بسیاری از کشور‌ها، مقامات سیاسی، متفکرین، آزاد‌اندیشان، اندیشکده‌ها، تحلیل‌گران، اندیشکده‌ها و سازمان‌های حقوق‌بشری، بارها و بارها از سیاست‌های و برخورد‌های دوگانه غرب در مواجه با رویداد‌های مختلف سخن گفته‌اند. می‌توان از مسابقات المپیک به عنوان بزرگترین رویداد ورزشی جهان به عنوان بزرگترین نمایشگاه این استاندارد‌های دوگانه نام برد.
علیرغم تمام اعتراضات و درخواست‌های جهانی برای محرومیت «رژیم صهیونیستی» از شرکت در رویداد المپیک 2024 به دلیل جنایت نسل‌کشی و نقض حقوق بشر، کمیته بین‌المللی المپیک مسابقات را در روز 26 جولای با حضور جنایتکاران صهیونیست آغاز کرد. اجازه شرکت به رژیم اسرائیل که در عرض 300 روز حدودا 40 هزار نفر را با اکثریت زنان و کودکان به شهادت رسانده است به نوعی مشروعیت بخشی به این جنایات است.
از گذشته تا امروز، کمیته بین‌المللی المپیک از حضور چندین کشور در رویداد المپیک به دلیل نقض حقوق بشر جلوگیری کرده است:
آفریقای جنوبی
سال‌های 1964-1992
تبعیض نژادی رژیم آپارتاید
رودزیا(زیمباوه فعلی)
سال 1972
تبعیض نژادی رژیم آپارتاید
اتریش، مجارستان، بلغارستان، ترکیه
سال 1920
مشارکت در جنگ جهانی اول
آلمان و ژاپن
سال 1948
مشارکت در جنگ جهانی دوم
افغانستان
سال‌های 2000 و 2004
حاکمیت طالبان
روسیه
سال‌های 2022 و 2024
جنگ با اوکراین
بلاروس
سال 2024
مشارکت در جنگ اوکراین
با این حال، رژیم اسرائیل که اکثریت ورزشکاران آن نظامی هستند و در نسل‌کشی و جنایات غزه مشارکت فعال داشته و دارند، به راحتی در این رویداد شرکت کردند.
در 22 جولای، کمیته المپیک فلسطین از IOC (کمیته بین‌المللی المپیک) خواستار حذف رژیم اسرائیل شد. این درخواست به راحتی رد شد و این کمیته چشمان خود را بر نسل‌کشی غزه بست. هرچند مردم ساکت نماندند و صدها نفر از معترضان در فرانسه، نسبت به انفعال کمیته بین‌المللی المپیک دست به اعتراضات کوچک و بزرگ زدند. تماشاچیان این رویداد همچنین اعتراض خود را با هو کردن کاروان رژیم در افتتاحیه و همچنین با فریاد «آزادی فلسطین» در سکو‌ها نشان دادند.
علاوه بر اعتراضات تماشاچیان، تا کنون یک ورزشکار الجزایری به اسم مسعود دریس از مسابقه با جودوکار صهیونیست خودداری کرد و از مسابقات محروم شد. البته این اولین بار نیست، سال 2020 هم فتحی نورین، جودوکار دیگر الجزایری به همین دلیل به مدت 10 سال از کار محروم شد. اما گفت: اگرچه برای رسیدن به المپیک سخت کار کرده‌ایم، اما آرمان فلسطین از همه اینها بزرگتر است.
آرش میراسماعیلی جودوکار ملی‌پوش کشورمان هم در المپیک آتن سال 2004 به دلیل خودداری از برخورد با رقیب صهیونیست، از جریان رقابت‌ها حذف شد.
ورزش سیاسی نیست!
این جمله کلیشه‌ای را بارها شنیده‌ایم، اما واقعیت این است که رژیم اسرائیل همیشه از رویداد‌های ورزشی به عنوانی ابزاری سیاسی برای پاکسازی و تظاهر به پاکدستی خود در جامعه بین‌المللی استفاده و سعی می‌کند.
کمیته بین‌المللی المپیک با اجازه ورود رژیم اسرائیل به مسابقات، در واقع یک سکوی بین‌المللی برای مشروعیت بخشی به نسل‌کشی و عادی‌سازی آپارتاید در اختیار این رژیم گذاشت و این اقدام به هیچ‌وجه ناآگاهنه نیست.
رژیم آپارتاید اسرائیل مدتهاست که حق مردم فلسطین را برای شرکت در مسابقات ورزشی با اقداماتی مانند کشتن ورزشکاران، تخریب ورزشگاه‌ها و ایجاد محدودیت برای تیم‌های ورزشی به منظور جلوگیری آن‌ها در شرکت از مسابقات خارج از کشور فلسطین، زیر پا می‌گذارد.
از زمان آغاز نسل‌کشی غزه تاکنون:
- بیش از 300 ورزشکار فلسطینی به شهادت رسیده‌اند.
- حداقل 50 ورزشگاه تخریب شده است.
- یکی از قدیمی‌ترین استادیوم‌های فلسطین به اردوگاه کار اجباری تبدیل شده است.
- این جنایات یکی از اصول اساسی منشور المپیک را نقض می‌کند: «ورزش یک حق برای تمام آحاد بشر است».
