طرفداری | میلانِ پائولو فونسکا بالاخره توانست خودش را ثابت کند. روسونری در هفته چهارم لیگ قهرمانان اروپا با کسب پیروزی قاطع 3-1 در خانه رئال مادرید، مدافع عنوان قهرمانی، شانس خود برای صعود مستقیم به مرحله حذفی را احیا کرد.
این پیروزی در چشم‌انداز گسترده‌تری چشمگیر بود. پائولو فونسکا که در تابستان گذشته لیل فرانسه را به مقصد میلان ترک کرد، در بازگشتش به فوتبال ایتالیا با فرازونشیب‌های متعددی روبه‌رو شده بود. میلانِ فونسکا، لحظات درخشانی هم داشته و برجسته‌ترین آن، پیروزی دراماتیک مقابل اینتر در سپتامبر بود. اگرچه میلان به‌ندرت تیمی قاطع و متقاعدکننده بوده است. همین هفته، میلان در خانه مونتزای انتهای جدولی با نتیجه 1-0 پیروز شد اما تیم حریف موقعیت‌های گلزنی بزرگی داشت که ممکن بود به شکست میلان منجر شود.
این برد، یک برد معمولی بود چرا که امتیازات میلان در سری آ آسان به دست نیامده و به‌سختی در رده هفتم جدول جای گرفته‌اند. فونسکا مدت‌ها است تحت فشار زیادی قرار دارد و هنوز نتوانسته هوادارانی که پس از رفتن استفانو پیولی منتظر ورود نامی بزرگ روی نیمکت روسونری بودند را راضی کند.
میلان با وجود قرارگیری در رده هجدهم، بازی‌های آسان‌تری پیش رو دارد و شانس مناسبی برای صعود مستقیم به مرحله یک‌هشتم نهایی می‌بیند
برنامه میلان برای تقابل با رئال مادرید از همان شروع بازی مشخص بود. فونسکا با انتخاب آرایش 3-3-4 برای تیمش، تجهیزات لازم برای تقابل با تهدید خطرناک وینیسیوس جونیور و کیلیان امباپه را فراهم کرد. یونس موسی در سمت راست خط هافبک قرار گرفت تا اطمینان از حمایت شدن همیشگی امرسون رویال حاصل شود و او در موقعیت‌های یک در برابر یک، تنها نباشد. کریستین پولیشیچ هم در وظایف دفاعی مشارکت داشت و برای دادن حمایت بیشتر در دفاع، به عقب زمین می‌آمد. به ندرت پیش می‌آمد مهاجمی از رئال مادرید بدون این که سریعا پرس شود، لمس توپ داشته باشد.
تعادل میلان در این بازی، چیزی نزدیک به عالی بود. غیر از خطای پنالتی امرسون روی وینیسیوس جونیور که ستاره برزیلی تک گل تیمش را از روی نقطه پنالتی زد، میلان لحظات وحشتناک چندانی را تجربه نکرد. مالک شاو و فیکایو توموری در قلب دفاع، منظم کار کردند و مقابل خط حمله روان و پویای رئال مادرید، مقاومت نشان دادند. تا دقایق تلف‌شده نیمه دوم، مایک منیان سیو چشمگیری نداشت.
میلان در برنابئو، از نظر مالکیت با رئال مادرید کاملا برابر بود. سبک فونسکا ایجاب می‌کند که بازیکنان دفاعی حین حمل توپ، جسور باشند و با دنبال کردن یک هدف، از پست خود خارج شوند. این سبک، گاهی پیچیده و پرریسک است اما مزد این ریسک، پاس‌های کوتاه‌برد موثری است که حریف را به مرکز زمین می‌کشاند و این باعث می‌شود فضای بیشتری برای بازیکنان تهاجمی نزدیک لب خط ایجاد شود.
