کریستیانو رونالدو

 

کریس رونالدو در سال ۵ فوریه ۱۹۸۵ در شهر فانچال (مادیرا) در کشور پرتغال تولد شد. کریس رونالدو پرتغالی فوتبالیست است که در حال حاضر برای باشگاه منچستر یونایتد و تیم ملی پرتغال بازی می‌کند. او یکی از برترین بازیکنان فوتبال تاریخ و یکی از برندهای جایزه طلای مردان فوتبال است. برخی از افتخارات او شامل 5 بار قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا، 7 جوایز طلای توپ، و موفقیت های بسیار دیگر است.

کریس رونالدو یکی از برترین و موفق‌ترین بازیکنان فوتبال تاریخ به شمار می‌آید و در طی فعالیت حرفه‌ای خود بسیاری از افتخارات و جوایز بین‌المللی را کسب کرده است. برخی از افتخارات او عبارت‌اند از:

 

بهترین گلزن تاریخ فوتبال

 

بهترین گلزن تاریخ یورو 

 

بهترین گلزن تاریخ لیگ قهرمانان اروپا

 

بهترین گلزن تاریخ 5 لیگ معتبر اروپایی

 

بهترین گلزن تاریخ رئال مادرید

 

بهترین گلزن تاریخ بازی های ملی

 

بهترین گلزن تاریخ بازی های باشگاهی 

 

بهترین گلزن قرن 21

 

بهترین گلزن تاریخ مقدماتی یورو

 

بیشترین جایزه سال فیفا 

 

بیشترین جایزه سال یوفا 

 

بهترین پاسور تاریخ لیگ قهرمانان

 

بهترین پاسور تاریخ یورو 

 

بهترین پاسور تاریخ پرتغال 

 

بیشترین آقای گلی تاریخ یورو 

 

بیشترین آقای گلی تاریخ لیگ قهرمانان اروپا

 

بهترین گلزن تاریخ بازی های بین المللی فوتبال

 

تنها فوتبالیست تاریخ که با ۲ باشگاه مختلف به تمام افتخارات فردی و تیمی رسیده است

 

عضو تیم منتخب تاریخ جام ملت‌های اروپا

 

برنده 5 بار جایزه طلای مردان فوتبال (Ballon d'Or)

برنده 4 جام جهانی باشگاه‌ها (FIFA Club World Cup)

برنده 7 جوایز طلای توپ (Golden Boot)

قهرمانی 5 بار لیگ قهرمانان اروپا (UEFA Champions League)

برنده 4 بار لالیگای اسپانیا با باشگاه رئال مادریدسابقه برنده 3 جام اروپا با تیم ملی پرتغال رکوردهای بسیاری در سطوح مختلف فوتبال از جمله رکورد گل‌زنی در تاریخ بازی‌های بین‌المللی۳۶ هت تریک، به همراه مسی رکوردار هت تریک لالیگا نیز هست.زدن ۱۴۰ گل در لیگ قهرمانان اروپا رکورددار گل را زده‌ است.

این فقط چند نمونه از افتخارات کریس رونالدو است و او همچنین به عنوان یکی از شخصیت‌های برجسته در تاریخ فوتبال شناخته می‌شود.

کریستیانو رونالدو در طول فعالیت حرفه‌ای خود با تیم‌های مختلف اروپایی و بین‌المللی بازی کرده است. او تاکنون با موفقیت در تیم‌های زیر بازی کرده است:

 

اسبورتینگ لیسبون (Sporting Lisbon) - پرتغال منچستر یونایتد (Manchester United) - انگلیسرئال مادرید (Real Madrid) - اسپانیا یوونتوس (Juventus) - ایتالیامنچستر یونایتد (Manchester United) - انگلیس

 

رونالدو در سال 2022 میلادی به النصر عربستان پیوست.

کریس رونالدو همچنین با تیم ملی پرتغال در تورنمنت‌های بین‌المللی نیز حضور داشته و به عنوان یکی از برترین بازیکنان تاریخ این تیم شناخته می‌شود.

لیونل مسی:

آیا کسی هست که اسم لیونل مسی به گوش آن نخورده باشد؟ خیلی بعید به نظر می‌رسد. لیونل آندرس مسی بازیکن اهل آمریکای جنوبی و مشهور دنیای فوتبال، متولد ۲۴ ژوئن ۱۹۸۷ میلادی در شهر روزاریو آرژانتین می‌باشد. این بازیکن با افتخارات بسیار خود توانسته تا به امروز شخصیت خود را در تاریخ جاودانه کند. افتخارات مسی در سال ۲۰۲۲ با دریافت عنوان قهرمانی جهان در جام جهانی فوتبال با شکست تیم فرانسه تکمیل شد و دیگر رقیبی را برای خود باقی نگذاشته است. در ادامه با افتخارات مسی بیش‌تر آشنا خواهیم شد.

