مخفی شده در پشت دیوارهای بلند یک ساختمان آجری در شمال شرقی چین، جنایاتی که در «واحد ۷۳۱» (Unit 731) ارتش امپراتوری ژاپن رخ داد، برای دهه‌ها برای دنیای بیرون یک راز سر به مهر و مبهم باقی ماند. این مرکز که با نام رمزی «اداره پیشگیری و تصفیه آب ارتش کوانتونگ» (ارتش کوانتونگ یا کانتوگان به کلیت ارتش امپراتوری ژاپن در طول جنگ جهانی دوم اطلاق می شد) شناخته می شد، در واقع یک اردوگاه جنگی ژاپنی بود که هزاران اسیر وارد آن شده، اما هرگز آن را ترک نکردند.

شهری به نام پینگ فان در ۲۴ کیلومتری جنوب هاربین، پایتخت منطقه، به منظور احداث ساختمانی برای واحد ۷۳۱ انتخاب شد. این عکس تصویر شهر پینگ فان و ساختمان واحد ۷۳۱ بعد از ویران شدن توسط ژاپنی ها را نشان می دهد.

در داخل این کمپ، آزمایش‌های انسانی سادیستی فراتر از درک انسان، بر روی زندانیان انجام می شد – انسان هایی که به عنوان خوکچه هندی برای برخی از هولناک ترین و عجیب ترین جنایات جنگی تاریخ به کار گرفته می شدند. مردان، زنان و کودکان بی گناه به وحشیانه ترین اشکالی که می توان تصور کرد کشته شده- زنده زنده تشریح شده، به ویروس های مرگبار آلوده شده، مورد تجاوز قرار گرفته و برای تمرین هدف گیری با شعله افکن ها و حتی “بمب طاعونی” مورد استفاده قرار گرفتند.

تصاویر تکان دهنده نشان می دهند که غیرنظامیان چینی و اسرای جنگی متفقین زنده زنده تشریح و به عوامل بیماری زا مبتلا می شدند.

ناظر همه این جنایات غیرقابل توصیف، دکتر مرگ واحد ۷۳۱ – شیرو ایشی – یک جراح کاریزماتیک و متعصب افراطی ناسیونالیست بود که اکنون به عنوان معمار جنایات این اردوگاه مرگ بدنام شناخته می شود.

شیرو ایشی یک جراح کاریزماتیک و ناسیونالیست تندرو بود که معمار کمپ مرگ ژاپنی ها در چین و شکنجه های آن بود.

ایشی که یک جراح عضو ارتش بودُ در سال ۱۹۳۶ واحد تحقیقات جنگ بیولوژیکی را برای انجام تحقیقات در مورد جنگ میکروبی، قابلیت های سلاح ها و محدودیت های بدن انسان تأسیس کرد. او این کار را با بودجه قابل توجه دولتی و مجوز امپراطور هیروهیتو انجام داد، امپراطوری که سیاست ها و روش هایی را که برای او تشریح شده بود، روش هایی که برادر ایشی خود شخصاً شاهد برخی از آن ها بود.

ایشی، اندکی پس از نیروهای اشغالگر ژاپنی وارد منچوری، چین امروزی، شد و کار ساخت امپراتوری مرگ خود را آغاز کرد. شهری به نام پینگ فن، در ۲۴ کیلومتری جنوب هاربین، پایتخت منطقه، به عنوان مکان واحد ۷۳۱ انتخاب شد – مکانی بسیار بزرگتر و امن تر از اردوگاه های قبلی که پس از به خطر افتادن محرمانه بودن آنها تعطیل شده بودند. در شهر اطراف، اشغالگران ژاپنی اجازه ساخت ساختمان‌هایی به اندازه کافی بلند برای دیدن خشونتی که در داخل دیوارهای این محوطه اتفاق می افتاد را نمی دادند.

هان شیائو، محقق، در این باره می گوید: «هیچ یک از مردم اطراف اینجا هیچ ایده ای نداشتند که هدف واقعی این تأسیسات چیست. این راز همه رازها بود – قطارها فقط با پایین کشیدن پرده هایشان می توانستند از کنار آن عبور کنند. نیروی هوایی هر هواپیمایی را که خیلی به آن نزدیک می شد ساقط می کرد».

پس از راه اندازی، پلیس نظامی شروع به شکار قربانیان برای آزمایشات واحد کرد – که بسیاری از آنها غیرنظامیان چینی از جمله کودکان بودند. همچنینُ ارتش اسرای جنگی روسی، انگلیسی و آمریکایی را به آنجا می فرستاد. زندانیان عمداً سالم نگه داشته می‌شدند، از رژیم غذایی حاوی برنج، گوشت، ماهی و حتی الکل تغذیه می‌کردند، به این خاطر که بدن آنها برای شروع آزمایش‌ها در شرایط خوبی قرار بگیرد.

