صاحب‌خبر - اصلانی/ یک دهه از روزهای اوج درخشش والیبال ایران گذشته؛ روزگاری که سروقامتان کشورمان با هدایت خولیو ولاسکوی افسانه‌ای سری در سرهای بزرگان جهان درآوردند و ابرقدرت‌های زیادی در دنیای والیبال را وادار به تعظیم کردند. سال‌های 2011 تا 2014 پرافتخارترین روزهای والیبال ایران بود؛ آن‌جا که ملی‌پوشان کشورمان به مدد دانش روز پروفسور(لقب ولاسکو) به ابرستاره‌های نوظهور بدل شدند و در کنار رقم زدن خاطرات بی‌بدیل، افتخاراتی ثبت کردند که امروز بعد از گذشت یک دهه از آن روزگار تکرارش برای ایران سخت شده. پیرمرد آرژانتینی به محض نشستن روی نیمکت تیم ملی، تیم ملی والیبال ایران را برای نخستین بار بعد از 32 سال در مسابقات قهرمانی آسیا روی سکوی قهرمانی برد. این بعدها تیم شگفتی‌ساز جام‌جهانی ۲۰۱۱ لقب گرفت و چندی بعد با برتری مقابل مصر و ژاپن در دیدارهای انتخابی لیگ جهانی در سال ۲۰۱۳ برای اولین بار از آغاز لیگ جهانی والیبال به این مسابقات معتبر راه یافت. این‌گونه بود که خولیو ولاسکو بزرگ ترین مربی تاریخ ایران لقب گرفت اما شایعه جدایی ولاسکو از ایران بعد از مسابقات جام بزرگ قهرمانان جهان قوت گرفت تا این‌که او با اصرار رئیس‌جمهوری و مردم آرژانتین از فدراسیون والیبال ایران درخواست جدایی و برگشت به وطنش را کرد چراکه می‌خواست در واپسین روزهای دوران مربیگری‌اش در کشورش خدمت کند. درنهایت ولاسکو در بهمن سال 92 رسما به همکاری‌اش با والیبال ایران خاتمه داد و در حالی به آرژانتین برگشت که قراردادی 3 ساله با تیم ملی کشورش بست. بعد از ولاسکو اما والیبال ایران دیگر هیچ‌‌گاه در قامت آن تیم با صلابت، با برنامه و کم نقص سال‌های 2011 تا 2014 ظاهر نشد. هرچند که با سپردن نیمکت تیم ملی به نامداران خارجی افتخاراتی در کارنامه والیبال ایران ثبت شد اما پشتوانه‌سازی هیچ‌گاه انجام نشد و در واقع مربیانی که بعد از ولاسکو والیبال کشورمان را تحویل گرفتند همگی به‌نوعی وامدار میراثی شدند که پیرمرد افسانه‌ای در ایران به جای گذاشته بود. کسب عنوان چهارمی در لیگ جهانی 2014، ایستادن در رده ششم قهرمانی جهان و کسب نخستین مدال طلای بازی‌های آسیایی(اینچئون) در زمان سرمربیگری اسلوبودان کواچ برای ایران رقم خورد اما کواچ اصلا و ابدا دیسیپلین و سبک مدیریتی ولاسکو را نداشت. راهیابی به المپیک 2016 ریو بعد از ۵۲ سال بزرگ‌ترین دستاورد رائول لوزانو برای والیبال ایران بود اما تیم ملی والیبال ایران با هدایت لوزانو هیچ‌گاه نتوانست تیم‌های بزرگ را شکست دهد و درنهایت او بعد از کسب مقام پنجمی در المپیک ریو و با پایان قراردادش از تیم ملی والیبال ایران جدا شد. تنها موفقیت والیبال ایران در زمان سرمربیگری ایگور کولاکوویچ کسب مدال برنز مسابقات قاره‌ای جهان بود و هرچند در زمان او والیبال ایران بار دیگر المپیکی شد اما کولاکوویج موفق نشد روند رو به صعود تیم ملی را ادامه دهد. او حتی در استفاده از جوانان ناکام بود. شیوع کرونا و تعویق المپیک برگ برنده‌ای برای والیبال ایران شد تا پرونده کولاکوویچ هم بسته شود. الکنو در ۲۳ نوامبر سال ۲۰۲۰ با توافق با فدراسیون ایران با قراردادی ۳ ماهه رسماً هدایت تیم ملی را بر عهده گرفت و پس از المپیک ۲۰۲۰ از تیم ملی ایران جدا شد. با حضور بهروز عطایی روی نیمکت، تیم ملی در قهرمانی جهان سیزدهم شد، در لیگ ملت‌های ۲۰۲۳ به عنوان دوازدهم رسید، در قهرمانی آسیا نایب قهرمان شد و در بازی‌های آسیایی هانگژو روی سکوی قهرمانی ایستاد اما بعد از ناکامی در رقابت‌های نخست انتخابی المپیک پاریس عطایی استعفا کرد تا هدایت تیم ملی بعد از ماه‌های کش و قوس درنهایت به پائز برسد اما این مربی برزیلی بعد از ثبت 10 شکست از مجموع 12 بازی در لیگ ملت‌های 2024 و از دست رفتن شانس المپیک، از سمت خود برکنار شد تا والیبال ایران بار دیگر در پروسه پر دردسر انتخاب سرمربی قرار گیرد. این بار اما به گفته سیدمیلاد تقوی، فدراسیون ایران به دنبال یک مربی خارجی تراز اول دنیاست. آن‌چه در پروسه انتخاب سرمربی باید مورد توجه قرار گیرد این‌که والیبال ایران امروز نیاز مبرم دارد تا پروفسوری دیگر هم تراز ولاسکو داشته باشد تا از رخوت نجات پیدا کند.∎​