لیونل مسی بخش بزرگی از دوران حرفه‌ای خود را در فوتبال اروپا گذراند که به طور حرفه‌ای ۱۷ سال آن در بارسلونا و ۲ سال آن در پاری سن ژرمن سپری شد. تا به امروز، لیونل مسی دلایل بسیار زیادی را برای مدعی بودن در بحث بهترین بازیکن تاریخ رقم زده است که در ادامه به موارد آن می‌پردازیم.

 

 

افتخارات مسی در سطح انفرادی چیزی کم از افتخارات تیمی آن ندارد. هیچ بازیکنی به اندازه مسی چنین موفقیتی را کسب ننموده است. به افتخارات فردی مسی در بخش زیر توجه کنید:

 

۸ مورد توپ طلا

۷ مورد بهترین بازیکن سال فیفا

۹ مورد بهترین بازیکن سال لالیگا

۶ مورد کفش طلای اروپا

۲ مورد جایزه جهانی ورزش

۲ مورد توپ طلای جام جهانی

۲ مورد بازیکن مرد سال یوفا

۲ مورد با ارزش‌ترین بازیکن کوپا آمریکا

 

افتخارات مسی به صورت فردی چیزی در حدود ۳۰ مورد می‌باشد که کم‌تر بازیکنی حتی نزدیک به این مقدار افتخار را بدست آورده است. تنها بازیکنی که در طول دوران حرفه‌ای مسی توانسته نزدیک به آن افتخار فردی کسب کند، کریستیانو رونالدو است.

 

 

در کنار موارد فوق، این فوق ستاره آرژانتینی توانسته در یک سال میلادی با به ثمر رساندن ۹۱ گل، رکورد جهانی گینس را از آن خود کند. این تعداد گل در طی یک سال کاملاً بی‌سابقه است. علاوه بر این، بیش‌ترین هتریک در یک فصل کامل از لیگ‌های اروپایی با ۸ هتریک، بیش‌ترین گل زده در یک فصل لالیگا با به ثمر رساندن ۵۰ گل را هم میتوان به این موارد اضافه کرد.

 

رکوردها: 

دومین گلزن تاریخ ۵ لیگ معتبر اروپایی

 

بهترین گلزن تاریخ لالیگا 

 

بهترین پاسور تاریخ لالیگا 

 

بهترین گلزن تک باشگاهی تاریخ

 

بهترین پاسور تاریخ ۵ لیگ معتبر اروپایی

 

بهترین گلزن تاریخ بارسلونا

 

بهترین گلزن تاریخ آرژانتین

 

بهترین پاسور تاریخ آرژانتین

 

بهترین پاسور تاریخ بارسلونا

 

بهترین پاسور تاریخ کوپا آمریکا

 

بیشترین توپ طلای تاریخ 

 

بیشترین کفش طلای تاریخ 

 

زدن 91 گل در یک سال میلادی 

 

پله:

پله در فوتبال باشگاهی هم افتخارات زیادی کسب کرده است. او غیر از دو سال پایانی فوتبالش که برای نیویورک کاسموس به میدان رفت، طی سال‌های 1956 تا 1975 به مدت نوزده سال برای سانتوس به میدان رفت. طی این مدت پله با سانتوس شش مرتبه قهرمان لیگ برزیل شد، دو بار کوپا لیبرتادورس را فتح کرد و دو مرتبه نیز به عنوان قهرمانی جام بین قاره‌ای دست یافت. اگر قانون لزوم اروپایی بودن برندگان توپ طلا نبود، شاید پله بزرگ می‌توانست امروز رکورددار بیشترین توپ طلا در تاریخ فوتبال باشد. 

 

فوتبال پله در اول اکتبر 1977 به پایان رسید و یک بازی خداحافظی برای بزرگ‌داشت او میان سانتوس و نیویورک کاسموس در نیوجرسی ترتیب داده شد که این مسابقه 77 هزار نفر تماشاگر داشت. او در هر نیمه برای یک تیم به میدان رفت. پله پس از پایان فوتبالش وارد دنیای سیاست شد. او علاوه بر تصدی وزارت ورزش برزیل، به عنوان سفیر در سازمان ملل و یونسکو هم مشغول فعالیت شد. فرار به سوی پیروزی، یکی از مشهورترین فیلم‌هایی است که پله در آن نقش داشته است. از پله به عنوان یکی از الهام‌بخش‌ترین سیاه‌پوست‌های تاریخ یاد می‌شود؛ کسی که در دوران فوتبالش بارها و بارها توهین‌های نژادپرستانه شنید اما گفته بود اگر قرار باشد هربار به خاطر این توهین‌ها متوقف شود، اصلا فوتبالیست نمی‌شد.

