"الیاس خوری" دانشجوی حقوق در دانشگاه میشیگان در تحلیلی که در وب‌سایت تلویزیون الجزیره منتشر شده، دلایل حمایت آمریکا از جنایات رژیم اسرائیل را برمی‌شمارد. متن کامل این مقابله به شرح زیر است:
اسرائیل اردوگاه غزه را از تأمین نیازهای ضروری زندگی مانند غذا، آب، دارو، بهداشت، برق و سوخت محروم کرده و با هدف قراردادن زیرساخت‌های غیرنظامی، اکثریت ساکنان غزه را بی‌خانمان کرده است.
هیچ‌کدام از اهداف نظامی اسرائیل مستلزم نابودی کامل غزه نیست. کشتن 40 هزار فلسطینی – تعداد تلفات بر اساس برخی برآوردها می‌تواند به 186 هزار نفر برسد – و زخمی‌کردن تعداد بیشتری از آنها و همچنین تخریب سیستماتیک و عمده دانشگاه‌ها، مدارس، بیمارستان‌ها و محله‌های غزه هیچ هدف راهبردی روشنی را دنبال نمی‌کند. اگر اسرائیل بخواهد غزه را اشغال و ضمیمه کند، از قرار معلوم می‌خواهد چیزی بیش از یک منطقه ویران‌شده را به ارث ببرد.
درحالی‌که رفتار اسرائیل غیرمنطقی به نظر می‌رسد، تل‌آویو از حمایت بی‌قیدوشرط نزدیک‌ترین متحدش – ایالات متحده – هم برخوردار است. حمایت "آهنین" واشنگتن از نسل‌کشی فلسطینیان، اقتدار بین‌المللی و ادعای حمایت از نظام بین‌الملل مبتنی بر قوانین را از بی‌اثر کرده است.
بسیاری بی‌منطقی فاحش اسرائیل را به احساس تحقیر ناشی از حمله حماس در 7 اکتبر نسبت می‌دهند. این هیجان بیش از حد، تغییر سیاست اسرائیل به افراط‌گرایی را تسریع کرد که اکنون آشکارا نسل‌کشی را جشن می‌گیرد. لفاظی "هم‌زیستی مسالمت‌آمیز" از بین رفته است و "بنیامین نتانیاهو" نخست‌وزیر اسرائیل، وعده "پیروزی کامل" را می‌دهد.
تاریخ می‌تواند به ما سرنخی از معنای این عبارت بدهد. این عبارت به طرز وحشتناکی شبیه کلمه آلمانی “Endsieg” است که به معنای "پیروزی نهایی" ترجمه می‌شود و به تحقق کامل جاه‌طلبی‌های نسل‌کشی رژیم نازی اشاره دارد. درحالی‌که 7 اکتبر ممکن است رفتار اسرائیل را توضیح دهد، اما به‌سختی می‌تواند همدستی آمریکا را روشن کند. بدون شک، ایالات متحده متحد حامی مالی قابل‌اعتمادی برای اسرائیل است، اما تا همین اواخر به دلیل ملاحظات بین‌المللی متعدد، همواره سعی می‌کرد خود را به‌عنوان یک میانجی بی‌طرف بین اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها معرفی کند. این احتیاط اکنون از بین رفته است. ایالات متحده، حتی زمانی که با لفاظی خواستار "خودداری" یا "آتش‌بس" است، به طور واضح از تمام مراحل جنگ ویرانگر اسرائیل در غزه حمایت کرده است.
حمایت واشنگتن قابل‌توجه است. "جو بایدن" رئیس‌جمهور آمریکا از ابتدای تجاوز از اسرائیل حمایت کامل کرده است. اما ایالات متحده و اسرائیل جوامعی متمایز با منافعی اغلب متفاوت هستند اینجا این سؤال مطرح است که آیا مواضع امریکا و اسرائیل دستکم در مورد جنگ باید اندکی متفاوت باشد؟
آیا ممکن است لابی اسرائیل به‌سادگی سیاست خارجی امریکا را دیکته کند؟ گروه‌هایی مانند کمیته روابط عمومی امریکا و اسرائیل (AIPAC) بدون شک قدرتمند هستند. اما آنها تنها یکی از بسیاری از لابی‌هایی هستند که برای نفوذ در واشنگتن تلاش می‌کنند.
آیا ایالات متحده برای خود منافعی در غزه می‌بیند؟ شاید آمریکا میدان‌های گازی نزدیک خط ساحلی غزه را می‌خواهد؟ اما واشنگتن برای دریافت این گاز نیازی به کمک به نسل‌کشی و حمایت از آن ندارد. یک مذاکره کاملاً مسالمت‌آمیز، هرچند ناعادلانه، این کار را انجام می‌دهد.
در واقع، هیچ یک از موارد فوق توضیح نمی‌دهد که چرا ایالات متحده با حمایت از نسل‌کشی فلسطینیان توسط اسرائیل، خطر چنین بدنامی را نه‌تنها در خاورمیانه بلکه در سراسر جهان می‌پذیرد.
