اختصاصی طرفداری | پرگل، پرهیجان و البته غیرمنتظره بود. روند بازی‌های اینتر-یوونتوس طی سال‌های اخیر، نبردهای تاکتیکی بسته‌ای بوده که یکی از طرفین برای بردن بازی باید از تک اشتباه تیم حریف بهره می‌برد اما تساوی 4-4 اینتر و یوونتوس در جوزپه مه آتزا، به فراز و فرودهای ترن هوایی شهربازی شباهت داشت؛ سرشار از آدرنالین خالص.
از علل پرگل شدن این مسابقه، عملکرد ناهماهنگ مردان خط دفاعی یوونتوس بود. دنیلوی 33 ساله که در ظاهر رهبر یووه به شمار می‌رود، با عملکرد پراشتباهش، مثل بازی با اشتوتگارت پاشنه آشیل تیم شد. او در حرکتی ناشی از ضعف بدنی توأم با اشتباه محاسباتی بازی‌خوانی، مارکوس تورام را نقش زمین کرد تا به اینتر پنالتی بدهد؛ البته این آخرین اشتباه دنیلو در دفاع نبود. یوونتوس خیلی سریع واکنش نشان داد و خلاف بازی‌های گذشته، راه گلزنی را راحت پیدا کرد. پاس خط‌شکن بلند خوان کابال برای وستون مک کنی، بهترین هافبک بیانکونری در زمینه استفاده از فضاهای خالی، پاس گلی را از سوی هافبک آمریکایی برای دوشان ولاهوویچ فراهم کرد تا بازی خیلی زود 1-1 شود.
گل دوم یوونتوس، با تکیه چیکو کونسیسائو بر تکنیک خود و فضای خالی پشت سر فدریکو دیمارکو ساخته شد و جاگیری بسیار خوب تیموتی وه آ میان دفاع چندلایه اینتر، یک گل آسان را برای بیانکونری به ارمغان آورد. یووه خیلی زود پاسخ گرفت تا در همان اواسط نیمه اول، پرگل‌ترین جدال سالیان اخیر این دو تیم رقم بخورد. در یک سکانس پاس زیبا، هنریک مخیتاریان از پشت محوطه جریمه از شکاف میان کالولو و کامبیاسو شوت زد تا توپ به گوشه‌ی دروازه دی گرگوریو برود و بیانکونری اولین گلش در جریان بازی در سری آ را بالاخره دریافت کند.
تقابل چیکو کونسیسائو و الساندرو باستونی، از نبردهای پرتکرار این مسابقه
اینتر در ادامه‌ی تشکیل اورلُود در سمت راست زمین و کمک‌گیری از مارکوس تورام در نیم‌فضا به گل رسید. ارسال مهاجم فرانسوی با دفع ناقص وه آ همراه شد و پس از تغییر مسیر توپ، دنزل دومفریز از سوی پیر کالولو سرنگون شد و پیوتر زیلینسکی از روی نقطه پنالتی بریس کرد؛ شاید اگر بی‌احتیاطی کالولو نبود، دومفریز مرتکب خطای هند می‌شد و یا تا زمان پیدا کردن توپ، مدافعان سد راهش می‌شدند.
سیمونه اینزاگی، پس از بازی گفت اینتر می‌توانست 8-4 پیروز بازی با یوونتوس شود. شاید در نگاه اول، این حرف اینزاگی مشابه نقل قول «25 تا پنالتی برای تیم ما نگرفتند» باشد اما او چندان هم بی‌راه نگفته است. افت بدنی بازیکنان یووه پس از دوندگی بی‌امان در نیمه اول، به‌خصوص از سوی ولاهوویچ و مک کنی، قابل انتظار بود و نیمه دوم این بازی برای آن‌ها مثل نیمه دوم «فینال کاردیف» شروع شد. اینتر با حملات متعدد، تیم موتا را به عقب راند و در چندین صحنه، بدشانس بود که غیر از گل دنزل دومفریز که از روی کرنر به ثمر رسید، نتوانست گل‌های بیشتری بزند.
مهارهای تعیین‌کننده دی گرگوریو روی شوت‌های فدریکو دی مارکو و نیکولو بارلا، حقیقتا یوونتوس را در بازی نگه داشت؛ در مسابقه‌ای که کالولو و به‌خصوص دنیلو، اشتباه‌های زیادی در بازی‌خوانی و یارگیری انجام دادند. دنیلو، تنها باری که توانست مانع موقعیت‌سازی تورام شود، در صحنه‌ای بود که چاره‌ای جز پرتاب کردن خودش برای بستن زاویه پاس نداشت و همان صحنه هم در اثر سرعت پایین‌تر او رقم خورد. کالولو نیز ضعف‌های مشهودی در دفع توپ‌های هوایی داشت و در صحنه منجر به شوت فدریکو دی مارکو با مهار دی گرگوریو، با یک پاس از جریان بازی خارج شد.