برزیل، پرافتخارترین تیم تاریخ ادوار جام جهانی که پنج مرتبه قهرمان شده، سه قهرمانی‌اش در حضور پله رقم خورد. پله با قهرمانی در جام‌های جهانی 1958، 1962 و 1970 تنها بازیکن تاریخ است که سه مرتبه قهرمان جهان شده و پرافتخارترین بازیکن تاریخ جام جهانی است. پله که در قهرمانی جام جهانی 1958 فقط 17 سال داشت، جوان‌ترین بازیکن فاتح جام جهانی نیز هست. پله در جام جهانی 1958 یک رکورد جاودانه دیگر را به نام خودش ثبت کرد؛ او در این مسابقات به جوان‌ترین هت‌تریک کننده تاریخ جام جهانی هم تبدیل شد. پله در مسابقه مقابل فرانسه، در 23 دقیقه هت‌تریک کرد و برزیل 5-2 پیروز شد. 

 

پله دو رکورد بزرگ دیگر هم داشت که در طول جام جهانی 2022 دو بازیکن بزرگ به این رکوردها رسیدند. در بازی برزیل و کرواسی که به حذف سلسائو انجامید، نیمار گل زد و با رکورد 77 گل ملی پله برابری کرد. او این فرصت را دارد که با زدن یک گل دیگر، رکورد پله را بشکند و به بهترین گلزن تاریخ تیم ملی برزیل تبدیل شود. اگرچه الان پله نسبت به نیمار برتر است چرا که او مجموعا 95 گل برای برزیل به ثمر رسانده اما فیفا 77 گل را به رسمیت می‌شناسد. پله در تاریخ جام جهانی 8 پاس گل ارسال کرده و پیش از جام جهانی 2022 بهترین گل‌ساز تاریخ جام جهانی بود اما لیونل مسی در قهرمانی آرژانتین به این رکورد پله رسید و این دو بازیکن افسانه‌ای همراه با مارادونا بهترین گلسازان تاریخ جام جهانی هستند. 

 

پله به دلایلی از کسب بیشتر افتخارات فردی محروم بود و حتی توان توپ طلا بردن رو نیز نداشت(البته فرانس فوتبال بعده بازنگری کرده و به او تعدادی توپ طلا که لایقش بوده داده است

 

۷ مورد توپ طلا(طبق بازنگری فرانس فوتبال)

 

 رکورد ها:

 

بهترین گلزن تاریخ جام های بین قاره ای

 

بهترین گلزن تاریخ سانتوس 

 

بیشترین قهرمانی تاریخ جام جهانی (3 بار) 

 

بیشترین پاس گل تاریخ جام جهانی (10) 

 

بیشترین مجموع گل و پاس گل تاریخ جام جهانی (22) 

 

عضو تیم منتخب تاریخ جام جهانی

 

بهترین بازیکن قرن بیستم از نگاه فیفا

 

مارادونا:

 

دیگو مارادونا (Diego Maradona) فوتبالیست مشهور آرژانتینی بود که در سال 1960 به دنیا آمده و در 2020 از دنیا رفت. دیگو مارادونا بازیکن اسبق باشگاه‌های بوکاجونیورز، بارسلونا، ناپولی و سویا به حساب می‌رود و کسب عناوین قهرمانی متعدد از جمله جام جهانی، سری آ و جام یوفا در کارنامه‌اش دیده می‌شود. 

 

اختصاصی طرفداری| دیگو مارادونا در شرایطی که همواره از اضافه وزن و سومصرف مواد رنج می‌برد، بعد از چندین بار عارضه قلبی و بستری در بیمارستان، در 60 سالگی تسلیم مرگ شد و در خاک کشورش از دنیا رفت. در جدول زیر، مروری سریع بر اطلاعات کلی دیگو مارادونا کرده‌ایم که مشاهده می‌کنید:

 

در 1981 بود که یکی از بزرگترین باشگاه‌های فوتبال آرژانتین یعنی بوکا جونیورز که مارادونا و خانواده‌اش همگی طرفدار آن بودند، سراغ دیگو آمد و او را با قراردادی 3.8 میلیون یورویی خریداری کرد. دیگو از باشگاه‌های دیگر از جمله ریورپلاته هم پیشنهاد داشت و ریور حتی می‌خواست او را بدل به پردرآمدترین بازیکن تاریخ باشگاه کند، ولی آن‌ها در نهایت تصمیم گرفتند به خاطر دستمزد بالایی که به بازیکنانی چون دنیل پاسارلا و اوبالدو فیلول می‌دادند، از پیشنهاد خود انصراف دهند.