هنگامی که یکی از ژنرال های ارتش امپراتوری ژاپن از این واحد که ظاهراً برای کمک به تلاش های جنگی ژاپن تشکیل شده بود، بازرسی کرد، انزجار خود را از فعالیت های آن بیان نموده و در مورد آنچه دیده بود نوشت. او در خاطرات خود می‌نویسد: «گفته می‌شد که برای اهداف دفاع ملی است، اما آزمایش‌ها با وحشیگری هولناکی انجام می شد و مرده‌ها در کوره‌های برق فشار قوی سوزانده شده تا هیچ اثری باقی نماند».

F01642 (150806) — BEIJING, Aug. 6, 2015 (Xinhua) — File photo copied on Jan. 7, 2014 shows a “plague prevention” action in November of 1940 at Nongan County, northeast China’s Jilin Province. Invading Japanese troops set up 60 germ warfare units involved more than 10,000 troops from 1932 to 1945 in China and victimized at least 270,000 Chinese civilians. Japanese troops, including notorious Unit 731, developed and produced germ weapons based on bacteria experiments on human bodies and used germ weapons against Chinese civilians in battles and released plague, anthracnose and glanders on C

سطح انسانیت زدایی به حدی بود که قربانیان توسط ربوده‌کنندگانشان «ماروتا» نامیده می‌شدند – کلمه ای در زبان ژاپنی به معنای «کنده‌های چوب». این واحد که به نام واحد توگو (Togo Unit)، یک قهرمان جنگ مورد علاقه ایشی که نامش را به عنوان نام مستعار این واحد انتخاب کرد، نیز شناخته می شد، به عنوان کارخانه ای برای فانتزی های بیمارگونه ایشی عمل می کرد. به گفته مورخی به نام شلدون اچ هریس، او و زیردستانش از تاکتیک های هولناکی برای تضمین و بدست آوردن نمونه هایی از اندام های خاص برای آزمایش های خود استفاده می کردند.

یک تصویر هوایی از کمپ واحد ۷۳۱ که اسرای جنگی در آن حضور داشته و رویشان آزمایش انجام می شد.

او در کتاب خود با عنوان «کارخانه های مرگ» (Factories of Death) می‌نویسد: «اگر ایشی یا یکی از همکارانش می‌خواستند روی مغز انسان تحقیق کنند، به نگهبان‌ها دستور می‌دادند تا نمونه‌ای مفید برایشان بیابند. یک زندانی را از سلولش خارج می کردند. نگهبانان او را نگه می داشتند در حالی که نگهبان دیگری با تبر سر قربانی را باز می کرد. مغز او برداشته شده و بلافاصله به آزمایشگاه منتقل می شد. سپس جسد او به دست پاتولوژیست رسیده و ادامه برای نابودی طبق معمول به بخش کوره‌سوزی منتقل می‌شد.»

زنده شکافی یک رویکرد معمول و رایج بود، و دهه ها بعد کارگران سابق این واحد، آنچه را که دیده- و حتی خودشان انجام داده بودند- فاش کردند. یک دستیار پزشکی سابق در واحد ۷۳۱، کشاورز ۷۰ ساله ای که می خواست ناشناس بماند، در سال ۱۹۹۵ به نیویورک تایمز درباره اولین باری که یک مرد زنده را تشریح کرد گفت.

یک نمونه انسانی که ظاهراً یک نوجوان غیرنظامی چینی است در معرض یک آزمایش ناشناخته باکتریولوژیکال قرار می گیرد.

او تصریح می کند: «این مرد می دانست که همه چیز برای او تمام شده است، و بنابراین وقتی او را به داخل اتاق بردند و او را بستند، تقلا نکرد. اما وقتی چاقوی جراحی را برداشتم، همان موقع بود که او شروع به جیغ زدن کرد. من او را از قفسه سینه تا شکم باز کردم، و او به طرز وحشتناکی فریاد می زد، و صورتش تماماً از شدت درد و عذاب در هم فرو رفته بود. او صدای غیرقابل تصوری از خود بروز می داد، به طرز وحشتناکی فریاد می زد. اما بالاخره دست از جیغ زدن کشید. این سناریو همه روزه برای جراحان بود، اما واقعاً روی من تأثیر گذاشت زیرا اولین بارم بود.»

زخم ناشی از عامل بیماری زایی که در واحد ۷۳۱ روی زندانیان تست شده است.

قبل از اینکه جراحان شیطان صفت اعضای بدنشان را – اغلب در جای نادرست- دوباره به هم بدوزند تا اثرات آن را ببینند، دست و پاهای زندانیان را قطع می کردند و اعضای بدنشان را بر می داشتند. آزمایش‌های مربوط به عوامل بیماری زا با استفاده از میکروب‌ها نیز بخش مهمی از فعالیت های واحد ۷۳۱ بود، جایی که ایشی و سرسپردگانش گونه‌های کشنده‌ای از ویروس‌ها را برای از بین بردن جمعیت چین پرورش می‌دادند. در این ساختمان عوامل بیماری زای کافی برای چندین بار کشتن همه افراد روی زمین ساخته شد، جایی که طبق گزارش‌ها، هر ماه ۳۰۰ کیلوگرم باکتری طاعون، ۵۰۰ کیلوگرم عامل سیاه‌ زخم و نزدیک به یک تن عوامل اسهال خونی و وبا تولید می‌شد.