آشکار شدن چنین ضعف‌هایی در خط دفاعی یوونتوس، انکارناپذیر بود. کالولو به‌عنوان فولبک راست به یوونتوس آمد و دنیلو هم مدافع مطمئنی در سیستم 4دفاعه نیست. چنین عملکردی از خط دفاعی بیانکونری، نتیجه مصدومیت وزنه بزرگی به‌نام برمر است و با نبود چنین دفاع تخصصی باکیفیتی، بدیهی است که ساختار دفاعی بیانکونری در بازی‌های بزرگ، متزلزل شود. اگرچه برای کامبک یوونتوس، باید به تیاگو موتا اعتبار داد. نیمکت‌نشین کردن کنان ییلدیز که در بازی‌های پیشین به‌دلیل خستگی مفرط بی‌تاثیر شده بود، جواب داد و او این‌بار در جناح چپ تعیین‌کننده ظاهر شد. گل اول ییلدیز، کیفیت شوت او را به‌خوبی اثبات کرد و گل دوم او، نتیجه‌ای از ارسال به موقع کونسیسائو، شوت خوب خودش و البته ضعف زومر در مهار این شوت بود.
غیر از فرصت‌سوزی‌های اینتر مقابل تیمی که بی‌محابا برای گلزنی جلو کشیده بود، ناتوانی دفاعی آن‌ها دیگر عاملی بود که توی ذوق می‌زد. نراتزوری که با هدف حمله برای تحت‌فشار گذاشتن یووه در کل بازی تلاش می‌کرد، در تسلط بر بازی ناموفق بود چرا که غیر از مالکیت توپ کمتر، فضاهای باز زیادی در اختیار اعضای فاز تهاجمی یوونتوس قرار داد. یکی از دلایل اصلی این موضوع، غیبت هاکان چالهان اوعلو، ریتم‌دهنده و بازی‌گردان اینتر بود. حتی کریستین اصلانی، جانشین طبیعی او نیز با مصدومیت روبه‌رو شد تا زیلینسکی در پست غیرتخصصی به‌کار گرفته شود. غیبت مهره‌ای چون هاکان که غیر از ساخت بازی در پوشش فضاها تبحر دارد، به وستون مک کنی بارها جای مانور داد.
دنیلو بارها برای مهار مارکوس تورام به رنج افتاد
اینتر بدون چالهان اوعلو و فرانچسکو آچربی که غیبتش آزادی عمل بیشتری به دوشان ولاهوویچ داد، تیم آسیب‌پذیرتری است و تداوم غیبت آن‌ها می‌تواند دردسرسازتر هم شود. از عوامل اصلی قهرمانی فصل گذشته آبی‌ومشکی‌ها، مصدوم نشدن بازیکنان اصلی تیم بود اما این مصدومیت‌ها ضمن عدم بهره‌گیری از مهره‌ای باکیفیت، هارمونی تیم را هم برهم می‌زند و این خبر خوبی برای سیمونه اینزاگی نیست. یوونتوس هم که طی بازی‌های گذشته با ضعف خلاقیت در شکستن بلاک‌های دفاعی حریف روبه‌رو بود، حالا ضعف‌های دفاعی‌اش هم آشکار شده و اینتر غیر از این بازی، در مسابقات گذشته‌اش هم ضعف‌های مشخصی به‌نمایش گذاشته بود.
این تساوی پرگل برای هواداران فوتبال ایتالیا و حتی هواداران بی‌طرف، تماشایی و امیدوارکننده بود اما خوشحال‌ترین فرد جهان از این نتیجه و بازی، آنتونیو کونته است. تساوی دربی ایتالیا، بهترین نتیجه ممکن برای او بود چرا که فعلا تیم واحدی برای تحت‌فشار گذاشتنش وجود ندارد. ناپولی تحت هدایت او، چراغ خاموش بازی‌هایش را می‌برد و با برد 1-0 مقابل لچه، حالا با 4 امتیاز اختلاف نسبت به اینتر و 5 امتیاز اختلاف نسبت به یوونتوس، صدرنشین است. غیر از این، کونته خوب می‌داند که تیمش هفته‌ای یک بار بازی می‌کند و نسبت به اینتر و یوونتوس که درگیر مسابقات لیگ قهرمانان اروپا هستند و ممکن است با مصدومان بیشتری روبه‌رو شوند، مزیت مهمی دارد. دون آنتونیو با واریز سود این تساوی به جیب خود، حالا جدی‌تر از گذشته به کسب چهارمین قهرمانی سری آ ناپولی می‌اندیشد.