شفقنا- آیت الله آقا مجتبی تهرانی در یکی از درس های خود گفته است: «یک مطلبی اساسی را می خواستم روشن کنم چه بسا مطلبی هم جدید باشد. نسبت به یک روایتی خوب دقت بکنید، البتّه محققین مطالبی در این رابطه دارند.داشتند

ولی حالا من هم یک نظر خاصی دارم این را عرض می کنم. و آن که در اینجا خداوند خطاب می کند: مودّت و محبّت نسبت به علی(ع) را به عنوان اجر رسالت مطرح کن و بعد هم می گوید به اینکه این هم به نفع شماست. چرا ؟

در مورد محبّت نسبت به قربیٰ، سه جهت از ناحیۀ خدا در نظر گرفته شده است: گفتیم محبّت مربوط به کار دل است و در بین کارکِرد ابعاد وجودی انسان در قیامت، آنچه نقش ارزنده تری دارد، قلب اوست. محبّت، خودش حسنه است؛ چون کارکِرد قلب است و مورد پسند خداست، همان طور که ما نماز می خوانیم این فعل اعضاء و جوارح ما چیست؟ مورد پسند خداست، می شود چه؟ حسنه، درست؟ آن کارکرد دل هم چه می شود؟ می شود حسنه ؛ این حسنه یعنی حبّ علی(ع) که ما از آن تعبیر می کنیم که ولایت داشته این حسنه اگر نباشد، درست است؟ اعمال ظاهریّه ما این ها صورت حسنه پیدا نمی کند! بر طبق چه؟ روایات متواتره که ما داریم. یعنی اگر کسی حبّ علی(ع) نداشته باشد نماز بخواند نمازش مقبول نیست؛ لذا ما گفتیم این حسنه پشتوانه چیست؟ جمیع حسناتی است که در مرتبه پایین تر از ابعاد وجودی ما، از ما صادر می شود. نماز ، روزه، حج، امثال این ها، تمام این اعمال توجّه کنید؛ انفاق، مالی باشد غیر مالی، زکات، امثال این ها! این حسنه تک حسنه است که پشتوانۀ برای جمیع حسناتی است که در مرتبه اعمال از ما صادر می شود.؛ این خوب نقش اثباتی اش بود.»