طرفداری | بیست و هشتم ژوئن 1994. استادیوم استنفورد سن فرانسیسکو میزبان بازی سوم گروه B بین روسیه و کامرون در جام جهانی 1994 آمریکا بود. روسیه در دو بازی قبلی مقابل سوئد و برزیل، شکست خورد اما شیرهای رام نشدنی که در دوره گذشته شگفتی سازی کرده بودند، با شکست برابر برزیل و تساوی برابر تیم منطقه اسکاندیناوی، فقط یک امتیاز داشتند. این یعنی هم روسیه و هم کامرون فقط به یک معجزه نیاز داشتند تا به تبدیل شدن به سومین تیم برتر، راهی مرحله حذفی شوند.

امیدهای روسیه فقط به یک تار مو بند بود اما آنها امید زیادی برای کسب اولین پیروزی شان در تاریخ جام جهانی داشتند. روسیه با سیستم 1-3-2-4 بازی می‌کرد و تنها مهاجم در دسترس آنها در این بازی، مهاجمی جوان و بی تجربه به نام اولگ سالنکو بود. یوران رادچنکو، مهاجم اصلی تیم ملی روسیه به خاطر مصدومیتی خفیف مقابل برزیل، صد درصد آماده نبود  و سرمربی روسیه تصمیم گرفت ریسک کند و سالنکو را به یوران رادچنکو که مهاجم اصلی بنفیکا بود، ترجیح دهد. سالنکو یک فصل موفق را در لوگرونیس در لالیگای اسپانیا سپری کرده بود و توانست 16 گل در لیگ اسپانیا به ثمر برساند. تنها گل اولگ سالنکو برای تیم ملی روسیه، مقابل سوئد در همین جام به ثمر رسیده بود اما او در دیدار روسیه و کامرون، یک روز تاریخی را سپری کرد؛ دیداری که در تمام ادوار جام جهانی جاودانه شد.

در دقیقه 16 بازی روسیه و کامرون، اولگ سالنکو با یک ضربه لایی، دروازه سونگوئو، دروازه بان کامرون را باز کرد تا روسیه 1-0 پیش بیفتد. همین گل باعث شد شیرازه کامرون از هم پاشیده شود زیرا آنها با حمله های احساسی، از هم گسیخته شدند و فرصت برای ضدحملات روسیه فراهم شد. در دقیقه 41 وقتی بازیکنان کامرون مشغول اعتراض به داور برای گرفتن خطا بودند، روس‌ها توانستند با یک ضدحمله عالی کامرون را غافلگیر کنند. موقعیت دو به تک؛ سیمبالار و سالنکو از روسیه برابر سونگوئوی بی چاره که تک و تنها درون دروازه بود قرار گرفتند. سیمبالار در حرکتی سخاوتمندانه توپ را به سالنکو رساند و مهاجم روس ها، ضمن ثبت بریس، بازی را 2-0 کرد.

در پایان نیمه اول، روسیه صاحبه ضربه پنالتی شد؛ اولگ سالنکو پشت توپ ایستاد و ضربه را به سمت راست دروازه زد تا نیمه اول با برتری 3-0 روسیه تمام شود. روژه میلا، کاپیتان تیم ملی کامرون که در جام جهانی 1990 از عناصر اصلی شیرهای رام نشدنی در راهیابی به یک چهارم جام جهانی بود، توانست در نیمه دوم گلزنی کند و با 42 سال سن، به مسن ترین گلزن تاریخ جام های جهانی تبدیل شود، رکوردی که دست نیافتنی به نظر می‌رسد. با این حال، رکورد میلا آخرین رکورد این مسابقه ماندگار نبود. اولگ سالنکو در دقایق 72 و 75 هم دروازه کامرون را باز کرد تا بازی 5-1 شود، جالب این جاست که گل پنجم او هم با لایی به دروازه بان به ثمر رسید. سالنکو پنج گل در این مسابقه به ثمر رساند تا یکی از بهترین نمایش های انفرادی تاریخ جام های جهانی را داشته باشد. این رکورد حتی برای لیونل مسی و کریستیانو رونالدو، دو فوق ستاره دنیای فوتبال امروز هم دست نیافتنی به نظر می‌رسد؛ اولگ سالنکو اولین و تنها بازیکن تاریخ جام های جهانی است که توانسته در یک مسابقه، 5 گل به ثمر برساند. این پایان کار روسیه نبود؛ آنها یک گل دیگر هم زدند تا در نهایت با نتیجه 6-1 پیروز شوند. با این حال چنین نتیجه‌ای برای صعود روسیه به دور بعد کافی نبود اما اولین پیروزی آنها در جام جهانی در کمال اقتدار به دست آمد. 