 

مارادو در بازی ابتدایی‌اش برای بوکا 2 گل به تایرس زد و در 10 آوریل 1981، در اولین سوپرکلاسیکوی عمرش مقابل ریورپلاته به میدان رفت که دیگو یکی از 3 گل تیمش را به ثمر رساند. مارادونا و بوکا در پایان فصل به قهرمانی لیگ دست پیدا کردند و این تنها جام قهرمانی داخلی است که مارادونا در آرژانتین کسب کرده است.

 

بعد از جام جهانی 1982 و دیده شدن در این مسابقات، ال پلوسا با 7.3 میلیون یورو به اروپا و بارسلونا ترانسفر شد؛ مبلغی که در آن زمان یک رکورد محسوب می‌شد

 

بیماری و مصدومیت‌های متعدد ادامه دوران حضور دیگو در نیوکمپ را تحت تاثیر قرار داد. اول نوبت ابتلا به هپاتیت بود و بعد پاشنه پایش در مصاف با آندونی گویکوچئا، مشهور به قصاب بیلبائو، شکست و او را 3 ماه خانه‌نشین کرد. او در بازگشت به زمین و در فینال کوپا دل ری برابر بیلبائو، درگیری شدیدی با میگوئل سولا داشت و با سر ضربه محکمی به سینه‌اش زد. علاوه بر این، با آرنج به صورت یکی دیگر کوبید و نفر سوم را با زانو به زمین انداخت. بعد از این که تمام بازیکنان دو طرف به جان هم افتادند. همه این اتفاقات مقابل چشم پادشاه اسپانیا، کینگ خوان کارلوس، و 100 هزار تماشاگر حاضر در ورزشگاه و نیمی از اسپانیا مقابل گیرنده‌های تلویزیونی رخ داد. تماشاگران هم شروع به انداختن اجسام مختلف به سمت بازیکنان کردند و این باخت صفر به یک پرونده حضور مارادونا در اسپانیا را بست. بارسلونا اعلام کرد بعد از رفتاری که از دیگو دیده، به این نتیجه رسیده که امکان ادامه همکاری با ستاره آرژانتینی وجود ندارد.

 

مقصد بعدی دیگو در شرایطی که بزرگترین باشگاه‌های فوتبال از جمله میلان و یوونتوس دنبالش بودند، ناپولی بود. او در 5 جولای 1984 با ترانسفر رکوردشکن دیگری به ارزش 12 میلیون یورو راهی جنوب ایتالیا شد تا شروع به نوشتن دوباره تاریخ این تیم بکند. هفتاد و پنج هزار نفر که معتقد بودند نجات‌گرشان از راه رسیده، شاهد رونمایی از فوق ستاره جدیدشان در ورزشگاه سن پائولوی سابق بودند.

مارادونا بعد از آنکه به دلیل مصرف کوکائین، یک دوره محرومیت 15 ماهه تحمل کرد، در 1992 ناپولی را سرافکندگی ترک کرد. او با وجود ابراز علاقه باشگاه‌هایی چون رئال مادرید و مارسی، به سویا پیوست و یک سال آنجا بود. او در 1993 برای نیوولز اولد بویز بازی کرد و در 1995 برای یک دوره 2 ساله به بوکا جونیورز بازگشت. در نوامبر 2001 بود که دیگو مارادونا در دیدار بین منتخب جهان و تیم ملی آرژانتین، از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

 

جهانی 1982 اولین جام جهانی عمر دیگو بود که در کشور جدید محل سکونتش در اسپانیا برگزار می‌شد. تیم بعد از شکست برابر بلژیک در دیدار ابتدایی، در دیدارهای بعدی مجارستان و ال سالوادور را شکست داد تا به دور دوم برسد. آن‌ها که مدافع عنوان قهرمانی بودند، در مرحله دوم گروهی مقابل برزیل و ایتالیا شکست خوردند؛ او در هر 5 مسابقه آن دوره همواره از سوی مدافعان رقیب با خطا متوقف می‌شد و در مصاف با ایتالیا، یارگیری به یادماندنی کلودیو جنتیله در مصاف با او تاریخی شد. در دیدار با برزیل و در شرایطی که آرژانتین با 3 گل عقب افتاده بود، مارادونا کنترل اعصاب خود را از دست داد و او با خطایی که برابر باتیستا انجام داد، از زمین اخراج شد.

مارادونا کار خود در جام جهانی 1982 را با حضور در تک تک دقایق بازی‌های آرژانتین و ثبت 2 گل مقابل مجارستان و البته کارت قرمز مقابل برزیل به پایان برد.

