جوان آنلاین: لیگ برتر فوتبال در هفته دهم تعطیل شد. دلیلش اصلاً مهم نیست، شما فرض کنید به خاطر بازی‌های ملی، مهم این است که با این تعطیلی علاقه‌مندان به فوتبال هیچ چیزی را از دست نداده‌اند. تازه باید خوشحال باشند که چند هفته‌ای حرص و جوش دیدن بازی‌های بی‌کیفیت و فاقد نکات فنی و تماشای فوتبال بدون امکانات با زمین‌ها و ورزشگاه‌های افتضاح را نمی‌خورند. لیگی که قرار بود با مجهز شدن ورزشگاه‌ها به سیستم کمک‌داور ویدئویی آغاز شود با یک برنامه‌ریزی غلط و بدموقع حتی ورزشگاه‌های اصلی خود را هم از دست داد؛ لیگی که بیشتر باعث آبروریزی است تا خوشحالی و سرگرمی؛ لیگی که واقعاً ارزش دیدن و دنبال کردن ندارد. اینها واقعیت‌های تأسفبار فوتبال باشگاهی ایران است؛ فوتبالی که بازیکنان میلیاردبگیرش حتی بدیهی‌ترین تاکتیک‌ها و تکنیک‌ها را ارائه نمی‌دهند، اما تا دل‌تان بخواهد ادعا دارند. 
بیست‌وسومین دوره لیگ برتر در حالی آغاز شد که همه تصور می‌کردیم مشکلات به حداقل ممکن رسیده و می‌توان از تماشای فوتبال باشگاهی لذت برد، اما زهی خیال باطل، مشکلات حل که نشد هیچ، اضافه‌تر هم شد. گفتند VAR می‌آوریم، گفتند قانون سقف قرارداد و بودجه لازم‌الاجراست و گفتند و گفتند، اما هر چه جلوتر رفتیم، یکی‌یکی گفته‌های‌شان را کنسل کردند. گفتند اگر VAR می‌خواهید باید هزینه‌اش را بپردازید. گفتند بعضی تیم‌ها می‌توانند قانون سقف بودجه را اجرا نکنند و باز گفتند و گفتند. 
راستی چقدر خوب است که به برکت پوشش تصویری فوتبال حرفه‌ای جهان فرصت مقایسه برای علاقه‌مندان به فوتبال پیدا شده تا با دیدن فوتبال سطح اول دنیا به گفته‌های مسئولان فدراسیون فوتبال ایران و سازمان لیگ بخندیم، البته خنده‌ای تلخ که وقتی سطح پایین بازی‌های لیگ برتر را کنار آن می‌گذاریم، به گریه تبدیل می‌شود. حالا باید بگوییم چقدر بد است که مجبوریم تفاوت‌های فوتبال باشگاهی‌مان را نه با فوتبال اروپا که با فوتبال همین کشور‌های همسایه و همجوار غرب آسیا ببینیم. چقدر بد است که ما پسرفت کرده‌ایم و ادعا داریم ولی آنها قدم‌به‌قدم جلو می‌آیند و هنوز هم می‌گویند باید بیشتر کار کنیم. امکانات فوتبال ایران در مقایسه با امکانات همسایگان حتی آنها که کشوری ویران دارند، هیچ است و طبیعی است فوتبالی که امکانات نداشته باشد، به لحاظ فنی هم حرفی برای گفتن ندارد. به همین سه بازی آخر برگزار‌شده لیگ برتر نگاه کنید، از بازی‌های سه تیم مدعی و نامدار لیگ، جز تأسف و ناراحتی چه چیزی عاید هوادار شده است، تیم‌های بزرگ ایران حتی فوتبال ساده را هم نمی‌توانند بازی کنند، از امکانات هم که چیزی نگوییم بهتر است، مثلاً یکی بگوید بعد از ۱۰ هفته سیستم کمک‌داور ویدئویی چگونه کار می‌کند که نه تصویری دیده می‌شود و نه اتفاق قابل ملاحظه‌ای رخ می‌دهد. 
بگذریم فعلاً فاجعه لیگ برتر چند هفته‌ای تعطیل شده تا ما با خیال راحت از تماشای فوتبال سطح اول و حرفه‌ای جهان لذت ببریم. برای هفته‌های بعد از آن هم فکری خواهیم کرد، هر چند باید خود را آماده غصه‌های بیشتر کنیم، چون فوتبالی که طی این ۱۰ هفته بر ما گذشته شاید فاجعه‌بار‌تر شود (که حتماً با وجود مدیران حاکم بر فوتبال خواهد شد)، اما قطع به یقین درست نمی‌شود.