ما در مورد کره‌شمالی تقریباً چیزی نمی‌دانیم. آنچه منتشر می‌شود کتاب‌ها و مقاله‌هایی است که هر چه بیشتر می‌خوانیم، بیشتر سردرگم می‌شویم، مثل راه رفتن در دل یک جنگل تاریک. این سال‌ها کتاب‌هایی مانند «افسوس نمی‌خوریم»، «فرار از اردوگاه ۱۴»، «روح گریان من»، «رهبر عزیز» و «هزار فرسنگ تا آزادی» در ایران بسیار پرخوان شده‌اند، حتی رضا امیرخانی نویسنده به نام ایرانی هم سفری به این کشور داشت و کتاب «نیم‌دانگ پیونگ یانگ» را نوشت که با خواندن آن هم به جای حل مسئله، ده‌ها پرسش جدید در ذهن آدم خلق می‌شود.
به گزارش سایت رسمی فدارسیون فوتبال ما با کشوری روبرو هستیم که انگار تمایلی ندارد برای جهان آغوش باز کند، از این سو هم جهان تصمیم گرفته با یک‌سری برچسب‌ها و قضاوت‌ها آن را نادیده بگیرد، اما در دل همین کشور زندگی جاری است، آنها در مسابقات ورزشی شرکت می‌کنند و شگفت‌انگیز است که برخلاف تصویر قرون وسطایی که از این کشور ساخته شده در المپیک پاریس هم درخشیدند و دو نقره و چهار برنز گرفتند. در شیرجه، بوکس، کشتی و تنیس روی میز! ... می‌توانید حدس بزنید در المپیک ۲۰۲۰ توکیو چه کار کرد؟ انصراف! به دلایل سیاسی حاضر نشدند به ژاپن بیایند! یعنی کشوری که در المپیک ۲۰۱۶ برزیل با ۲ طلا، ۳ نقره و ۲ برنز در رتبه ۳۴ جهان ایستاد ترجیح داد انصراف بدهد! آنها همیشه تا این اندازه غافلگیرکننده هستند.
از این عجیب‌تر قهرمانی تیم دختران زیر ۱۷ سال و زیر ۲۰ سال آنها در جام جهانی است. در یکسال گذشته هم اسپانیا را شکست دادند و هم ژاپن را و قهرمان جهان شدند. چطور ممکن است کشوری که همیشه به خاطر قحطی، کمبود مواد غذایی، کار اجباری، زندگی با ساعات طولانی بدون برق و ... تیتر اخبار می‌شود اینطور بدرخشد؟
وقتی با چنین تیمی مسابقه دارید باید تمام آمار‌های قبلی را دور بریزید. مرور عملکرد تیم ملی ایران برابر کره‌شمالی در طول ۳۲ سال اخیر نشان می‌دهد که تیم‌های ملی ایران و کره‌شمالی حدفاصل سال ۱۳۷۱ تا ۱۳۸۹، ۱۰ بار به مصاف هم رفتند که در ۹ مسابقه تیم ملی ایران پیروز شد و یک دیدار هم در مرحله مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۰ با نتیجه تساوی بدون گل به پایان رسید. تمام این عدد و رقم‌ها به تاریخ تعلق دارد. ما با آنها در لائوس بازی می‌کنیم، همین یک نشانه دیگر از شرایط غیرطبیعی مسابقه با کره شمالی است. تصمیم AFC برای برگزاری بازی در یک کشور دیگر البته به سود ماست. خاطرات گذشته از آن ورزشگاه‌های عجیب کره، تماشاگرانی با لباس‌های یکدست، کشیده شدن درگیری به رختکن و ... هنوز از یاد‌ها نرفته است.
ایران بعد از نمایش درخشان مقابل قطر حالا به دو دیدار پیش رو فکر می‌کند، بازیکنان و کادر فنی در اندیشه کسب ۶ امتیاز هستند، گفته‌اند «در باد پیروزی‌های قبلی نمی‌خوابیم» ما هم به همین امیدواریم. کسب حداکثر امتیاز، نمایش پرشور و البته گلزنی ستاره‌ها همیشه برای علاقمندان فوتبال خوشایند است به ویژه وقتی در لباس یوزپلنگ تیم ملی فوتبال باشد.
کره شمالی چند هفته پیش در مسابقات زیر ۱۷ سال در مسابقه‌ای که جوانمردانه به نظر نمی‌رسید و تقریباً همه ایمان داشتند که از بازیکنان صغر سن استفاده کرده‌اند از سد ایران گذشت و حالا در دیداری که جایی برای پنهانکاری وجود ندارد باید مقابل ایران صف‌آرایی کند. این مسابقه را همان بچه‌های تیم ملی زیر ۱۷ سال که مظلوم واقع شدند با شوق دیگری نگاه می‌کنند.
امیر قلعه‌نویی بعد از حشمت مهاجرانی اولین مربی ایرانی است که تیم ملی ایران را به جام جهانی می‌برد، او که حالا تیمش در رنکینگ ۱۹ آسیا قرار دارد از هیچ چیز اندازه شکست بیزار نیست، او از شاگردانش جنگیدن می‌خواهد، راه را برای جوانتر‌ها هموار کرده و احتمالاً در این دو دیدار به آنها فرصت بیشتری می‌دهد تا در کنار نام‌های بزرگ و ستاره‌هایی که تقریباً یک دهه است نامشان با احترام تکرار می‌شود چنان بدرخشند که به ترکیب تیم ملی سنجاق بشوند.
همه چیز برای یک روز فوتبالی داغ آماده است، ایران به پیش می‌تازد و نسل جدیدی از هواداران با لذت از راهی دور به تلویزیون زل می‌زنند، نسلی که عاشق به واسطه تیم ملی بیش از گذشته عاشق وطن خواهند شد ... این جادوی فوتبال است.