 

در 1986 دیگر شکی در اینکه مارادونا بهترین فوتبالیست کره خاکی است، وجود نداشت. این بار دیگر هیچ چیز نمی‌توانست او را متوقف کند و خطاهای پرتعداد هم قرار نبود جلویش را بگیرد. او بسیار سریع و قدرتمند بود و داوران هم مثل 4 سال پیش از آن مماشات نشان نمی‌دادند.

کنترل عالی روی توپ به خاطر قد کوتاه، مهارت دریبل‌زنی، دید خارق العاده و واکنش‌های سریع سبب شد مارادونایی شگفت انگیز در مکزیک 1986 خود را به دنیا نشان دهد و هیچ تیمی یارای مقابله با او را نداشته باشد.

 

شماره 10 آرژانتین را به عنوان مدافع عنوان قهرمانی در جام جهانی 1990 ایتالیا رهبری می‌کرد و توانست آن‌ها را به دومین فینال پیاپی برساند

 

دیگو بعد از پشت سر گذاشتن محرومیتی طولانی مدت و درگیری با مواد مخدر، با تلاش بسیار و تمرینات انفرادی، به آمادگی مناسب برای حضور در جام جهانی 1994 رسیده و راهی آمریکا شده بود. او می‌خواست به دنیا ثابت کند مارادونا تمام نشده و دوباره می‌تواند تفاوت‌ها را رقم بزند.

 

او نیز درست مثل پله از افتخارات فردی زیادی محروم بود(جایزه هایی مثل سال یوفا و اینا بعد زمان این ۲ اسطوره اومده بود)

۲ مورد توپ طلا(طبق بازنگری فرانس فوتبال)

 

بکن باوئر

 

فرانتس بکن باوئر از پرافتخارترین ستارگان فوتبال آلمان و جهان به حساب می‌آید که در کشورش، با نام "قیصر" مشهور شده و فرانتس نیز از نام "امپراتورهای اتریشی" گرفته شده است.

 

جام جهانی 1966 انگلستان، دنیا را متوجه جوانی بیست ساله با پیراهن شمارۀ 4 آلمان غربی ساخت که نصف زمین را دوید تا توپ را به تور دروازۀ شوروی سابق بنشاند. آن هنگام بود که بذر موفقیت‌های فرانتس بکن باوئر به عنوان یک اسطوره در مستطیل سبز کاشته شد. برخی از انسان‌ها از تمامی القاب و عناوین بزرگتر هستند و این جمله قطعا در مورد قیصر فوتبال آلمان به خوبی صدق می‌کند. بکن باوئر جلوه‌ای خاص از تعصب به کشور و پیراهن ملی را بارها و بارها در میادین فوتبال نشان داده است. یکی از به یاد ماندنی ترین صحنه‌هایی که از قیصر در فوتبال جهان نقش بسته به بازی قرن در نیمه نهایی جام جهانی 1970 و تقابل ایتالیا و آلمان باز می‌گردد. جایی که کتف بکن باوئر در آن بازی شکست، اما آلمان در آن دیدار تعویض هایش را انجام داده بود و وی با همان وضعیت تا پایان بازی فداکارانه تیمش را همراهی کرد. در آن هنگام دنیا به خوبی فهمید که تسلیم شدن به هیچ وجه در خون شمارۀ 4 آلمان ها نیست.

 

فرانتس آنتوان بکن باوئر متولد یازدهم سپتامبر 1945 در یکی از محله ‌های شهر مونیخ در ایالت بایرن آلمان است. 

 

فرانتس بکن باوئر بدون شک یکی از بهترین و کامل ترین فوتبالیست‌های تاریخ است که به عنوان یک بازیکن همه کاره و نابغه کارش را به عنوان هافبک آغاز نمود، اما نامش به عنوان یک مدافع میانی بزرگ معروف شد. وی خالق پست سوئیپر مدرن یا لیبرو در دنیای فوتبال است. قیصر یک فوتبالیست در اختیار تیم و باهوش بود و در دوئل‌های هوایی به شدت تاثیرگذار بود. بر روی زمین هم یک بازیکن پا به توپ بود و به خوبی توپ را به گردش در می‌آورد. او به عنوان سرسخت‌ترین مدافع فوتبال شناخته می‌شد که عبور از وی کاری به شدت دشوار بود. به دلیل مهارت‌هایش که همچون یک هافبک بود با کنترل توپ، دریبل زدن و پاس‌هایش اولین نفری بود که ضدحمله را آغاز می‌کرد. فرانتس فوتبالش را در شش سالگی از باشگاه "اس سی مونیخ 1906" شروع کرد و در سیزده سالگی به عضویت نوجوانان بایرن مونیخ درآمد. هنگامی که 19 ساله بود به تیم اصلی بایرن راه یافت و تا 32 سالگی به مدت سیزده سال در این باشگاه به بازی مشغول بود. او در کنار سپ مایر و گرد مولر از جمله ستارگانی بود که موجبات پیشرفت بایرن را تا سالیان سال فراهم کردند.

