در توضیح این اثر آمده است: «شهرزاد بخشی از پاسخی است به پرسشی که همواره برای مشایخی مطرح بوده است. او از خود می‌پرسد، چه می‌شد اگر جامعه موسیقی ایران گرفتار یک خواب چندصدساله نمی‌شد؟ آنچنان غفلتی که حتی به‌درستی نمی‌دانیم چه مدت گرفتار آن بوده‌ایم. مشایخی در یک سفر فرضی که به مجموعه پنج‌گانه‌ای برای پیانو انجامید، ظرفیت تکامل و انبساط، موسیقی ایران را ملموس کرد. مجموعه پنج‌گانه عبارت است از: «داستان‌های کوتاه» اپوس ۱۰۶، «نامه» اپوس ۱۱۰، «در جست‌وجوی زمان از‌دست‌رفته» اپوس ۱۱۱، «کریستال شماره‌های یک و دو» اپوس ۱۱۳ و «شهرزاد» اپوس ۱۱۵. داستان «شهرزاد» که زاده تخیل مشایخی است، بهانه‌ای می‌شود برای جست‌وجو و بیان اندیشه‌های فلسفی او. این ماجرا در مورد شهرزاد قصه‌گو نیست، بلکه تحلیلی است از اینکه چگونه انسانی شبیه به شهرزاد قصه‌گو می‌شود. تئوری چندصدایی مشایخی اساس پی‌ریزی این قطعه قرار می‌گیرد. او سفر خود را از یک ترانه ساده و زیبای کردی آغاز می‌کند، و با عبور از موسیقی کلاسیک ایرانی در گستره گام تعدیل‌شده، به آستانه آتنالیته می‌رسد.»
علیرضا مشایخی متولد 1318 از بزرگ‌ترین آهنگ‌سازان معاصر ایران است و برخی او را پایه‌گذار موسیقی مدرن در کشور و از نخستین آهنگ‌سازان مدرنیست ایرانی می‌دانند.
نظر شما