گروه ورزشی: اتفاقات دو هفته اخیر فوتبال ایران را که مرور می‌کنیم با ملغمه‌ای حیرت‌آور مواجه می‌شویم که مشخص نیست چه اتفاقاتی درون آن رخ می‌دهد. از میزبانی آبروبر در فولادشهر و آن استادیوم کوچک با کیفیت چمن نازل و یک تحقیر ملی به علت ناتوانی مدیران فدراسیون فوتبال تا شاهکار قلعه حسن‌خان و تمرین الغرافه در تاریکی محض. حقیقتش هم وقتی مهدی تاج مصاحبه کرد و از برگزار نشدن لیگ در صورت محقق نشدن شرایط مورد نظر کنفدراسیون فوتبال آسیا و فدراسیون فوتبال ایران دم زد، ما باور نکردیم و می‌دانستیم فدراسیون تحت مدیریت او ناتوان‌تر از این است که بتواند از پس چنین لافی بربیاید.
به گزارش بولتن‌نیوز، لاف واژه دقیقی است برای آن چیز‌هایی که تاج وعده داده بود. وارد نشدن بد‌ون بلیت و قاچاقی تماشاگران، نصب دوربین‌های چهره‌زن و ناظر بر سکوها، رسیدن استادیوم‌ها به شرایط استاندارد، چمن‌های با کیفیت ووو. کدام این‌ها محقق شدند؟! بازی تراکتور و پرسپولیس در تبریز با آن حضور چندین برابری فروش بلیت و حضور طرفدار محروم سپاهان در ورزشگاه، مثال‌های دم دستی برای تنها دو موضوع تکراری و محقق نشده فوتبال ایران هستند. فوت طرفدار ملوان با اهمال کاری مسئولان برگزاری بازی و کمبود آمبولانس که در هفته‌های قبل نیز مشکل مهمی پیرامون بازی‌ها بود و همواره با تأخیر به استادیوم‌ها می‌رسید، دیگر مسأله‌ای است که در مقابل ما قرار دارد.
اتفاقات شب گذشته در ورزشگاه شهر قدس را باید یک فاجعه تمام عیار در سطح بین‌المللی برای فوتبال ایران نامید. میزبانی دو تیم الاهلی عربستان از پرسپولیس و استقلال از الغرافه قطر در قلعه حسن‌خان را با هم مقایسه کنید. یک طرف استادیومی که گویا به جای چمن در آن فرش پهن کرده‌اند و در یک سو با زمینی مواجه هستیم که یک روز قبلش کارگران مشغول وصله پینه کردن آن هستند و شبیه لحاف چهل تکه است. بماند که با همین کار هم باز با یک زمین ناهموار و پر از چاله مواجه هستیم.
به موارد بالا حادثه دیروز ورزشگاه شهر قدس و تکرار در اختیار نگذاشتن آمبولانس به مجروحین و میزبانی از بازیکنان بین‌المللی الغرافه در تاریکی مطلق را هم که اصافه کنیم با معجونی از بی‌کفایتی، ناکارآمدی و بی‌توجهی به منافع ملی رو‌به‌روییم که نمی‌توان به سادگی از کنار آن عبور کرد. مسئولان پرسپولیس هم باید از وضع فعلی ورزشگاه شهر قدس درس بگیرند و تا دیر نشده ورزشگاه میزبان خود را تغییر دهند. امتداد این وضع به ضرر حیثیت بین‌المللی کشور است و تصویر خوبی از ایران و ظرفیت‌هایش به خارج مخابره نمی‌کند.
∎