابد.فلذا اگر فردی که سیاست دولت پزشکیان را قبول ندارد و در تقابل ان می اندیشد و عمل می کند را به اسم وفاق و وحدت، به شکل امتیازی و سهمی بر مناصب بگمارند، نه تنها عنوانش وفاق نیست، بلکه موجب میشود تا مخالفان به جای تقویت دولت و خدمت به مردم، در راستای منافع جریانی، نهایت کارشکنی را در دستور کار خود قرار دهند.
واعظی ادامه داد: مردم در انتخابات اخیر به وعدهها و سیاستهای پزشکیان که مطلوب نظرشان بود رأی دادهاند؛ نمیتوان به اسم وفاق و به شکل امتیازی به فردی که سیاستهای رئیسجمهور را قبول ندارد مسئولیت داد؛ این راهبرد در تقابل با «وفاق» است.
رییس دفتر سیاسی حزب اعتدال و توسعه در پاسخ به این سوال که جایگاهی که پزشکیان تحت عنوان معاونت راهبردی برای ظریف ایجاد کرد، قانونی است اضافه کرد: ایجاد معاونت راهبردی از سوی رئیس جمهور مشکلی ندارد؛ رؤسای جمهور بر اساس نیاز اختیار دارند تا معاون تخصصی منصوب کنند. مطابق قانون اساسی، عالیترین مقام در زمینه تشکیلات اداری، برنامه ها و بودجه ، شخص رئیس جمهور است؛ به طوری که آنچه رئیس سازمان برنامه و بودجه و رئیس سازمان اداری و استخدامی عملیاتی می کنند، مبنایش اختیارات تفویض شده رئیس جمهور به دو معاون و روسای سازمان های یاد شده است.
واعظی تصریح کرد: مرحوم هاشمی رفسنجانی مرحوم نوربخش را به عنوان معاون اقتصادی منصوب کرد و تا قبل از ایشان، معاونت اقتصادی در ریاست جمهوری وجود نداشت. روحانی نیز در دولت یازدهم معاون اجرایی داشت، اما به جای آن در دولت دوازدهم معاون اقتصادی منصوب کرد. ایجاد معاونت راهبردی اقدام جدیدی نیست و جملگی رؤسای جمهور به تشخیص خود معاونت هایی ایجاد کردهاند و این امری مرسوم است.
∎