 

بکن باوئر از بازیکنان کلیدی بایرن مونیخ در کسب سه قهرمانی پیاپی جام باشگاه های اروپا به حساب می‌آید و در طول سیزده سال حضورش در بایرن موفق به کسب سیزده جام شده است. اسطورۀ باشگاه بایرن مونیخ در 584 بازی پیراهن این تیم را در میادین و مسابقات مختلف رسمی بر تن کرد که از این بین 396 بازی آن در مسابقات بوندس لیگا بوده است. پس از یک فصل بازی برای بایرن مونیخ، بکن باوئر در سال 1965 و بیست سالگی به تیم ملی فوتبال آلمان غربی دعوت گشت و اولین تورنمنت مهمی که او در آن حاضر گشت جام جهانی 1966 انگلستان بود. مدافع تاریخساز تیم ملی آلمان در سه جام جهانی 1966، 1970 و 1974 حضور داشته و طی 18 بازی در این رقابت ها 14 برد، 1 تساوی و 3 شکست کسب نمود و پنج بار نیز دروازه حریفان را گشود. فرانتس جام جهانی را عالی آغاز کرد و در همان دیدار ابتدایی جام جهانی 1966، دو بار دروازه سوئیس را گشود تا ژرمن ها با نتیجه 5-1 پیروز میدان شوند. تساوی مقابل آرژانتین و برد مقابل اسپانیا موجب شد، آلمان غربی به عنوان تیم اول از گروه صعود کند. آلمان سپس با نتیجه 4-0 از سد اروگوئه عبور کرد و باز هم قیصر در آن دیدار گلزنی کرد. وی سپس در برد 2-1 مقابل شوروی در مرحله نیمه نهایی گل دوم تیمش را به ثمر رساند تا آلمان غربی راهی فینال شود. اما شکست در مقابل انگلیس در فینال موجب شد، وی از کسب مدال طلای مسابقات بازماند. بکن باوئر با به ثمر رساندن 4 گل کفش برنز سومین گلزن مسابقات را کسب کرد. وی همچنین به عنوان هافبک در تیم منتخب جام قرار گرفت و جایزه بهترین بازیکن جوان جام را نیز کسب نمود.

 

در جام جهانی 1970، بکن باوئر در خط دفاع به میدان رفت. آلمان غربی با کسب سه برد متوالی مقابل مراکش، بلغارستان و پرو راهی مرحله حذفی شد. در جریان برد 3-2 مقابل انگلیس در مرحله یک چهارم نهایی و در حالی که سه شیرها با دو گل پیش افتاده بودند، بکن باوئر یکی از گل ها را در دقیقه 68 جبران کرد و آغازگر کامبک تیمش بود. اما شکست مقابل ایتالیا در مرحله نیمه نهایی در بازی قرن، مانع راهیابی آلمان به فینال مسابقات شد. با وجود اینکه کتف بکن باوئر شکست، اما آلمان در آن دیدار تعویض‌هایش را انجام داده بود و وی با همان وضعیت تا پایان بازی فداکارانه تیمش را همراهی کرد. در دیدار رده بندی و در غیاب قیصر، آلمان غربی با عبور از سد اروگوئه به عنوان سوم مسابقات دست یافت. بکن باوئر باز هم در تیم منتخب مسابقات جای گرفت. دو سال پس از جام جهانی 1970 او به عنوان کاپیتان آلمان ها موفق به قهرمانی در مسابقات جام ملت های 1972 بلژیک شد. عنوانی که برای اولین بار در تاریخ کشور آلمان اتفاق می افتاد و بنابراین بکن باوئر به اولین کاپیتان تاریخ تیم ملی فوتبال آلمان بدل گشت که توانسته جام قهرمانی این رقابت‌ها را در خاک بلژیک بالای سر ببرد. در جام جهانی 1974، قیصر باز هم به عنوان کاپیتان راهی مسابقات شد و این بار با تجربه حاصل از دو جام جهانی قبل به تیمش کمک کرد تا سرانجام قهرمان شود. آلمان غربی در مرحله گروهی به عنوان تیم دوم صعود کرد. برد 1-0 مقابل شیلی و 3-0 مقابل استرالیا، با شکست مقابل آلمان شرقی همراه شد.