پس اگر حمایت امریکا از نسل‌کشی اسرائیل مربوط به غزه نباشد، چه؟ اگر ایالات متحده صرفاً بخواهد نشان دهد رئیس کیست چه می‌شود؟
در سال‌های اخیر، صحبت از چندقطبی شدن به‌شدت مطرح شده است. بسیاری از تحلیلگران، جهانی را پیش‌بینی کرده‌اند که در آن ایالات متحده دیگر قدرت برتر و هژمون جهانی نیست. تحولات در سوریه، اوکراین، افغانستان و امریکای لاتین به ضرر امریکا بود.
در همین حین، رقیب اصلی ایالات متحده، چین، نفوذ خود را در صحنه جهانی نشان داده است. بریکس – یک سازمان بین‌دولتی که در آن پکن نقش کلیدی ایفا می‌کند – با افزایش اعضای خود (ایران، امارات متحده عربی، اتیوپی، و مصر) به بریکس پلاس تبدیل شد.
چین همچنین با ایفای نقش میانجی صلح بین ایران و عربستان در سال 2023 و تسهیل کاهش خصومت‌ها در یمن، اولین حضور خود را در صحنه خاورمیانه داشت.
به طور خلاصه، به نظر می‌رسید که آمریکا در حال عقب‌نشینی است و موقعیتش به‌عنوان قدرت اول جهانی به طور فزاینده‌ای متزلزل شده است. ایالات متحده غائله غزه را فرصتی برای اثبات مجدد خود می‌بیند. این‌گونه است که ما باید دخالت آمریکا در غزه را درک کنیم. در غیر این صورت، چرا ایالات متحده به‌شدت حضور نظامی خود را در خاورمیانه، در پاسخ به یک حمله یکباره توسط حماس با سلاح سبک، تقویت می‌کند؟ آمریکا یک ابرقدرت ناامن و ناامید از اثبات برتری پایدار خود است که ابتدایی‌ترین اصول حقوق بین‌الملل بشردوستانه را نادیده می‌گیرد تا نشان دهد هیچ‌کس جلوی آن را نخواهد گرفت.
مقاومت‌هایی صورت‌گرفته است. محور مقاومت به رهبری ایران نیروهای آمریکایی و اسرائیلی را در منطقه به چالش کشیده‌اند. تهران به دلیل ترور فرماندهان بلندپایه ایرانی در سوریه، حمله هوایی گسترده ای را علیه اسرائیل انجام داد. انتظار می‌رود که اکنون نیز در مورد ترور "اسماعیل هنیه" رهبر حماس، همین کار را انجام دهد.
حزب‌الله همچنین به‌تلافی حملات مرگبار اسرائیل به خاک لبنان، مجموعه‌ای از حملات را انجام داده و احتمالاً در مورد ترور فواد شکر نیز همین کار را خواهد کرد.
در دریای سرخ، حوثی‌های یمن(انصارالله) خطوط مهم کشتیرانی را مختل کرده‌اند و در پاسخ به جنایات اسرائیل در غزه، پهپادها و موشک‌هایی را به سمت اسرائیل فرستاده‌اند.
آفریقای جنوبی در دادگاه بین‌المللی دادگستری (ICJ) علیه اسرائیل شکایت کرده و اسرائیل را به نسل‌کشی متهم کرده است. دادگاه یک حکم اولیه صادر کرده و اقدامات اسرائیل را نسل‌کشی خوانده است.
در میان فشارهای اسرائیل و آمریکا برای کاهش بودجه آژانس امداد و کار سازمان ملل برای آوارگان فلسطینی (UNRWA)، چین از این سازمان حمایت کرده و بودجه اضطراری را اعلام کرده است. این کشور همچنین خواستار ایجاد و به رسمیت‌شناختن یک کشور مستقل فلسطینی شده و به توافق وحدت بین فتح و حماس کمک کرده است.
اما هیچ یک از اینها برای به چالش کشیدن منابع به‌ظاهر نامحدود و پوشش دیپلماتیکی که ایالات متحده در اختیار اسرائیل قرار می‌دهد کافی نبوده است.
هدف بریکس پلاس مقابله با هژمونی غرب است. با این‌حال، چین، با بزرگ‌ترین اقتصاد حاضر در این ائتلاف، جسورتر از برخی بازیگران درون نیروهای هژمونیک (ائتلاف امریکا) مانند اتحادیه اروپا ظاهر نشده است. این کشور خود را به حمایت‌های لفظی و برخی ابتکارات دیپلماتیک محدود کرده و این در حالی است که روسیه سکوت اختیار کرده و هند علناً از اسرائیل طرف‌داری می‌کند.
بریکس پلاس می‌توانست برای جلوگیری از نسل‌کشی و حمایت از مردم غزه در دردناک‌ترین لحظه‌شان، کارهای بسیار بیشتری انجام دهند، اما این کار را نکرد.
آمریکا بریکس پلاس را بلوف و ببر کاغذی می‌داند. اعضای جدید این اتحادیه به‌استثنای آفریقای جنوبی و ایران، استانداردهای این ائتلاف را به دست نیاورده‌اند. این بدان معناست که تا زمانی که بریکس پلاس نتواند خلاف آن را ثابت کند، ایالات متحده همچنان ابرقدرت جهان است.
میدل ایست‌نیوز
نظر شما