این روش خوب جواب داد و اساس پیروزی میلان را فراهم کرد، البته تناقض بزرگی را هم آشکار کرد. از زمان ورود فونسکا به میلان، او رابطه پرتنشی با رافائل لیائو، وینگر بسیار مستعد و البته دمدمی مزاج تیمش داشته است. در همین راستا، داستان‌های زیادی از نارضایتی این وینگر پرتغالی بروز یافته اما لیائو در برنابئو، عالی بازی کرد. او با موقعیت‌سازی برای آلوارو موراتا که ریباند را به گل تبدیل کرد، پایه‌گذار گل دوم بود و سپس با حمله از سمت چپ زمین، دفاع حریف را شکافت و پاس گل سوم تیم را برای تیجانی ریندرس فراهم کرد.
از نظر انفرادی نیز لیائو عالی بازی کرد و توانست ماهرتر و سریع‌تر از لوکاس وازکز بازی کند اما تاثیرگذاری او وابسته به چگونگی بازی نفرات پشت سرش هم بود. با حمایت موسی از امرسون و تبدیل خط دفاع به دفاع پنج نفره، لیائو آزاد می‌شد. بارها و بارها دیدیم زمانی که میلان مالکیت توپ را به دست می‌آورد، او لب خط آزادی داشت و موقعیت برای حرکت روبه‌جلو برایش فراهم بود. رئال مادرید اصلا نتوانست این تهدید را مهار کند. با توجه به این‌که فونسکا در نشست خبری دوشنبه شب روش بازی تیمش را توضیح داده بود، رئال مادرید باید چنین موضوعی را پیش‌بینی می‌کرد:
فکر می‌کنم رافا و تئو [هرناندز] می‌توانند رقم‌زننده تفاوت باشند. اگر با پنج نفر دفاع کنیم، رافا آزادی عمل بیشتری برای حمله خواهد داشت. بازی سختی خواهیم داشت اما تلاش می‌کنیم بر توپ و بازی کنترل داشته باشیم.
صلح موقت فونسکا و لیائو به پیروزی انجامید
هرناندز هم عالی بازی کرد. او در بازی بدون توپ، تاب‌آوری داشت و در بازی با توپ، شجاعت خود را نشان داد. لیائو هم به‌وضوح رئال مادرید را تهدید کرد و این زوج، ابزار کاملی برای اجرای طرح فونسکا بودند. اگرچه توصیف این برد به‌عنوان یک ترفند تاکتیکی، ساده‌انگارانه خواهد بود چرا که عملکردهای انفرادی برجسته‌ای را دیدیم. ریندرس غیر از گلی که زد، باکلاس و سنجیده بازی کرد. موراتا که در اواخر دوران حرفه‌ای‌اش است، به یک رهبر غیرمنتظره تبدیل شده و در وظایف پرسینگ خود، جنگجویانه ظاهر شد. عقب زمین هم یوسف فوفانا به‌عنوان ستون خط هافبک، محکم بازی کرد و توپ‌گیری منجر به گل موراتا را انجام داد. موسی نیز با توجه به توانایی‌هایش، در کار با توپ هم ظریف و باتکنیک بازی کرد.
پولیشیچ هم بازیکن خطرناکی ظاهر شد. سرعت و شتاب او در حمله کمک حال تیم بود و با کرنر او بود رئال مادرید دروازه‌اش را باز شده دید. پولیشیچ در تیم فونسکا، خیلی راحت بازی می‌کند و از فرصت‌های حرکت از لب خط به سوی محوطه جریمه، نهایت استفاده را می‌برد. البته بازی با رئال مادرید، برجسته‌ترین عملکرد او در این فصل نبود اما به ما یادآوری می‌کند که او همچنان در بالاترین سطح می‌تواند تفاوت ایجاد کند.
در کل، این شبی بود که میلان به آن نیاز داشت. بخشی از موفقیت روسونری، به غرور رئال مادرید برمی‌گشت که بی‌دقت و ساده‌انگارانه بازی کرد اما تیم فونسکا با بی‌رحمی‌ای که کسی فکرش را نمی‌کرد داشته باشند، از ساده‌انگاری رئال مادرید نهایت استفاده را برد و حالا پس از شروعی تلخ در فصل 25-2024، ممکن است آن‌ها از مدعیان باشند.
یادداشت سباستین استفورد بلور از وب‌سایت اتلتیک