روزبه دلاور| رقابت‌های کشتی فرنگی قهرمانی جهان در اوزان غیرالمپیکی طی دو روز در شهر تیرانا کشور آلبانی برگزار شد و تیم ایران بعد از آذربایجان با 85 امتیاز و بالاتر از ارمنستان با 35 امتیاز نایب قهرمان شد.
به گزارش روزنامه اعتماد، برای ملی‌پوشان فرنگی پوریا دادمرزی مدال نقره و محمدعلی گرایی نشان ارزشمند طلا را به دست آوردند. پس از پایان بازی‌ها با جمشید خیرآبادی تماس گرفتیم تا نظر وی را در‌خصوص این مسابقات جویا شویم. در ادامه گفت‌وگوی اختصاصی «اعتماد» با سرمربی سابق تیم ملی کشورمان را می‌خوانید.
مسابقات جهانی با نایب قهرمانی کشورمان به پایان رسید. ارزیابی کلی شما از عملکرد ملی‌پوشان ما در این مسابقات چیست؟
خب در کشتی فرنگی چهار نماینده داشتیم که دو نفر از آنها در کمال ناباوری متاسفانه اوت شدند و دو تا هم فینالیست داشتیم که جای خوشحالی داشت و هم نشان از غنای کشتی فرنگی. قبلا هم گفته بودم الدانیز عزیزلی که شاگرد خودم در آذربایجان بود کشتی‌گیر زیرکی است که باید باهوش با او کشتی گرفت. مربیان او طراحی کرده بودند که در مسابقه با دادمرز خاک اول را بنشیند و خاک دوم را بگیرد که دیدید توانست مقابل کشتی‌گیر ما برنده شود. می‌شد برنده شد و شکست‌های قبلی را جبران کرد که متاسفانه برنامه‌ریزی تاکتیکی درستی انجام نشد و دادمرزی نایب قهرمان جهان شد هرچند که واقعا مدال باارزش و مهمی را گرفت و جای تبریک دارد. از آن طرف هم دلاور خوش‌فکر و فنی کشتی ما توانست طلا کسب کند و طلسم برنزهایش را شکست که این هم درس بزرگی به ما می‌دهد تا زمانی که کشتی‌گیر وزن کم نکند می‌تواند بیاید و قابلیت‌هایش را به منصه ظهور بگذارد و گرایی هم طلای خوشرنگی گرفت و همین‌جا به او تبریک می‌گویم. بعد از طلای امید نوروزی و محمدرضا گرایی، علی هم‌توانست طلا بگیرد.
سطح مسابقات چطور بود؟
واقعیت این است هر سال بعد از مسابقات المپیک رقابت‌های جهانی برگزار می‌شود و سطح این مسابقات پایین‌تر است اما چون این چهار وزن در المپیک شرکت نکرده بودند و انگیزه خاصی داشتند می‌شود این دوره از مسابقات را استثنا کرد و سطحش خیلی خوب بود . می‌شود نمره قابل قبولی داد.
شما سابقه کار در آذربایجان را دارید.آنها چقدر پیشرفت داشتند؟
من که به آنجا رفتم به عنوان‌مدیرفنی و از رده پایه‌ها کار را شروع کردم همه آن بچه‌ها را به اردوهای مختلف آوردم و آنها را پرورش دادیم تا این نتایج خوب را کسب کردند، اما بخش مهم در کشتی مسابقات المپیک است که نتوانستند در المپیک مدیریت کنند و نتایج خوبی نگرفتند با این حال در مسابقات جهانی که در اوزان غیرالمپیکی بود نتایج خوبی گرفتند که به آنها هم تبریک می‌گویم!
محمدرضا گرایی بازهم ناکام بود. آیا او دیگر نمی‌تواند به دوره اوج برگردد؟
اصلا این‌طور نیست که نتواند. وقتی برادر بزرگ‌تر او هنوز مدال می‌گیرد پس برادر کوچک‌تر هم می‌تواند موفق شود. به لحاظ علمی هم بگویم او سال‌های سال رژیم بود و بافت‌های عضلانی‌اش صدمه دید و شدیدا آسیب دیده است. تا برگردد و کاملا ریکاوری شود زمان‌بر است به همین دلیل زمان می‌خواهد تا بازهم در این وزن در سطح دنیا بدرخشد. او به لحاظ سنی در شرایط خوبی قرار دارد و می‌تواند بازهم برای مملکت‌مان افتخارآفرینی کند. در آینده خواهید دید که صحبت‌های من درست خواهد بود.