پس از سوت پایان بازی، اولگ سالنکو و روژه میلا، دو رکوردشکن بزرگ در این بازی، با یکدیگر عکس گرفتند و سوژه عکاسان جور شد اما خبرنگاران برای سوال از ستاره روسیه در این بازی به دردسر افتادند زیرا سالنکو و رادچنکو به اتاق کنترل دوپینگ برده شدند تا نمونه ادرار دهند. با توجه به افت آب بدن بازیکنان در گرمای تابستان کالیفرنیا، آنها برای تحویل نمونه ادرار به یک ساعت و نیم زمان نیاز داشتند. سالنکو پس از بازی، متوجه نشد که یک رکورد افسانه‌ای ثبت کرده است:

من در طول بازی به رکورد فکر نکردم. چیزهایی را از بلندگوی داخل استادیوم شنیدم اما وقتی روی بازی متمرکز هستید، نمی‌توانید به جزییات دقت کنید. و البته صحبت های سخنگو به زبان انگلیسی بود. 

اولگ سالنکو و روژه میلا، دو رکورد شکن دیدار روسیه و کامرون

به لطف عملکرد بی نظیر مقابل کامرون، اولگ سالنکو با ثبت 6 گل در 2 بازی به همراه هریستو استویچکوف از بلغارستان به عنوان آقای گل جام جهانی 1994 دست یافت. پیش از سالنکو و استویچکوف، ماریو کمپس، پائولو روسی و گری لینه کر با 6 گل توانسته بودند آقای گل جام جهانی شوند. سالنکو حین ثبت این رکورد، 24 ساله بود و این یعنی درخشش در جام جهانی می‌توانست سکوی پرتاب او در آینده باشد و او در همان تابستان راهی والنسیا شد.

سالنکو داستان زندگی جالبی هم دارد. در اکتبر 1969 در لنینگراد (امروزه سن پترزبورگ) از پدری اوکراینی و مادری روس زاده شد. او فوتبالش را در باشگاه زنیت لنینگراد (زنیت سن پترزبورگ کنونی) آغاز کرد. در نوجوانی، یک بار به خاطر درگیری فیزیکی شدید با پسر یکی از سران ارشد کا گ ب، ماه‌ها به دردسر افتاد اما در نهایت توانست به تیم اصلی زنیت لنینگراد راه یابد. درخشش او در تیم ملی جوانان شوروی و زنیت لنینگراد باعث شد سرهنگ والری لوبانوفسکی، او را به دینامو کیف، قدرتمند ترین تیم شرق اروپا ببرد. با این انتقال، اولگ سالنکو به نخستین فوتبالیست اتحاد جماهیر شوروی تبدیل شد که در ازای مبلغ مشخص، به تیم دیگری می‌رود؛ مبلغ انتقال چیزی حدود 70 هزار یورو بود.

