صاحب‌خبر - هلند ۱۹۷۶ تیمی تکرار ناشدنی دهه ۱۹۷۰ برای فوتبال ملی هلند چیزی جز حسرت و ناکامی نیست. بین سال‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۷۳، جام باشگاه‌های اروپا چهار فصل پیاپی به تیم‌های هلندی رسید و تیم ملی هلند پر از بازیکنانی مطرح از تیم های فاینورد و آژاکس از آن دوران طلایی بود. لاله‌های نارنجی به فینال جام جهانی ۱۹۷۴ رسیدند و در مونیخ به آلمان غربی باختند، اما دو سال بعد به عنوان یکی از مدعیان اصلی وارد جام ملت‌های اروپا شدند. در آن زمان این تورنمنت با حضور ۴ تیم برگزار شد و تیم هلند در دیدار نخست خود با کاپیتانی یوهان کرایف در وقت‌های اضافه به چکسلواکی باخت و از راهیابی به فینال بازماند. تیم جورج نوبل موفق شد در بازی رده‌بندی برابر یوگسلاوی به برتری برسد و در رده سوم قرار بگیرد اما حسرت کسب عنوان قهرمانی در این بازی‌ها برای همیشه در دل طرفداران فوتبال هلند باقی ماند. یوگسلاوی ۱۹۹۲ فروپاشی ستاره‌ها قهرمانی دانمارک در سال ۱۹۹۲ یکی از اتفاقات نمادین یورو است، زیرا دانمارکی‌ها به این دلیل توانسته بودند در یورو ۱۹۹۲ شرکت کنند که یوگسلاوی به دلیل جنگ داخلی از این بازی‌ها اخراج شده بود و دانمارک به جای این تیم به بازی‌ها دعوت شد. یوگسلاوی در حالی نتوانست در این بازی‌ها شرکت کند که تیمی مملو از ستاره‌های تراز اول را در اختیار داشت. یک سال قبل از این، ستاره سرخ بلگراد با تیمی که تنها یک بازیکن خارجی داشت، جام باشگاه‌های اروپا را برده بود و چندین نفر از بازیکنان آماده برای یورو ۱۹۹۲ در جام جهانی زیر ۲۰ سال ۱۹۸۷ به موفقیت رسیده بودند. با آغاز جنگ داخلی، بهترین استعدادهای کشور، لیگ داخلی را ترک کردند و به باشگاه‌های برتر اروپا پیوستند. زوونیمیر بوبان، دژان ساویچویچ (میلان)، پردراگ میاتوویچ، داور شوکر (رئال مادرید)، دراگان استویکوویچ و آلن بوکسیچ (مارسی) ستاره هایی بودند که در دهه نود توانستند لیگ قهرمانان اروپا را با پیراهن تیم های خارجی فتح کنند و دارکو پانچف کفش طلای اروپا در سال ۱۹۹۱ را برد و سینیسا میهایلوویچ به یکی از اسطوره‌های سری آ ایتالیا تبدیل شد. ستاره های بااستعداد یوگسلاوی به طور مرتب در صدر رای‌های توپ طلا در اوایل دهه نود قرار داشتند، اما فروپاشی کشور مانع از رسیدن تیم آن‌ها به موفقیت واقعی شد. هلند 1992 حیف از آن مثلث طلایی یورو 92 یک قربانی بزرگ دیگر داشت. هلندی که یک مثلث طلایی شگفت‌انگیز را داشت یعنی رایکارد، گولیت و فان باستن. به این فهرست بازیکنان توانمندی چون رونالدکومان و برگمپ اضافه می‌شدند. تیم هلند در اوج جوانی و با حضور آلمان میزبان و مدعی توانست قهرمان یورو 88 شود، اما نه در جام جهانی 1990 ایتالیا درخشید و نه در یورو 92. شاید نسل طلایی فوتبال هلند در آن مقطع با کمی انسجام تیمی، رفتار حرفه‌ای و ... می‌توانست برای یک دهه سلطان فوتبال جهان باشد. اما حذف در پنالتی‌ها مقابل دانمارک پایان آن‌ها بود. چون در جام جهانی 94 آمریکا، گولیت به‌خاطر اختلاف با فدراسیون از تیم ملی کنار کشید، فان باستن مصدوم شد و برای همیشه از فوتبال خداحافظی کرد. هلند ۲۰۰۰ کابوس پنالتی هلند را باید یکی از بدشانس‌ترین تیم‌ها دانست، سه نایب قهرمانی جام‌جهانی و چند ناکامی در یورو برای تیمی که بیشتر اوقات در عین شایستگی دستش از جام کوتاه ماند. در یورو 2000 هم هلند در گروه مرگ قرار گرفت و با تیم‌های فرانسه، جمهوری چک و دانمارک هم‎گروه بود و با ۳ پیروزی و کسب ۹ امتیاز به عنوان صدرنشین راهی دور بعد شد. هلند که همراه با بلژیک میزبانی مشترک مسابقات را برعهده داشت، در یک چهارم نهایی یوگسلاوی را با نتیجه پر گل ۶ بر یک شکست داد، پاتریک کلایورت در این بازی هت‌تریک