مربیان تیم ملی چطور می‌توانند به او کمک کنند؟
سوال خیلی خوبی پرسیدید. مثلا یکی که قهرمان المپیک می‌شود یک استثنا است حالا هم از نظر روحی و روانی و هم جسمانی. در این مرحله دوره افت را که می‌خواهد طی کند یک مساله وجود دارد که به آن پایداری ذهنی می‌گویند. یک قهرمان بزرگ می‌تواند تمام مشکلات و موانع را حل کند تا به آن هدف اصلی‌اش برسد و بازهم برگردد. دوستانی که علمش را دارند می‌توانند کمک کنند، یک مطلب دیگر درباره بازیابی تمرکز است. ما تمرکز داریم درباره یک مساله‌ای اما بعد از مدتی تمرکز خودمان را از دست می‌دهیم، بازیابی تمرکز خیلی مهم‌تر از تمرکز است. خود آقای گرایی عزیز قطعا به این مساله توجه دارد و مربیان و کادرفنی و مربیان سازنده‌اش و خانواده‌اش هم باید کمک کنند تا بتواند همان گرایی قبلی شود.
علی ارسلان هم هرچند برای کشوری دیگر اما مدال برنز این مسابقات را به دست آورد. درباره این کشتی‌گیر صحبتی دارید؟
بله. علی ارسلان و گرایی را زمانی که سرمربی امیدها بودم به مسابقات جهانی بردم و به ارسلان هم گفتم می‌توانی قهرمان جهان شوی و چندین مدال المپیک را هم کسب کنی. او اگر یک مقدار پخته‌‌تر عمل می‌کرد قطعا می‌توانست طلای المپیک و جهان را کسب کند. او کشتی‌گیر فوق‌العاده مستعدی است. نکته مهم اینکه اگر ما انتخابی‌های خودمان را قانونمند برگزار کنیم و افرادی که اول می‌شوند را به مسابقات ببریم دیگر احساس نمی‌کنند که حق‌شان پایمال می‌شود. اگر ایشان را هم وقتی اول می‌شد به مسابقات جهانی می‌بردند قطعا برای مملکت ما کشتی می‌گرفت و این مدال‌ها و افتخارات او برای مملکت ما بود. او از استثناهای کشتی است و به نظرم این مدال او می‌توانست طلا باشد که حیف شد.
چطور می‌شود جلوی مهاجرت کشتی‌گیرهای دیگر را گرفت؟
اگر مسوولان ورزش، حرفه‌ای به ورزش نگاه کنند قطعا این اتفاق رخ نمی‌دهد. همه زحمت می‌کشند برای شغل و آینده‌شان اما ورزشکاران ما شغل و این آینده را ندارند. آنها حتی بیمه هم ندارند. اگر مسائل مالی و شغل ورزشکاران ما حل شود قطعا هیچ کدام‌شان عرق به وطن و پرچم خود را از دست نمی‌دهند. البته رفتن ارسلان هم ربطی به عرق ندارد حالا یک مدت می‌خواهد ورزش حرفه‌ای کند. ایران که نشد می‌رود جای دیگر و بعد از مدتی هم همه اینها مثل فرزندان ملت و این آب و خاک به آغوش ایران برمی‌گردند و در ایران زندگی می‌کنند.
ارسلان یکی از شاگردان شما بوده. طی این مدت که از کشور رفته با او صحبت کردید؟
بله . یک زمانی در لیگ هم‌کشتی‌گیر من بود. یکی، دوباری که باهم‌صحبت کردیم، می‌گفت در ایران به من فرصت ندادند تا لیاقت و شایستگی‌ام را ثابت کنم دلیل رفتن او هم فقط و فقط همین بود. در یک مقطعی به عنوان کشتی‌گیری که می‌توانست و لیاقتش را داشت تا در تیم ملی کشتی بگیرد این اجازه را به او ندادند و ایشان هم فقط به خاطر کشتی رفت. دکتر دبیر هم‌رضایتنامه‌اش را داد و بدون مشکلی رفت، چون بحثش فقط ورزشی بود و خدا را شکر که توانسته یک سفیر خوب برای کشورمان باشد. مثل خودم که تیمم در المپیک سوم شد و سفیر کشورم بود . کشتی مملکت ما آن‌قدر رشد کرده که می‌تواند ورزشکار صادر کند حالا چه مربی یا ورزشکار چه ماساژور یا برنامه‌نویس.مثل فوتبال برزیل یا آلمان و اسپانیا که متخصصین فوتبالیست را صادر می‌کنند. همین هم لیاقت مملکت‌مان را نشان می‌دهد.