وقتی قرعه‌کشی جام جهانی ۲۰۱۸ انجام شد و ما در گروه مرگ با مراکش، اسپانیا و پرتغال قرار گرفتیم، کمتر کسی تصور می‌کرد بتوانیم نتایج مطلوبی کسب کنیم و اغلب فوتبالی‌ها تاکید داشتند که باید کاری کنیم تا کمتر گل بخوریم اما پیروزی مقابل مراکش و نمایش مطلوب برابر اسپانیا (اگرچه با پیروزی ماتادورها همراه شد) همه ما را به تیم ملی آن‌قدر امیدوار کرده بود که چهارم تیر ۱۳۹۷ قاطعانه حرف از پیروزی مقابل پرتغال و صعود می‌زدیم. تقابل با کریستیانو رونالدو و شاگردانش که ایرانی‌ها را به یاد جمله معروف علیرضا بیرانوند (چطوری کریس؟) می‌انداخت.

مسابقه‌ای که تیم ملی واقعا در آن درخشید و علیرضا بیرانوند با مهار ضربه پنالتی کریستیانو رونالدو به قهرمانی ملی تبدیل شد. حتی در یک صحنه رونالدو که از بازی خوب ایران به شدت عصبانی شده بود با آرنج به صورت مرتضی پورعلی‌گنجی کوبید ولی داور مسابقه کاملا جانب او را گرفت و فقط به کارت زرد اکتفا کرد.

بازی تا دقایق پایانی با یک گل به نفع پرتغالی‌ها در جریان بود اما صاحب ضربه پنالتی شدیم و کریم انصاری‌فرد مهاجم اسبق پرسپولیس آن را به گل تبدیل کرد. بازی در نهایت با تساوی یک بر یک تمام شد و تیم ملی با وجود شایستگی فراوان از گردونه مسابقات کنار رفت. حذفی که البته برای مردم چیزی شبیه به یک صعود بود و به جرات می‌توان گفت نمایشی که در جام جهانی ۲۰۱۸ ارائه کردیم از نظر فنی تا اینجای کار در تاریخ تیم ملی ایران بی‌سابقه بوده است.