فرادید| کوکی در زمانی به دنیا آمده بود که جرج واشنگتن تازه رئیس‌جمهور آمریکا شده بود و ناپلئون هم فقط یک آدم معمولی در ارتش فرانسه بود. او شاید از اولین واکسن هم مسن‌تر بوده باشد. وقتی او به دنیا آمد تفنگ چخماقی و اسب هنوز مورد استفاده بودند و وقتی که مرد هواپیماها می‌توانستند به صورت خودکار پرواز کنند.

به گزارش فرادید؛ اما طول عمر او چقدر غیرمعمول بود؟ یک کاکل‌سفید اهلی مثل کوکی، می‌توانست انتظار داشته باشد حدود 80 سال عمر کند؛ تقریبا همان طول عمری که انسان‌هایی که از او مراقبت می‌کردند، داشتند. اما اینکه او 50 درصد بیشتر از این عمر کرد، واقعا قابل توجه است. جای تعجب نیست که کوکی دست‌کم از دو نفر از صاحبانش در طول زندگی‌اش بیشتر عمر کرد.

کتی گیلکریست، مورخ، در سال 2014 نوشت: «کوکی 78 سال اول زندگی‌اش را به همراه اولین صاحبش کاپیتان جرج الیس که مشغول تجارت با کشتی در جزایر دریای جنوب بود، به سفر دور دنیا گذراند.»

زمانی که الیس در سن 87 سالگی درگذشت، کوکی توسط برادرزاده‌ی کاپیتان نگهداری شد. کوکی که ظاهرا هفت بار به همراه صاحب قبلی‌اش دور دنیا را گشته بود، بعد از آن به یک بازنشستگی آرام با زوجی به نام جوزف و سارا بادن رسید. گیلکریست نوشت: «آن‌ها احتمالا صاحب امتیاز مهمانخانۀ بادن در نزدیکی تقاطع خیابان‌های هانتر و کسلریگ در سیدنی بودند.»

تصویر کوکی بنت در 118 سالگی، 1914

اما در سال 1889، زمانی که جوزف فوت کرد و سارا دوباره ازدواج کرد و زوج جدید به جایی در جنوب سیدنی نقل مکان کردند، کوکی به شهرت واقعی خود به عنوان یک سلبریتی رسید. گیلکریست می‌نویسد: «بعد از اینکه سارا و همسر جدیدش چارلز بنت، هتل محلی سی‌بریز را خریدند، این طوطی پیر در هتل زندگی کرد و برای سال‌ها به عنوان پرندۀ نمادین هتل حکومت کرد.»

او نوشت: «کوکی بسیار خوش‌صحبت و محبوب بود و هزاران نفر از ساکنان و بازدیدکنندگانی که به هتل رفت و آمد داشتند او را می‌شناختند. کوکی یک قفس در ایوان جلوی هتل داشت که از آنجا می‌توانست رفت‌وآمد مردم را تماشا کند و با دوستان قدیمی به سبک خاص و پرهیاهوی خودش خوش‌وبش کند.»

این پرنده به خاطر جملات بامزه‌اش شناخته می‌شد؛ اما مشهورترین جملۀ او این بود: «اگه یه پر لعنتی دیگه داشتم پرواز می‌کردم!» این شوخی دلیل خاصی داشت؛ به دلیل ابتلا به بیماری خاص طوطی‌سانان، کوکی چند دهه‌ی آخر عمرش را تقریبا بدون پر گذراند.

کوکی در 115 سالگی، سال 1911

همین بیماری باعث شکل غیرمعمول منقار او شده بود: بلند، گره‌دار و خمیده. در اواخر عمرش، کوکی فقط می‌توانست با خوردن غذای له شده مواد مغذی دریافت کند.

او در 26 مه 1916 درگذشت و طبق گزارش‌های آن زمان، «تا روز قبل از مرگش به حرف زدن ادامه داد».

در واقع، کوکی با وجود جثه‌ی کوچک و بی‌پر بودن، تاثیر قابل توجهی از خود به جای گذاشت: «سارا بنت یک جعبه پول به قفس کوکی وصل کرد و گپ‌وگفت‌های او مردم را به اهدای کمک به بیمارستان سنت جورج تشویق می‌کرد.»

با همین جعبه بود که کوکی پول کافی برای تامین سه تخت بیمارستانی جمع‌آوری کرد؛ وقتی تخت‌ها آماده شدند، روی هر تخت تابلویی با این عبارت نصب شد: «تخت کوکی بنت».