به کودکان شکلات های آلوده به عامل سیاه زخم و بیسکویت های آلوده به عامل طاعون داده می شد، در حالی که به زندانیان بزرگتر کوفته ها و نوشیدنی های آلوده به عامل تیفوس خورانده می شد. بر اساس گزارشی در روزنامه سیدنی مورنینگ هرالد که از این واحد با نام «آشوویتز آسیا» یاد می کند، ۳۰ جوان اهل هاربین بعد از خوردن لیموناد آلوده به عامل تیفوس جان خود را از دست دادند.

محل واحد ژاپنی ۷۳۱ در هاربین که به مناسب ۷۰امین سالگرد پایان جنگ جهانی دوم به روی عموم باز شد.

در یکی دیگر از جنایات، مردانی که به سیفلیس مبتلا شده بودند مجبور به تجاوز به سایر زندانیان شدند، با این هدف که چگونگی انتقال بیماری مورد بررسی و مطالعه قرار گیرد.

زنان به زور مورد تجاوز قرار گرفته و از نوزادانشان در این آزمایش ها استفاده می شد. در حالی که نوزادانی در واحد ۷۳۱ به دنیا می آمدند، همه صدها زندانی که در زمان تسلیم ژاپن در پایان جنگ زنده بودند، در تلاش ارتش امپراتوری برای سرپوش گذاشتن بر فعالیت های این واحد و جنایاتی که در آن رخ داده بود، به قتل رسیده و دفن شدند.

فرماندهان سابق که سوگند یاد کرده بودند به شکل سری فعالیت کنند، به وحشیانه بودن فعالیت های خود اعتراف کردند، اما بسیاری گفتند که هنگام اجرای این شکنجه ها نسبت به آنها بی حس شده بودند.

ساکاکی هایائو، که ریاست شعبه لین کو در واحد ۷۳۱ را بر عهده داشت، در شهادت خود در دادگاه نظامی ویژه شن یانگ در سال ۱۹۵۶، آزمایش “بسیار بی رحمانه” انجام شده در منطقه آندا را شرح داد. هایائو گفت که افرادی را دیده است که به تیرهای چوبی بسته شده و از طریق بمب‌های پر از باکتری‌هایی که از هواپیما پرتاب شده یا از فاصله نزدیک منفجر شده‌اند در معرض سیاه زخم قرار گرفته‌اند.

زندانیان نگهداری شده در مرکز واحد ۷۳۱ که ماروتا به معنای کنده درخت صدا زده می شدند.

این آزمایش بی رحمانه تنها چند ماه قبل از تسلیم ژاپن انجام شد. او گفت: «این یک عمل به طور ویژه وحشیانه بود». سه روز پس از پرتاب بمب اتمی در ناکازاکی، به سربازان دستور داده شد تا استخوان‌های سوخته زندانیان مقتول را دفن کنند تا جنایات این واحد را پنهان نمایند. نیروهای شوروی در ماه اوت به منچوری حمله کردند و کارکنان واحد ۷۳۱ به ژاپن عقب نشینی نموده و بسیاری از آنها هرگز جنایات خود را فاش نکردند و از زندگی نسبتاً عادی برخوردار شدند.

یکی از آزاردهنده‌ترین عوامل، پیامدهایی است که بسیاری از این آزمایش‌های هولناک – که در تاریخ علمی بی‌نظیر است – برای دانش پزشکی امروز داشته است. برخی از داده‌های تجربی به‌دست‌آمده از افراد مورد آزمایش در این واحد، پیشرفت‌هایی را در درک پزشکی مدرن به دنبال داشت.

گفته می‌شود که ایشی به طور ویژه به اکتشافات واحد ۷۳۱ در مورد مکانیسم سرمازدگی افتخار می کرده است. این آزمایش ها با بستن افراد به ستون هایی در دمای ۲۰ درجه زیر صفر و همچنین فرو بردن اندام های آنها در آب یخ زده انجام می شد. اثرات درمان‌های مختلف بر روی اندام‌های یخ زده آن‌ها آزمایش می شد، اندام هایی که توسط جراحان بیمار به سرعت داغ می شدند تا اثرات آن را روی قربانیانی حتی سه ساله نیز تست کنند.

ژنرال اوکامورا، دوست ایشی، با افتخار در خاطرات خود خاطرنشان می کند: «من از جزئیات پیشرفت های پزشکی او اطلاعی نداشتم، اما پس از جنگ، ایشی به من گفت که کارهای او بیش از ۲۰۰ ثبت اختراع در پی داشته است.» وقتی در نهایت گستره فعالیت های هولناکی که در آنجا رخ داده بود کشف شد، آمریکایی ها در ازای دریافت برخی از داده های این برنامه به سرپوش گذاشتن بر آن کمک کردند.

پرده ای که روی جنایات او کشیده شد به این معنی بود که با وجود تمام دردها و مرگ هایی که تحمیل کرده و بر آنها نظارت داشت، ایشی اجازه یافت باقی روزهای عمر خود را با آرامش سپری کند – پزشک شیطان صفتی که در سال ۱۹۵۹ بر اثر ابتلا به سرطان گلو درگذشت.

منبع: روزیاتو