در یادداشت دکتر علیرضا فارسی آمده است:

۱- اصل وجود کنکور در کشور اشتباه و در همه کشورها تحصیل آزاد است و هرکس می‌تواند در رشته مورد علاقه ثبت نام کند و اگر توان اخذ مدرک داشت، دانش آموخته می‌شود. برخی دانشگاهها با پرداخت هزینه است و برخی بسته به کیفیت دانشجو حتی بورسیه می‌کنند و حقوق میدهند.

۲- در کشور ما در دانشگاههای خوب، هر خارجی اعم از افغان، عرب، هندی، پاکستانی، افریقایی و... با پرداخت شهریه از هر کشوری وارد هر رشته‌ای می‌شود و تحصیل می‌کند، حال تحصیل ۱۰ نفر مدال‌آور و افتخارآفرین کشور که هر چهارسال یکبار ممکن است اتفاق بیفتد اشکالی وارد نمی‌کند، این درحالی است که خوشبین باشیم و نپذیریم که فرزندان پولدارها و رانتخواران بدون قبولی روی صندلیهای علمی می‌نشینند.

۳- برخی پزشکان اذعان کرده‌اند حالا که به ورزشکاران قهرمان المپیک اجازه ورود برای تحصیل پزشکی می‌دهید به ما هم مقام قهرمانی بدهید! پاسخ این افراد این است که قهرمان المپیک بالاترین مقام در بالاترین آوردگاه جهانی است و حتی از بزرگترین جایزه‌های علمی مانند نوبل و... هم دشوارتر است. اگر شما عالمان توانستید در رشته خودتان بالاترین مقام در دنیا را کسب کنید که تاکنون بجز مریم میرزاخانی شخص دیگری نبوده است، بیایید و طلب هرچیزی بکنید. علاوه بر اینکه از المپیک ١٩۴٨ تا پیش از المپیک پاریس، ورزش ایران در ١٧ دوره ٧۶ مدال کسب کرده؛ میانگین سالی یک مدال. این تعداد مدال از اعتبار بی‌بدیل نشان المپیک حکایت دارد.

۴- اکنون که در این شرایط هجمه جهانی علیه مردم ایران و کشورمان بدنبال تحریک ورزشکاران و جوانان برای خروج از کشور است، جذب ورزشکاران مدال‌اور المپیک در ایجاد روحیه و انگیزه برای بقیه جوانان از ضروریات بوده و اجازه برای تحصیل نخبگان در دانشگاهها مشکلی را به همراه نخواهد داشت و لازم است به تمام مدال‌آوران علمی، ورزشی، هنری و... در سطح جهانی فرصت ادامه تحصیل در رشته های مورد علاقه داده شود.

علیرضا فارسی

استاد دانشگاه شهید بهشتی