دریای سرخ با بی ثباتی غریبه نیست. اما بحران کنونی از منظر مقیاس و گستره بی سابقه است. همچنین تنش ها در قاره سیاه به واسطه سه مشکل نوظهور نظم جهانی در قرن بیست و یکم تشدید شده است. اولین و مهم‌ترین مورد مربوط به جاه طلبی های رو به رشد قدرت‌های میانی است که مایلند قدرتشان را در حیاط خلوت خود و در صحنه بین‌المللی نشان دهند. جنگ داخلی در یمن در سال ۲۰۱۴ و بحران میان کشورهای خلیج فارس سه سال بعد از آن (که قطر را تحت محاصره همسایگان خود قرار داد) زمینه را برای مداخلات مالی و نظامی در سراسر شاخ توسط قدرت‌های خاورمیانه‌ای که قصد پرورش مشتریان محلی را دارند، افزایش داد. حتی با کاهش رقابت‌هایی که زمینه ساز رویارویی ها شد، الگوی مداخله تهاجمی و اثرات تضعیف‌کننده آن کاهش نیافته است.

با وجود پول و تجهیزات نظامی، بازیگران محلی در سراسر شاخ، بیش از هر زمان به اهرم زور متوسل می شوند. امارات متحده عربی در مرکز فعل و انفعال های مشکل ساز قرار دارد، همانطور که مداخلات اخیرش در سودان (جایی که از نیروهای پشتیبانی سریع حمایت می کند و اتیوپی (جایی که کنار نخست وزیر ابی احمد قرار گرفته) نشان می دهد. اما بسیاری از کشورهای دیگر چون مصر، قطر، عربستان سعودی و ترکیه نیز مقصر بوده اند.

مشروح این گزارش را در اقتصادنیوز با تیتر «پس‌لرزه‌ درگیری‌های خاورمیانه در قاره سیاه/ یارگیری اعراب خلیج فارس شاخ آفریقا را پریشان کرد» بخوانید.