آلمان غربی با سه برد متوالی مقابل یوگسلاوی، سوئد و لهستان راهی فینال شد. در دیدار نهایی، بکن باوئر مامور مهار یوهان کرایوف شد و در پایان ژرمن ها موفق به کسب برد 2-1 شدند تا به عنوان قهرمانی دست یابند. تقابل میان کرایوف و بکن باوئر از آن دوئل‌های خاص تاریخ فوتبال بود

 

سال 1977 او به تیم نیویورک کاسموس ملحق شد تا بازی در آن سوی آتلانتیک را در کنار پله تجربه نماید. او پس از اینکه چند سالی در خدمت باشگاه نیویورک کاسموس بود و در لیگ حرفه‌‌ای آمریکا توپ زد، به آلمان بازگشت و در سال 1980 به هامبورگ پیوست.

 

دو سال انتهایی دوران فوتبالش را در این تیم گذراند تا اینکه در سال 1983 مجددا به نیویورک کاسموس بازگشت و با انجام 25 بازی برای این تیم از دنیای فوتبال در سن 38 سالگی خداحافظی کرد.

 

افتخارات فردی او بسیار نزدیک به دیگو مارادونا است اگرچه که بنظرم مارادونا بالاتر از او قرار میگیرد

 

۲ مورد توپ طلا

 

کرایف:

 

مشهورترین پیرو فلسفهٔ فوتبال موسوم به توتال فوتبال است که توسط رینوس میشل پایه‌گذاری شده‌است. وی یکی از با استعدادترین بازیسازان تمام تاریخ فوتبال و سمبل تیم ملی فوتبال هلند در دهه ۷۰ بوده‌است.

 

او اسماً یک مهاجم میانی بود، اما به دلیل سیستم کلی بازی، در همه جای زمین بازی می‌کرد. گاهی توپ را تا عمق زمین خودی می‌برد، گاهی ناگهان با عملی مخرب (برای حریف)، به بال راست یا چپ می‌رفت. او برای فوتبال آن زمان یک کار انقلابی بود.

 

کرویف پیش از هرچیز به خاطر قدرت تکنیکی، سرعت و قدرت رهبری‌اش شهرت داشت. با این وجود، بزرگترین نقطه قدرت او نگاه کلی اش به بازی بود که او را به عنوان یک بازیساز، متمایز می‌ساخت.

 

خانهٔ پدری اش در نزدیکی ورزشگاه اختصاصی تیم «آژاکس»، باشگاه پرآوازهٔ آمستردام قرار داشت.

 

رینوس میشل؛ مربی معروف هلندی که در آن زمان سرمربی آژاکس بود، به نبوغ و استعداد وی پی برد و در ۱۵ نوامبر ۱۹۶۴ کرویف ۱۷ ساله را برای نخستین بار در بازی مقابل تیم گرونینگن در ترکیب تیمش قرار داد. وی در این دیدار که تیمش ۱ بر ۳ بازنده شد، تک گل آژاکس را به ثمر رساند.

 

در فصل ۱۹۶۶–۱۹۶۵ بود که توجه همگان را به خود جلب کرد. بعد از زدن دو گل در مقابل دور ویلسکراخت اشترک در لیگ هلند، تبدیل به بازیکن ثابت تیمش شد. در آن فصل وی موفق شد در ۲۵ بازی، ۲۳ گل وارد دروازه حریفان کند و آژاکس با حضور او قهرمان هلند شد. سال بعد با آژاکس به هردو قهرمانی لیگ و حذفی دست یافت و خودش با زدن ۳۳ گل، آقای گل مسابقات شد. سال بعد هم موفق شد جام قهرمانی را بالای سر برده و برای دومین بار مرد سال فوتبال هلند شود. او با آژاکس به فینال جام باشگاه‌های اروپا هم رسید که در آن دیدار، ۱ بر ۴ نتیجه را به تیم ایتالیایی آ.ث. میلان واگذار کرد

 

در سال ۱۹۷۳ کار فروش مخفیانهٔ کرویف توسط آژاکس به رئال مادرید مراحل پایانی خود را طی می‌کرد، اما وی از انتخاب سرنوشت خود بدست دیگران بیزار بود. پس با بارسلونا قرارداد بست و طی مصاحبه ای اعلام کرد بارسلونا را به رئال ترجیح داده،

 

در ۱۷ فوریه ۱۹۷۴، هشت روز پس از تولد یوردی، یوهان کرویف برای اولین بار در ال کلاسیکو حضور یافت و شاید بهترین ال کلاسیکوی خود را در آن بازی جشن گرفت. بارسا در آن روز توانست رقیب سنتی خود رئال مادرید را در شهر مادرید با نتیجه ۵–۰ شکست دهد. از این بازی به عنوان پایان دوران شکست‌ها و سطح پایین‌تر بودن این تیم نسبت به رئال مادرید یاد می‌شود. در پایان همین فصل بارسا توانست بعد از ۱۴ سال بار دیگر قهرمان اسپانیا شود

 

در سال ۱۹۷۹، زمانی که بیش از ۳۰ سال سن داشت به آمریکا رفت. او قراردادی با باشگاه لس آنجلس آزتک به امضاء رساند. در آنجا فقط یک فصل ماند. فصل بعد، یک سال در شهر واشینگتن دی سی در تیم واشینگتن دیپلماتس بازی کرد.

