صاحب‌خبر - مادران و همسرانی که کار زینبی کردند، با صبر و روشنگری‌های خود نگذاشتند تا دشمنان دلشاد شده و خون عزیزان‌ شان در تاریخ به فراموشی سپرده شود. " آنان که رفتند کار حسینی کردند و آنان که ماندند، باید کار زینبی کنند"؛ این جمله تجلی آن‌ چیزی است که در دفاع مقدس و بعد از آن توسط حماسه‌ سازان آن دوران و ادامه ‌دهندگان راه آن‌ها یعنی مادران و همسران ‌شان اتفاق افتاد؛ رزمندگانی که کار حسینی کردند و صحنه‌های عاشورایی رقم زده و خونین ‌بال به ‌سوی پروردگار خویش پرگشودند و با حضرت سیدالشهدا(ع) در بهشت همنشین شدند و مادران و همسرانی که کار زینبی کردند و با صبر و روشنگری‌های خود نگذاشتند تا دشمنان دل‌ شاد شده و خون عزیزان‌ شان در تاریخ به فراموشی سپرده شود. تصاویری که می‌بینید؛ تجلی «ما رأیتُ إلّا جمیلاً» در قامت استوار و کلام محکم و رسای مادر شهید «احمدعلی قادری» از رزمندگان لشکر ۲۵ کربلا مازندران در روز تشییع پیکر مطهر فرزند شهیدش است؛ مادری که از بهمن سال ۱۳۶۴ وقتی فرزندش به شهادت رسید تا شهریور سال ۱۳۷۴ که پیکر او را بازگرداندند، ۱۰ سال چشم‌انتظار فرزند خویش بود؛ اما وقتی پیکر فرزندش را بازگرداندند، همچون حضرت زینب (س)، در مسیری که او رفته بود، جز زیبایی چیز دیگری ندید. بدون ‌شک رفتار زینب ‌گونه مادر شهید «احمدعلی قادری»، دقیقاً همان‌ چیزی بود که فرزند شهیدش از او می‌خواست؛ چراکه او در فرازی از وصیت‌نامه خود نوشته است: «آری پدر و مادر و خواهر و برادرانم و تمام دوستان و آشنایانم؛ من فرزند کوچک شما براساس رسالت و مسئولیتی که حس کردم، در راه ا... و برای پاسداری و حراست از انقلاب کبیر اسلامی به ‌سوی جبهه حرکت کردم. آری! پدر و مادر عزیزم، دوری من شما را به رنج می‌دهد. مهر و محبت مادری و پدری بر آن است که من در کنارتان باشم؛ ولیکن زمان کنونی اقتضاء چنین چیزی را نمی‌کند. آخر مگر نباید به ندای حسین‌گونه امام امت لبیک گفت؟ امروز من با خون سرخ خود، ندای امام را لبیک می‌گویم؛ مگر خون من از خون علی‌اکبر و علی‌اصغر رنگی‌تر است؟»∎​