کرد. اما این تیم در دیدار نیمه نهایی به گونه‌ای بود که انگار طلسم شده است. هلند برابر ایتالیا قرار گرفت و در عین خوش‌شانسی و در دقیقه ۳۴ جانلوکا زامبروتا از ایتالیا اخراج شد، اما هلندی‌ها نتوانستند مقاومت لاجوردی پوشان را بشکنند و بازی به ضربات پنالتی کشیده شد. در جریان این دیدار، هلند ۲ بار صاحب ضربه پنالتی شد اما فرانک دی‌بوئر و پاتریک کلایورت نتوانستد دروازه ایتالیا را باز کنند. پس از رسیدن بازی به ضربات پنالتی، فرانچسکو تولدو که جانشین جان‌لوئیجی بوفون مصدوم شده بود، توانست برابر هلندی‌ها مقاومت کند تا ایتالیا با نتیجه ۳ بر یک در ضربات پنالتی به برتری برسد و راهی فینال شود. دی‌بوئر، یاپ استام و پل بوسولت بازیکنانی بودند که ضربات پنالتی خود را از دست دادند.عملکرد تولدو با مهار 5 پنالتی در این دیدار ماندگار شد. انگلستان ۲۰۰۴ ناکامی تلخ سه شیرها انگلستان را باید بزرگ‌ترین ناکام در فوتبال ملی قلمداد کرد. کشوری که جذاب‌ترین و قدرتمندترین لیگ فوتبال را دارد و پیشینه و تاریخی بزرگ در فوتبال جهان را داراست اما در سطح ملی با ناکامی‌های زیادی مواجه شده است. سه‌شیرها تاریخچه‌ای از ناکامی در تورنمنت‌ها دارند و یورو ۲۰۰۴ فرصتی واقعی برای پایان دادن به انتظار برای قهرمانی بود. سون گوران اریکسون نسل طلایی‌ای از استعدادها را هدایت می‌کرد؛ تیمی را در اختیار داشت که در همه پست ها بهترین‌های جهان بودند. اشلی کول یکی از بهترین مدافعان چپ جهان بود، در حالی که سول کمپبل و جان تری قلب خط دفاعی را تشکیل دادند. مایکل اوون در سال ۲۰۰۱ توپ طلا را برده بود و دیوید بکام در رده دوم قرار گرفته بود. استیون جرارد و فرانک لمپارد در آن مقطع بهترین هافبک‌های دنیا بودند و وین رونی یکی از پدیده‌های فوتبال جهان بود. انگلستان تورنمنت را با شکست مقابل مدافع عنوان قهرمانی یعنی فرانسه آغاز کرد اما در ادامه سوئیس و کرواسی را شکست داد. رونی که در آن روزها ۱۸ ساله بود ستاره انگلستان بود و ۴ گل به ثمر رساند. اما در مرحله یک چهارم نهایی، فاجعه برای انگلیس اتفاق افتاد. این تیم به مصاف پرتغال رفت و در همان نیمه اول، وین رونی به دلیل مصدومیت از بازی خارج شد و پس از تساوی ۲ به ۲، بازی به ضربات پنالتی کشیده شد و انگلیس با نتیجه ۵ بر 4 شکست خورد تا یک ناکامی دیگر برای سه شیرها اتفاق بیفتد. از تیم یازده نفره انگلستان که در مرحله یک چهارم نهایی حضور داشتند هشت نفر در طول دوران حرفه‌ای فاتح لیگ قهرمانان اروپا شدند. پرتغال ۲۰۰۴ شکست تلخ در خانه تیم ملی فوتبال پرتغالی که انگلستان را از یورو ۲۰۰۴ حذف کرد، با مجموعه‎ای از ناکامی‌ها مواجه شد. این تیم به عنوان میزبان، به نظر می‌رسید که تحت هدایت لوئیز فیلیپه اسکولاری، که دو سال قبل برزیل را به قهرمانی جام جهانی رسانده بود، می تواند عنوان قهرمانی را از آن خود کند. شش نفر از تیم پرتغال لیگ قهرمانان اروپا را با پورتو در فصل ۲۰۰۳ برده بودند و ستاره‌هایی مانند روی کاستا، لوییز فیگو و کریستیانو رونالدو را در اختیار داشت. پس از شکست برابر یونان در دیدار افتتاحیه، پرتغال به مسابقات برگشت و به عنوان صدرنشین گروه به مرحله حذفی رسید. در یک چهارم نهایی توانستند انگلستان را در ضربات پنالتی شکست دهند و سپس در نیمه نهایی برابر هلند با گل‌های مانیش و رونالدو با نتیجه ۲ بر یک به برتری رسیدند. در فینال باز هم به یونان رسیدند. پیش از آغاز تورنمنت، یونان کمترین شانس را برای قهرمانی داشت اما در دیدار نهایی آنجلوس کاریستئاس تنها گل فینال را به ثمر رساند تا یکی از بزرگ ترین شگفتی‌های تاریخ یورو رقم بخورد و پرتغال با نسل طلایی در ساده‌ترین فینال ممکن در حسرت قهرمانی در ورزشگاه خانگی ماند.∎​