 

 

پس از حضوری کوتاه در باشگاه اسپانیایی لوانته، به وطنش، هلند برگشت. با کسب دو عنوان قهرمانی با آژاکس در سال‌های ۱۹۸۲ و ۱۹۸۳، این تیم قرارداد کرویف را تمدید نکرد و او راهی روتردام شد. در آخرین فصل بازی‌اش در فاینورد روتردام، یک بار دیگر توانست هردو عنوان قهرمانی باشگاهی هلند را به دست بیاورد.

 

دو سال انتهایی دوران فوتبالش را در این تیم گذراند تا اینکه در سال 1983 مجددا به نیویورک کاسموس بازگشت و با انجام 25 بازی برای این تیم از دنیای فوتبال در سن 38 سالگی خداحافظی کرد.

 

جام جهانی ۱۹۷۴ با رهبری او بود که هلند در جام جهانی ۱۹۷۴ نایب قهرمان شد. او بهترین بازیکن مسابقات شناخته شد و شاید قهرمانی هلند در آن جام می‌توانست پاداش خوبی برای فوتبال زیبا و تسلط لاله‌ها در اجرای توتال فوتبال باشد. هلند در راه رسیدن به فینال، آلمان شرقی را ۰–۴ و برزیل و آرژانتین را با نتیجه مشابه ۲–۰ برد. هر دو گل بازی با آرژانتین و گل دوم بازی با برزیل، مدافع عنوان قهرمانی را کرویف به ثمر رساند

 

از نظر افتخار فردی او با اختلا کمی از مارادونا و بکن باوئر بالاتر است البته که هم سطح با مارادونا و کمی بالاتر از بکن باوئر است

 

۳ مورد توپ طلا

 

دی استفانو:

 

آلفردو استفانو دی استفانو لائوله (زاده ۴ ژوئیه ۱۹۲۶ – درگذشته ۷ ژوئیه ۲۰۱۴) بازیکن و مربی سابق فوتبال آرژانتینی-اسپانیایی است. او به عنوان یکی از بزرگترین بازیکنان تاریخ فوتبال شناخته می‌شود. وی حداقل به مدت ۳۰ سال با ۲۳ گل زده بهترین گلزن تاریخ تیم ملی فوتبال اسپانیا بود و همچنین به مدت ۴۰ سال بهترین گلزن تاریخ باشگاه فوتبال رئال مادرید بوده است. او از معدود بازیکنانی است که در سه تیم ملی مختلف (آرژانتین، کلمبیا و اسپانیا) بازی کرده است.

 

در دهه ۱۹۵۰، رقابت بین دو تیم رئال مادرید و بارسلونا بسیار بیش تر از قبل شد. جایی که آلفردو دی استفانو ستاره آن روزهای فوتبال بود و هر دو باشگاه قصد خریدش را داشتند. پس از درگیری و تلاش‌های فراوان، سرانجام دی استفانو به رئال پیوست.که اتفاقاً یکی از عوامل اصلی موفقیت‌های تیمش در آن زمان شد.وی همچنین با زدن ۱۸ گل به بارسلونا، بعد از لیونل مسی بیست و شش گله در رده دوم بهترین گلزنان تاریخ ال کلاسیکو محسوب می‌شوند.

 

این مهاجم به همراه باشگاه رئال مادرید و در فاصله سال‌های ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۰ پنج بار پیاپی قهرمان اروپا شد و در همه فینال‌ها گلزنی کرد.

 

افتخارات فردی او تقریبا همپایه ی کرایف است البته که بنظرم او بالاتر تر از کرایف قرار میگیرد(از نظر افتخارات فردی) چون در سال ۱۹۸۹ در نبرد با کرایف بر او پیروز و برنده ی سوپر توپ طلا شد

 

۲ مورد توپ طلا

 

۱ مورد سوپر توپ طلا

 

رتبه بندی نهایی(نظر شخصی)

۱_لیونل مسی

۲_کریستیانو رونالدو

۳_پله

۴_دیگو مارادونا

۵_فرانتس بکن باوئر

۶_یوهان کرایف

۷_آلفردو دی استفانو