جهانی که با محرم پیوند بخورد، می ­رود در زیر خیمه یک حسینیه! حسینیه ­ای به وسعت عشق، به پاکی اشک! به رنگ سفید و سبز و سرخ و سیاه! همراه با نوای نوحه و شور دلداگی! زیر بیرقی به نام ثارا... همه چیز حسینی می­ شود و عطر کربلا را به خود می­ گیرد. واژه­ ها حتی برای شهادت آماده می­ شوند. لحظه­ ای بعد، جنجره بلندگو هم زخم برمی­ دارد. چای هم زیر چلچلراغ حیات حسینی، مایه زندگی می­ شود و به جان سوگوار خانواده کرامت می­ نشیند. غذاهای نذری هیات­ ها خودشان روایت­گری می­ کنند. نگاه کنید کفش­ هایی که در ورودی حسینه­ ها کنار هم در سوگ فرو رفته­ اند نیز برای خودشان قصه دارند. خوشا به سعادت آنهایی که خانه ­هایشان را فرش بهشتی می­ کنند تا خانه آنها هم بشود شعبه ­ای از آن حسینیه بزرگ! از آن جهان واحد حقیقت! فرشتگان به چنین خانه­ هایی، نگاه ویژه دارند. وقتی چراغ­ ها برای گریه­ های بهتر خاموش می­ شوند،  نگاه فرشتگان، براحتی دیده می­ شوند.