گروه فرهنگی: تهرانِ قدیم، با خیابان‌های سنگ‌فرش‌شده و کوچه‌های باریکش، حال و هوایی داشت که امروز تنها در خاطرات می‌توان یافت. خیابان لاله‌زار، شاه‌راهِ هنری و فرهنگی، جایی بود که هر صبح با صدای چرخ‌های کالسکه‌ها و فروشندگان دوره‌گرد بیدار می‌شد. خیابان نادری، با کافه‌ها و کتاب‌فروشی‌های کوچک و پُر از زندگی، پاتوق روشنفکران و اهل قلم بود.

به گزارش بولتن نیوز ، بوی نان تازه از نانوایی‌های محلی و صدای بچه‌هایی که در کوچه‌های خاکی بازی می‌کردند، همه و همه جزء جدانشدنی از زندگی روزمره‌ی تهران بود. بافت محله‌هایی چون سنگلج و عودلاجان، حکایت از تهران‌نشینانی داشت که در خانه‌های آجری با حوض‌های فیروزه‌ای رنگ زندگی می‌کردند، جایی که در هر گوشه‌ای گلدان‌های شمعدانی، نماد زندگی و طراوت بود.

تهرانِ آن زمان، شهری بود که با تمام سرعتش، هنوز برای آرامش و گفتگوهای عصرانه در سایه درختانش وقت داشت. این خاطرات و حال و هوای نوستالژیک، امروز در هیاهوی برج‌های بلند و بزرگراه‌های پر رفت و آمد رنگ باخته، اما برای بسیاری از تهرانی‌ها همچنان یک گنجینه‌ی بی‌قیمت از خاطرات شیرین و آرامش‌بخش است.

مرتضی احمدی، هنرمندی که صدای گرم و خاصش در قلب تهرانی‌های قدیم جاودانه شده، از چهره‌های برجسته‌ هنر ایران بود. او با لحن و گویش منحصر به فردش، نوستالژی تهران قدیم را زنده می‌کرد. صدای او پر از حس و حال کوچه‌بازارها، نغمه‌های گذشتگان و فرهنگ پایتخت بود؛ از ترانه‌های لاتی گرفته تا روایت‌های فولکلوریک. در آثارش، شوق و اندوه همزمان احساس می‌شد، گویی هر بار که سخن می‌گفت، شنونده را به کوچه‌های باریک و سنگ‌فرش‌ شده‌ تهران قدیم می‌برد؛ جایی که عطر چای و صدای قهوه‌خانه‌ها در هوا پیچیده بود. صدای احمدی نه فقط بازگوکننده تاریخ تهران، بلکه آیینه‌ای بود برای ثبت و پاسداشت هویت فرهنگی مردمی که با هر نغمه او به گذشته‌های دور سفر می‌کردند.