صاحب‌خبر - موزه ملی ورزش، المپیک و پارالمپیک روز گذشته، پنجم دی‌ماه و در سال‌روز تولد غلامرضا تختی برای نخستین بار از نامه دست‌نویس ناصر گیوه‌چی(آزادکار نامدار ایران و دارنده نقره المپیک ۱۹۵۲ هلسینکی و برنز بازی‌های آسیایی ۱۹۵۸ توکیو) خطاب به غلامرضا تختی رونمایی کرد. این نامه در حکایت فرزندان سرزمینی است که در لا‌به‌لای برگ‌های آن با پهلوانی قد کشیده‌اند و دوستی و مرام و جوانمردی را چون آموزگاری به یاد گار گذاشته‌اند. در سال 1334 ناصر گیوه‌چی همراه غلامرضا تختی راهی سفری زیارتی می‌شوند و تا آستان بوسی مولا علی(ع) می‌روند اما گیوه‌چی به تهران بازمی‌گردد و تختی را ترک می‌کند. با این حال دغدغه رها کردن یارش در دیاری دیگر در ذهن‌اش باقی می‌ماند و همین مسئله باعث می‌شود تا در تاریخ 22 فروردین ماه همان سال نامه‌ای مملو از تاسف تنها گذاشتن تختی بنویسید و چنین بگوید: «حضور محترم برادر عزیزم آقای غلامرضا تختی، پس از عرض سلام و اظهار ارادت امیدوارم که وجود شریف در زیر سایه حضرت حسین بن علی علیه السلام محفوظ باشد. باری اگر از راه لطف جویای حال این جانب باشید بحمدلله سلامتی حاصل است، به‌جز دوری دیدار شما آن‌هم امید دارم ان شاءا... به‌زودی زود دیدارها تازه شود. باری بنده خیلی (متاسفم) که تنها آمدم طهران شما را گذاشتم. امیدوارم که عفو می‌شود. جریان خودم را برای شما مفصل شرح دادم. امیدوارم که باعث گله نباشد. از لحاظ پولی در مضیقه بودم و اطمینان نداشتم پول برایم بفرستند. تو را به پنج عمام(امام) که قفلش را گرفتیم قصمت( قسمت) می‌دهم هرچه قدر پول لازم شد، برایم بنویسید یا تلگراف شود، فوری برایت می‌فرستم انشاا... فراموش ننمایید. در طهران آقای زندی و تمام ورزشکاران از من سوال نمودند که چرا آقای تختی را گذاشتی برود. بنده هم گفتم می‌روند به شام و بیروت دوماه می‌مانند و بر‌می‌گردند... زیاده وقت شما را نگیرم. بقاء موفقیت شما را از حضرت احدیت خواستارم. خدا را قسم می‌دهم بحق حسین بن علی موراد(مراد) شما را بدهد. جواب نامه را فوری بدهید منتظرم.» قربان- ناصر گیوه چی∎​