از فرش تا عرش

سه سال قبل در چنین روزهایی ناهید کیانی سرخورده از شکست مقابل کیمیا علیزاده، بدون کسب افتخار از توکیو به تهران بازگشت و در فرودگاه کسی به جز خانواده‌اش به استقبال این قهرمان ملی نرفته بود. حالا اما او می‌داند قرار است وقتی به وطن برمی‌گردد، برایش سنگ تمام بگذارند و این نمونه عالی فراز پس از فرود است. کیانی با کسب مدال نقره المپیک ۲۰۲۴ تبدیل به نخستین بانوی ایرانی شد که توانسته به فینال یک رقابت در المپیک برسد و بهترین نتیجه ممکن تاکنون را هم به دست آورد. نمی‌شود تلاش فوق‌العاده او را زیر سوال برد، ولی شاید ظرف آرزوهایش با رسیدن به دیدار نهایی پر شد وگرنه که کیانی توانایی کسب خوش‌رنگ‌ترین مدال ممکن را هم داشت. فروتنی او پس از این افتخار بزرگ هم برای مردم شیرین بود؛ درست به اندازه درخشش یک زن ایرانی در میدان‌های بین‌المللی.

ظهور یک پدیده

اما قبل از ناهید، چراغ اول تکواندو را جوان ۱۹ ساله‌ای روشن کرد که پیش از این نامش برای ورزش‌دوستان خیلی آشنا نبود. مدال برنز مبینا نعمت‌زاده هم از آن دستاوردهایی است که به وقوع پیوستن آن علاوه بر شادی زاید‌الوصف این روزها، نوید یک آینده روشن را هم به ورزش ایران می‌دهد. به شرطی که از تمام پتانسیل او استفاده شود و خودش هم سقف خواسته‌هایش را روی طلایی شدن در آینده ببیند. وقتی دو ورزشکار بانوی یک رشته موفق به کسب مدال در بالاترین رویداد ورزشی دنیا می‌شوند – آن‌هم در شرایطی که تاریخ ایران پیش از این تنها یک مدال‌آور خانم داشته – یعنی باید از مربیان تیم ملی، مدیران فدراسیون و سیاست‌های آنها به نیکی یاد کرد. باید امید داشت این موفقیت‌ها مقطعی نباشد و امثال مبینا و جوانان مستعدی مثل او بیشتر کشف شوند و به آنها بها داده شود.

حواشی

اما مگر می‌شود یکی از مهم‌ترین اتفاقات تاریخ کاروان ورزش ایران در المپیک رقم بخورد و هیچ اتفاق عجیبی در حاشیه آن رخ ندهد؟ خود مبینا طراح اصلی یک موج بزرگ بود؛ با درخواستی که پس از کسب مدال برای حضور در یک دانشگاه معتبر و تحصیل در رشته مورد علاقه‌اش داشت. هرچند بلافاصله رئیس دانشگاه آزاد هم این تقاضا را اجابت کرد و گفت قوانین اجازه پذیرش بدون کنکور مدال‌آور تکواندوی ایران را می‌دهد. این موضوع با واکنش‌های مثبت زیادی مواجه شد، اما برخی هم اعتقاد داشتند چنین بدعتی مانند این است که یک نخبه علمی تقاضای حضور در تیم ملی را داشته باشد! اما مدال ناهید هم بدون ماجرا نبود؛ درست پس از مسابقه پایانی وقتی وزیر ورزش برای تبریک به سمت کیانی رفت، او را «کیمیا خانم» خطاب نمود که خود کیانی نامش را به کیومرث هاشمی یادآوری کرد! حالا اینکه سطح اشراف نفر اول ورزش مملکت در همین حد است یا اینکه او از خود ورزشکار هم بیشتر استرس داشته که نتوانسته حتی نامش را درست به خاطر بیاورد، سوالی است که شخص هاشمی باید به آن پاسخ بدهد. عجالتا همین‌که وزیر یادش مانده که برای رشته‌های مدال‌آور در سالن حاضر شود، خودش جای شکر دارد!