گروه فرهنگی جهان نیوز: سال ۱۳۶۶ كه به مكه مشرف شدم، عضو كارواني بودم كه قرار بود شهيد بابايي هم با آن كاروان اعزام شود؛ ولي ايشان نيامدند و شنيدم كه به همسرشان گفته بودند بودن من در جبهه ثوابش از حج بيشتر است.

در صحراي عرفات وقتي روحاني كاروان مشغول خواندن دعاي روز عرفه بود و حجّاج مي گريستند، من يك لحظه نگاهم به گوشه سمت راست چادر محل استقرارمان افتاد ناگهان شهيد بابايي را ديدم كه با لباس احرام در حال گريستن است.

خیلی تعجب کردم و با خود گفتم ایشان کی و چطور خودشان را به عرفات رسانده اند، اما وقتی دوباره نگاه کردم، ایشان را ندیدم و فکر کردم اشتباه کرده ام و به همین خاطر قضیه را به هیچ کس نگفتم.

وقتي مناسك در عرفات و منا تمام شد و به مكه برگشتيم، از شهادت تيمسار بابايي باخبر شدم در روز سوم شهادت ايشان، در كاروان ما مجلس بزرگداشتي بر پا شد و در آنجا از زبان روحاني كاروان شنيدم كه تيمسار دادپي، بابايي را در مكه ديده بود.

اینجا دریافتم که خداوند خداوند فرشته اي را به شكل آن شهيد مأمور کرده تا به نيابت از او مناسك حج را به جا آورد.

راوی: سرهنگ عبدالمجيد طيب
کتاب پرواز تا بی نهایت؛ یادنامه شهید عباس بابایی