همچنین در فرهنگ ایرانی نیز این مسأله مورد تاکید است که به دست آوردن قدرت به هر قیمت نتیجه‌اش آن خواهد بود که آن قدرت در خیر و صلاح جامعه به کار گرفته نخواهد شد، بلکه توانایی و امکانی که از این طریق به دست می‌آید، درمسیر فساد صرف خواهد شد.متاسفانه در جامعه ما جریانات یا اشخاصی هستند که هم این نگاه غلط و کج به کسب قدرت را پیشه کرده‌اند وهم در پی عادی‌سازی آن هستند. یعنی گمان می‌کنند رقابت انتخاباتی، رقابتی بدون محدوده، بدون قانون و بدون اخلاق و بایسته‌های انسانی است.به همین خاطر همه آن رذایل اخلاقی که در حالت عادی شایسته یک انسان نیست، در ایام انتخابات از سوی این عده مشروع جلوه داده شده و در واقع به شکل علنی به کار گرفته می‌شود.طبعا باید دید نتیجه چنین رویکردی چه نتیجه‌ای برای جامعه در پی خواهد داشت. اول این‌که قدرتی که از این طریق کسب شود، در مسیر تخریب و فساد قرارمی‌گیرد.نکته دوم این‌که وقتی اهالی سیاست واهالی قدرت چنین کنند، عملا الگویی برای بخش‌هایی ازجامعه خواهند شد.به عبارت دیگرشهروندان عادی مشاهده می‌کنندکه صاحبان قدرت وچهره‌های سیاسی به‌سهولت و بدون هیچ ناراحتی و عذاب وجدانی مرتکب این رفتار‌های خلاف و ناشایست می‌شوند وممکن است این احساس در آنها ایجاد شود که آنان هم می‌توانند چنین شیوه‌ای را در پیش بگیرند. از این رو باید گفت که این رویکرد فقط پهنه سیاست را آلوده نمی‌کند، بلکه همه زیست شهروندان و همه فضای کشور را آکنده از رذیلت‌ها می‌کند و حتی این بی‌اخلاقی‌ها را فضیلت جلوه می‌دهد.یعنی این‌گونه قلمداد می‌شود که اگر کسی از این روش‌های کج و غلط استفاده کند و به هدف برسد، او را انسانی کارآمد می‌شناسند و کسانی که از این شیوه‌ها بهره نمی‌برند، لابد افرادی ساده‌لوح هستند.هدف حاکمیت این است که جامعه به سمت بهتر شدن برود و از این رو نباید گذاشت که در عرصه انتخابات عده‌ای برای بیرون‌راندن رقیب خود از صحنه و کسب آرای خاکستری و ترغیب مرددان برای حضور در پای صندوق‌های رأی اقدام به انتشار دروغ کنند و با سیاه‌نمایی‌ها در پی آن باشند که جامعه را از رأی‌دادن به رقیب بترسانند، چون بهره‌گیری از چنین شیوه‌هایی به معنای واقعی کلمه نشان از بی‌اخلاقی دارد.