در ادامه، اتحاد جماهیر شوروی از هم فرو پاشید و کشورهای شوروی، اعلام استقلال کردند. سالنکو ابتدا تصمیم گرفت برای اوکراین، سرزمین پدری اش بازی کند. در اولین بازی تاریخ تیم ملی اوکراین، سالنکو مقابل مجارستان به میدان رفت. با این حال در ادامه او حس کرد که تعلق خاطر بیشتری نسبت به روسیه دارد تا اوکراین؛ بنابراین سالنکو تصمیم گرفت با امید بازی در جام جهانی 1994، برای تیم ملی روسیه به میدان برود. به همین خاطر او از دیناموکیف جدا شد تا به لوگرونیس، تیم تازه صعود کرده به لیگ اسپانیا بپیوندد. در دو سال، سالنکو 23 گل برای لوگرونیس زد و این تیم را در لیگ اسپانیا حفظ کرد. رویای اولگ محقق شد و توانست او تیم ملی روسیه را در جام جهانی همراهی کند اما در ادامه تاریخ سازی هم کرد. 

در پی تاریخ سازی در جام جهانی، اولگ سالنکو راهی والنسیا شد اما عملکرد او در جمع خفاش‌ها خیلی چشمگیر نبود؛ 7 گل در 28 بازی و این چیزی نبود که والنسیا از آقای گل جام جهانی انتظار داشت. در ادامه سالنکو با انتقالی 3 میلیون یورویی از والنسیا به رنجرز اسکاتلند پیوست و او ضمن کسب عنوان قهرمانی لیگ اسکاتلند، در لیگ قهرمانان اروپا هم بازی کرد و دو بار مقابل یوونتوسِ مارچلو لیپی قرار گرفت. سالنکو حالا دیگر سایه‌ای از قهرمان عصر تابستانی سن فرانسیسکو در 1994 بود و اولگ رومانتسف، سرمربی روسیه او را دیگر به تیم ملی دعوت نکرد؛ پرونده بازی های ملی سالنکو در تیم ملی روسیه با 6 گل در 8 بازی پایان یافت، تمام گل های او در جام جهانی 1994 به ثمر رسید!

سالنکو در زمستان 1996 از رنجرز جدا شد و به استانبول اسپور ترکیه، تیم تازه صعود کرده به لیگ ترکیه پیوست و توانست بدون فشار، 11 گل در 15 بازی بزند. در 27 سالگی، سالنکو با مصدومیت شدیدی از ناحیه زانو روبرو شد؛ او دو بار در اسپانیا و یک بار در آلمان تحت جراحی قرار گرفت اما نتوانست ریکاوری کند و در آمریکا و شهر زادگاهش در جستجوی درمان بود. سه سال بعد، سالنکو به فوتبال برگشت و در کوردوبای اسپانیا به میدان رفت اما تنها پس از سه بازی، او از این تیم دسته دومی جدا شد. سالنکو آخرین تلاش هایش برای فوتبال بازی کردن را در تیم نه چندان شناخته شده پوگون شزچین لهستان انجام داد؛ او منتظر تماسی از تیمی اوکراینی بود اما هیچ تیمی از اوکراین او را نخواست. شش سال پس از درخشش در سن فرانسیسکو، فوتبال سالنکو در 30 سالگی به بدترین شکل ممکن به خاطر مشکلات بدنی پایان رسید. 

پس از تجربه ناموفق در ادامه فوتبال، سالنکو در تلویزیون اوکراین مفسر شد و در ادامه وارد رشته فوتبال ساحلی شد. او در سال 2003، سرمربیگری تیم ملی فوتبال ساحلی اوکراین را عهده دار بود. با این حال، نام سالنکو همیشه در تاریخ جام های جهانی، جاودانه خواهد بود؛ هم به خاطر آقای گلی و هم به خاطر زدن پنج گل در یک بازی. پس از جام جهانی 1994، استویچکوف به سالنکو گفت:

باید از من ممنون باشی که در طول جام، گل دیگری نزدم.

سالنکو هم در پاسخ به استویچکوف گفت:

تو هم باید از من ممنون باشی که گل دیگری مقابل کامرون نزدم.