طرفداری | زندگی در حبابی از شهرت، تعریف و تمجید برخی و تردیدهای دیگران، اندی کارول را به فرانسه کشاند تا دوباره انسانی عادی باشد. اکنون در بوردو، او با فرزندانش قدم میزند، بدون نیاز به تغییر ظاهر برای شام بیرون میرود، با همسایگانش بهعنوان «یکی از آنها» صحبت میکند و هیچکس در زندگی خصوصی او دخالتی نمیکند.
در مصاحبهای با ایندیپندنت، کارول اینطور توصیف میکند:
در فرانسه زندگی من بسیار آسانتر و سادهتر است. مردم مرا در خیابان میشناسند اما به من احترام میگذارند. این برای خوشبختی من کلیدی است. میتوانم دوباره اندی، پسری اهل شمال انگلستان باشم؛ نه ستاره لیگ برتری، تازه اگر بوده باشم. این که بگویم شهرت بیشتر از آنکه به من داده باشد از من گرفته، ناعادلانه خواهد بود، اما گاهی مدیریت آن شرایط سخت است. شهرت جنبههای تاریک خود را دارد.
در آستانه ۳۶ سالگی، کارول بسیار بالغتر شده و اولویتهایش را بهخوبی میشناسد.
هنوز هم عاشق فوتبال هستم، همانطور که در اولین روز بودم، زیرا این ورزش مرا زنده نگه میدارد. از اولین باری که یک بازی فوتبال دیدم، این رویای من بوده است. میدانم که پایان نزدیک است، و هر چه این زمان نزدیکتر میشود، بیشتر سعی میکنم از آن لذت ببرم. هر دقیقهای که بازی میکنم یا تمرین میکنم را قدر میدانم.
با این حال، او مطمئن است که هنوز سالهای زیادی در حرفهاش باقی مانده است:
امیدوارم تا ۴۰ سالگی به بازی ادامه دهم. هرگز نگذاشتهام پول، دلیل اصلی بازی کردنم در فوتبال باشد. بهویژه اکنون که اجارهام از دستمزدم بیشتر است.
او همچنین درباره دوران ناموفقش در لیورپول، اعترافاتی دارد.
وقتی به لیورپول پیوستم، مصدوم بودم. و این در زمانی بود که واقعاً نمیخواستم بروم. نزدیک بود قراردادم را با نیوکاسل تمدید کنم. این شرایط دشواری بود. مشکلات جسمانی داشتم، خیلی جوان بودم، فقط ۲۱ سال داشتم. فکر میکنم اگر چند سال بعد، وقتی بالغتر بودم به لیورپول میرفتم، اوضاع برایم بهتر پیش میرفت. اولین بار بود که از خانه جدا میشدم و ذهنم پراکنده بود. اوضاع به شکلی که تصور میکردم، پیش نرفت. شاید به اندازه کافی خوب نبودم. شاید به اندازه کافی بالغ نبودم.
کارول در پنج بازی از رقابتهای لیگ ملی ۲ فرانسه در این فصل، شش گل به ثمر رسانده است. او به جایی که هست افتخار میکند، خوشحال است که به غرایزش اعتماد کرده و قصد دارد همچنان «پسری باشد که در گیتسهد با توپ بازی میکرد.»